That’s Not a Hat

De kans is groot dat een van de eerste spellen die je ooit deed het aloude Memory was. De kans is nog groter, het is zelfs een zekerheid, dat Memory het zeldzame spel is waar je alleen maar slechter in bent geworden. Alzheimer of niet, het kortetermijngeheugen takelt met de leeftijd af. Geen wonder dat spellen waar het geheugen een belangrijke rol speelt, zoals bijvoorbeeld Jakkiebak Kippenkak of Het Magische Labyrinth, in de eerste plaats kinderspellen zijn.

Het is dus nogal een uitdaging om een geheugenspel te bedenken dat geschikt is voor een gezelschap van volwassenen. Kasper Lapp, bekend van Magic Maze, ging die graag aan.

Het spelidee is dodelijk eenvoudig: elke speler krijgt een kaart voor zich met daarop een simpele afbeelding. Denk aan een donut, een hond, of een tennisracket. De eerste speler neemt een kaart van de stapel en legt die open voor zich neer. De kaart die de speler al had geeft die door aan de speler naast zich en zegt duidelijk wat erop staat: “Dit is een hond.”

Als je denkt dat de speler van wie je de kaart kreeg de waarheid spreekt, neem je de kaart in ontvangst en geef je de kaart die je al had vervolgens zelf door. Zo niet, dan mag je het in twijfel trekken door de kaart om te draaien. Maar waarom zou je dat doen als je zelf kon zien dat er een hond op staat?

Al snel zijn alle kaarten omgedraaid en moet je zien te onthouden waar welke kaart ook alweer ligt. Sneller dan je denk geeft iemand een kaart door en gelooft de ontvanger van een kaart niet dat de afbeelding klopt met wat de schenker beweerde. Dan draai je de kaart om, waarna de speler die het fout had de kaart als strafpunt neemt en een nieuwe kaart van de stapel pakt. Het spel eindigt zodra iemand drie strafpunten heeft, waarna de speler met de minste strafpunten wint.

…en de waardering

Bij de meeste geheugenspellen voor kinderen moet je best veel onthouden, een onmogelijk opgave voor iedere volwassene. Niet bij That’s Not a Hat: hoe moeilijk kan het zijn om slechts een handvol plaatjes te onthouden? Net zo onmogelijk, blijkt maar weer. Doe je verschrikkelijk je best om te onthouden dat er een donut voor je ligt, krijg je ineens een nieuwe kaart. Dat was natuurlijk die hond, toch? Maar waarom beweert die andere speler dan dat het een tennisracket is? Weet die het niet meer of word ik in de maling genomen? Toch maar accepteren dan, en die slippers die ik al had doorgeven. Oh nee, de donut natuurlijk. Toch? Aaargh!

Je ziet, That’s Not a Hat is een hilarisch spel waarbij je vermogen om te bluffen zeker zo belangrijk is als je geheugen. Gelukkig maar, want dat zorgt regelmatig voor lachsalvo’s als spelers schaamteloos lijken te bluffen, of het helemaal niet meer weten. Een advies: houd het wel buiten bereik van kinderen, want ze slachten je helemaal af.