Geplaatst door Dankzij Spiel is oktober altijd de maand waarin ik de meeste nieuwe spellen speel. Vorig jaar was dat wat lastig, dit jaar komt de teller uit op 24 nieuwe spellen. Met de zes nieuwe spellen die ik in september speelde, maar hier nog niet behandelde, zijn er dus dertig spellen die ik kort zou moeten beschrijven.
Dat zal ik je niet allemaal aandoen. Sommige daarvan heb ik al uitvoeriger beschreven in een recensie of zijn na het schrijven van het Spielverslag niet meer op tafel gekomen; bij die spellen zal ik dus niet lang stilstaan. Het beste nieuwe spel dat ik de afgelopen twee maanden speelde zit daar overigens niet bij.
Tegen mijn gewoonte in heb ik op Spiel It’s a Wonderful Kingdom ongespeeld gekocht. Of eigenlijk door Dagmar laten oppikken, die al donderdag naar Spiel ging. De kans dat er op zaterdag nog een van de schaarse exemplaren over zou zijn leek me nul. Ik ben erg blij dat dit gelukt is, want na één potje durf ik wel te zeggen dat dit een fantastisch spel is. Dit is de tweepersoonsversie van It’s a Wonderful World, met een aangepast systeem om de kaarten te verdelen. It’s a Wonderful World vond ik met twee ook al erg leuk, maar hier is het verdelen nog een stuk interactiever, omdat je meer invloed hebt op welke kaarten je krijgt. Daarbij zit het spel tjokvol verschillende speelmodules, waardoor het net is alsof de doos al verschillende uitbreidingen bevat. Ik kan niet wachten om dit vaker te spelen.
De andere spellen die nieuw voor me waren behandel ik maar alfabetisch. De lijst is te lang om een betekenisvolle rangorde te maken op basis van hoe leuk ik ze vond, meestal pas na een enkel potje.
Chronicles of Crime: een onderhoudend puzzelspel waarbij je op een innovatieve manier de kaarten combineert met een app op je telefoon. Doordat maar een iemand telkens de telefoon kan bedienen is dit wat minder geschikt om met een grotere groep te doen, maar dat is in dit genre vrij standaard. De scenario’s waren niet heel verrassend, maar leuk genoeg om te doen.
Four Gardens: dit nam ik mee van Spiel om tenminste nog iets gekocht te hebben. Inmiddels heb ik het nog een keer gespeeld. Hoewel het lang niet onaardig is, betwijfel ik of dit een blijver in de collectie is. De variatie is maar klein en het gepuzzel met grondstoffen is net een tikje teveel gedoe.
Juicy Fruit: een gezellig familiespel, waar de grondstoffenpuzzel net wat interessanter is. Niet iets voor veelspelers om vaak te willen doen, maar voor gezinnen met iets oudere kinderen is dit heel vermakelijk.
Karak: ik twijfelde op Spiel nog even of ik dit mee moest nemen, inmiddels ben ik erachter dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het is echt een kinderspel, dat thuis na een of twee potjes waarschijnlijk niet meer op tafel zou komen. Maar ik speel het met plezier en ben blij dat Wendy het wel gekocht heeft. Ik zie overigens genoeg potentie voor een Nederlandse editie.
King of the Valley: op Spiel deed ik het met vier spelers, daarna nog een keer met twee. Met dat aantal komt het ook bijzonder goed tot z’n recht. Omdat je maar een tegenstander hebt kunt je wat tactischer spelen en inspelen op wat de ander wil. Dit zie ik nog wel eens in mijn collectie verschijnen.
Luxor: dit had ik al een paar keer op BGA gespeeld en de afgelopen maand voor het eerst ‘echt’. Sommige spellen komen op BGA beter tot hun recht, Luxor zeker niet. Op BGA duurde het een paar potjes tot het klikte, fysiek heb je toch een beter overzicht wat er gebeurt. Belangrijker: het bleek nog steeds een leuk familiespel.
Newton: over puzzelen gesproken zeg. Dit is het typische complexere eurospel waarbij je het tijdens je eerste potje allemaal wat duizelt. Allemaal verschillende subsystemen die als planeten, manen en rondzwervend puin op elkaar inwerken met zwaartekracht. Mijn eerste indruk was niet negatief, maar ik zou het vaker moeten doen.
Savannah Park: een Spielaanschaf waar ik geen spijt van heb. Een leuke ruimtelijke puzzel, waarbij de stukjes tijdens het spelen steeds meer op hun plek vallen. Of juist niet, als je ziet dat cruciale verbindingstegels niet meer op de vereiste plek geplaatst mogen worden. Het grootste mysterie aan dit spel is dat iedereen met wie ik het speel voortdurend zebra’s en giraffes door elkaar haalt.
Shinkansen: ook een spel dat zijn geheimen de eerste keer bij lange na niet prijsgeeft. Wat zijn we hier eigenlijk aan het doen? Dat snapte ik na afloop nog steeds niet helemaal. Wat ik wel begreep, is dat dit een spel met potentie is.
Trails: ik had het op Spiel wat genegeerd omdat de spelbeschrijving wel erg op Parks leek. Parks is een leuk spelletje, maar moet het meer van het uiterlijk dan van de inhoud hebben. Na een potje blijkt dat Trails inderdaad erg op Parks lijkt, maar misschien wel leuker is. Het einde van het spel is veel minder voorspelbaar en je hebt veel meer invloed op elkaar dan simpelweg het bezetten van een locatie. Op die dobbelsteen moeten ze nog wat verzinnen.
Troyes Dice: een dobbelversie van een dobbelspel met bord. Ik was wat sceptisch, maar Troyes Dice is een alleraardigste toevoeging op het uitdijende roll & writegenre. Wel een stuk complexer en met meer toeters en bellen, dus waarschijnlijk niet voor iedereen geschikt. Ik sla een tweede potje niet af.
Van de spellen die ik na Spiel niet meer speelde houden Explorers en Mille Fiori me het meest bezig. De eerste is inmiddels prima te verkrijgen, de nieuwe parel van Knizia lijkt pas in december leverbaar te zijn. We moeten het nog maar even doen met de andere 300 spellen in de verzameling.