Exoplanet

Volgens de meest recente cijfers van de database van Boardgamegeek heeft Klaus-Jürgen Wrede meer dan 160 spellen en speluitbreidingen op zijn naam staan. Maar iedereen kent hem natuurlijk vooral van Carcassonne, dat zelfs als je uitbreidingen en varianten buiten beschouwing laat, succesvoller is dan al zijn andere spellen bij elkaar. Een van de andere spellen is het vergeten Mesopotamië, dat 999 Games onlangs in een nieuw jasje heeft gestoken: Exoplanet.

In Exoplanet verken je een pas ontdekte planeet die geschikt blijkt voor menselijke bewoning. Zoals dat gaat met nieuw ontdekte gebieden is het verkrijgen van zeldzame metalen een van de hoogste prioriteiten. Spelers gaan op zoek naar dat metaal om dat vervolgens naar de centrale tegel met de thuisbasis te brengen.

Je begint met vier poppetjes, waarmee je nieuwe gebieden kunt ontdekken en grondstoffen kunt verzamelen. Punten verdien je met metaal, maar om die naar de basis te brengen heb je energie nodig. Wat er met het poppetje gebeurt nadat deze het metaal levert is onbekend, maar je bent het wel de rest van het spel kwijt.

Daarom is het ook van belang om hout en energiestenen te verzamelen. Daarmee kun je leefkoepels maken die nieuwe poppetjes leveren, of zonnepanelen die voor een gestage stroom van energie zorgen.

Na iedere levering nemen de energiekosten toe en blijft de noodzaak tot het verder verkennen van de planeet groot. Het spel eindigt als de basis vol metaal is, waarna de spelers de punten van de geleverde metaalfiches optellen, plus nog wat bonuspunten van kaarten en gebouwen. De speler met de meeste punten wint.

…en de waardering

Veel weet ik niet meer van Mesopotamië, wel dat de basis hetzelfde is: grondstoffen verzamelen en die naar de centrale tegel brengen. In Mesopotamië ging het om het brengen van offers en won de speler die als eerste vier offers bracht. Dat is het grootste verschil met Exoplanet: dat is geen race om als eerste een bepaald doel te bereiken, maar een meer conventionele strijd om de meeste punten.

Het systeem van actiepunten die je kunt besteden aan verschillende mogelijkheden voelt bijna ouderwets, maar werkt nog steeds erg goed. Het geeft veel vrijheid om je strategie vorm te geven en dwingt je om alles een beetje efficiënt aan te pakken. Omdat iedereen over hetzelfde bord beweegt moet je elkaar ook goed in de gaten houden.

De spelopbouw is ieder potje grotendeels hetzelfde. Eerst ontdek je de planeet een beetje, vervolgens zet iedereen zijn infrastructuur op en dan begint de strijd om de waardevolle metalen. De waarde van die schijfjes varieert van een tot acht punten, dus toeval kan soms een grote rol spelen.

Door dit spelverloop leent Exoplanet zich het beste voor twee spelers. De interactie is dan het meest direct en leent zich goed voor snode plannen. Met dat aantal is het een geslaagde bewerking van Mesopotamië.