Gespeeld: december 2024 (Peter Hein)

Dankzij een paar spellendagen sloot ik 2024 af met een mooie decembermaand, waarin ik 71 keer een spelletje speelde. Alleen in de Spielmaand oktober was dat meer, en het was ook flink meer dan ik gemiddeld in december speel. Twaalf daarvan waren nieuw, ik heb dus ook wat om over te schrijven. Van Spectacular heb ik al een recensie geschreven, die sla ik nu over.

Van alle nieuwe spellen die ik deze maand speelde was Fischen de leukste. Dagmar schreef er al een enthousiaste recensie over. Nu ben ik als erkend fan van slagenspellen misschien bevooroordeeld, maar toch ook kritisch. Er zijn zo veel leuke dat een nieuw slagenspel toch echt wel iets moet toevoegen. Dat doet Fischen: na elke ronde krijgen de spelers die weinig slagen halen er nieuwe kaarten van de stapel bij. Hoe dieper je in die stapel komt, des te beter de kaarten worden. Er zit dus ook een element van een deckbuilder bij. Haal je wel veel slagen, dan moet je het doen met oudere kaarten, die relatief steeds slechter worden. Maar je wilt toch slagen halen om punten te scoren. Door dit idee blijft het spel spannend tot het eind.

In alfabetische volgorde de rest:

Amritsar is een echt expertspel, in het Nederlands uitgegeven door Keep Exploring Games. Samen bouw je aan de tempel om daar zoveel mogelijk punten mee te scoren. Wat het ingewikkeld maakt is dat je zowel je eigen olifant verplaatst als algemene werkers in verschillende kleuren. Dat levert je dan weer grondstoffen, fiches en van alles op. Voor liefhebbers van spellen van heel veel niet altijd intuïtieve regels. Als hersenkraker bood het nog wel wat vermaak, maar ik heb mijn spellen liever iets minder geforceerd complex.

Dagmar schreef al een recensie over Ankh’or, waar ik me goed in kan vinden. Het lijkt duidelijk geïnspireerd door Splendor. Afwisselend neem je fiches en koop je daar weer tegels mee om zoveel mogelijk punten te scoren. Het is allemaal wat eenvoudiger dan Splendor, dus ik denk dat je er sneller op uitgekeken raakt. Maar tot die tijd is het vast goed voor vijf à tien potjes.

Alle vier edities staan bij mij thuis in de spellenkast, en gecombineerd heb ik ze bijna 200 keer gespeeld. Tja, dan kan Clever Deluxe er ook wel bij. De toegevoegde waarde hier zijn vooral de mooie dobbelstenen, de handige bak en de uitwisbare bordjes (kan dat niet standaard worden in dit soort spelletjes?). Maar het spel komt ook met weer een apart speelbordje, dat eigenlijk een soort ‘Greatest Hits’ is met een niet eerder uitgegeven bonustrack voor paars. Dat was weer een leuke variant. Oh, en de doos is waarschijnlijk groot genoeg om alle varianten in te bewaren.

In de meeste spellen bouw je iets op, in Empire’s End probeer je de ondergang van je rijk zo gecontroleerd mogelijk te laten verlopen. Er komt allemaal ellende op je af, die je probeert de vermijden door een Gesjaakt-achtig biedsysteem. Je kunt ook wel weer zaken herstellen, maar dat kost weer allemaal kostbare grondstoffen die je soms liever aan iets anders besteedt. Je kunt ook kaarten kopen die je onder andere kaarten schuift, een beetje zoals in Space Base. Bij het opruimen leerde ik dat het van dezelfde auteur was, wat mijn associatie verklaarde. Ik zou dit nog wel eens willen doen, in mijn eerste potje had ik eigenlijk geen idee wat nu verstandig was.

Ook in Évora komt er een rijk bij kijken, het Romeinse om precies te zijn. Maar eigenlijk is dit een abstract spel waarin je rondjes loopt met je mannetjes over een spoor met daarop verschillende actiemogelijkheden. Die bestaan er vooral uit dat je aan zuilen mag bouwen, want dat levert punten op. Op het listige systeem van acties kiezen was dit spel verder vrij gewoontjes, en de wat lompe vormgeving droeg ook niet bij aan het speelplezier. Doe mij maar Glory to Rome of Tribune, als we in het thema moeten blijven.

Na BTS, The Masked Singer en Squid Game verrast Zuid-Korea ons nu met I’m Stuck in the Lift. Hiermee bieden de spelers blind op de beweging van de lift, waarbij je kunt kiezen of die blijft staan, of een of twee verdiepingen stijgt (of daalt). De gecombineerde keuze van alle spelers bepaalt de beweging. In het geheim noteer je de verdiepingen waar je denkt dat de lift stopt. Stopt hij daar inderdaad, dan scoor je punten en mag je een nieuwe verdieping invullen. Je keuze veranderen mag alleen als de lift een keer bij jouw verdieping stopt, tot die tijd zit je vast aan je keuzes. En aan het spel, dat toch vooral een groot geluksfeest is. Maar wel veiliger dan Squid Game.

Net als Clever heeft ook Keer op Keer een luxe editie gekregen. Clever vind ik in alle incarnaties een heerlijk dobbelspel, de populariteit van Keer op Keer heeft me altijd verbaasd. Waarom zou je dat spelen als je ook Clever kunt doen? Nou, bijvoorbeeld omdat deze versie een coöperatieve variant heeft. Het blijft natuurlijk nog steeds het relatief duffe afvinken van gekleurde vakjes, maar samen een dobbelpuzzel oplossen is iets dat je bij Clever niet aantreft. Met vijf verschillende moeilijkheidsgraden biedt dit nog wel een tijdje een uitdaging.

Iedere docent (of opvoeder) weet dat kinderen iets leren makkelijker gaat als het een spelelement heeft. Dat maakt leren leuk en prikkelt de hersenen op een hele andere manier. Snel leren hoofdrekenen met de getallen 1 tot en met 36 gaat met Monkey Fun vanzelf. Ook voor veel volwassenen zal dit een nuttige opfriscursus zijn, want er zijn genoeg die slechter kunnen rekenen dan een gemiddelde tienjarige. Gelukkig is Monkey Fun niet alleen een droog rekenspel, maar ook een spannende variant op vier op een rij. En als het rekenen niet lukt kun je altijd je pech de schuld geven!

Codenames geldt in de kringen van serieuze spellenliefhebbers wel als partygame. Dat zegt vooral iets over hoe die liefhebbers het begrip ‘feest’ interpreteren, want gelachen wordt er bij Codenames niet zo veel. Maar als je van spelen met taal houdt is dit zeker een feest, vooral als je teamgenoten je gedachtenkronkels op waarde kunnen schatten. En de mensen voor wie Codenames toch te oppervlakkig is kunnen hun hart ophalen met Trapwords. Zogenaamd moet je je een weg banen door een kerker om de eindbaas te verslaan, maar eigenlijk moet je gewoon woorden omschrijven zonder verboden woorden te gebruiken. En woorden met een S, of dat soort extra hindernissen. Best een uitdaging. Heerlijk als je van taal houdt, maar een feeststemming geeft het niet direct.

Uno Flip is niet het soort spel waar je hier veel over zult lezen, of op andere spellensites. Toch was dit een memorabel potje, want dit was de eerste keer dat ik een spelletje deed met mijn nichtje, op haar vijfde verjaardag. Het is gewoon Uno, maar nu speel je met dubbelzijdige kaarten. Bij het spelen van sommige symbolen moet iedereen de kaarten in de hand omdraaien en blijk je toch ineens helemaal niet uit te kunnen gaan, of juist wel. Laat ik zeggen dat dit in het juiste gezelschap erg genoeglijk is om te spelen.

Zoals wel vaker het geval was december ook de laatste maand van het jaar. Het jaaroverzicht zal ik hier niet dunnetjes overdoen, en op de bijdrage van Dagmar heb ik alleen mijn eigen ‘BGStats Wrapped’ toe te voegen. Inderdaad, ik speel vooral veel korte spelletjes in huiselijke kring die geschikt zijn met twee. Negen werkweken, ik schrik er bijna van. Dat hadden er best meer mogen zijn.