Die Hängenden Gärten

Geplaatst door

2-4 spelers
30-45 minuten
Auteur: Din Li
Uitgever: Hans im Glück (2008)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 0 Gemiddelde: 0]

Het spel …

Dankzij internet en Kolonisten is de Duitse spellenindustrie de afgelopen dikke tien uitgegroeid van een voornamelijk regionaal gebeuren tot een internationaal fenomeen. In Duitsland blijft dit voorbeeld van de (vele) zegeningen van globalisering natuurlijk niet onopgemerkt, en zo kan het gebeuren dat een oer-Duitse uitgever als Hans im Glück een spel van een Taiwanese radioloog publiceert. Daar houdt de globalisering wel zo’n beetje op, want de spelregels verzekeren ons dat het hele spel nog wel in Duitsland vervaardigd is.

Zoals de titel al aangeeft, houden we ons in Die Hängenden Gärten bezig met het aanplanten van fraaie tuinen in het oude Babylon. We treffen dus weer Amyitis aan op de doos, zij het nu in een wat onschuldiger pose. Dat aanplanten gebeurt door het stapelen van kaartjes. Op die kaarten staan zes vakken, waarvan er één tot drie de afbeelding van een tuin hebben. De kaarten moet je zo aanleggen dat onder de vakken met een tuin minstens een andere kaart ligt. De vrije vakken mogen gewoon op tafel liggen.

Creëer je door het aanleggen van een kaart een groep van drie of meer dezelfde tuinen, dan mag je een tempel in die tuin plaatsen (op het dak?) en een puntenfiche nemen. Hoe groter je tuin, des te groter je keuze aan puntenfiches. Is je tuin zelfs zes of meer vakken groot, dan mag je eerst een fiche van de stapel nemen, waarna je er eentje uit mag kiezen.

De fiches zijn er in verschillende soorten, die meer opleveren naarmate je meer van dezelfde hebt. Het spel eindigt als alle kaarten op zijn. De spelers tellen de punten van hun fiches op en wie de meeste punten heeft.

… en de waardering

Die Hängenden Gärten heeft nominaal hetzelfde thema als Amyitis, met het verschil dat je hier daadwerkelijk tuinen aan het aanleggen bent. Daar houdt het thema wel op, want eenmaal gecreëerde tuinen kun je rustig omploegen met nieuwe kaarten zonder dat dat strafpunten oplevert. Die Hängenden Gärten speelt lekker weg, en is ook met twee spelers erg goed te doen. Sterker nog, dit is weer zo’n legspelletje dat juist beter is met minder dan meer, zoals bijvoorbeeld Carcassonne en Alhambra.

Het speelgevoel doet ook wel wat aan Alhambra denken, maar ik geef toch duidelijk de voorkeur aan Alhambra. In Die Hängenden Gärten ben je vooral je eigen puzzeltje aan het maken. De mogelijkheden om je medespelers dwars te zitten zijn er beperkt, en je hoeft (en kunt) ook maar weinig rekening te houden met wat de anderen. Af en toe dat ene fiche op tijd pakken, daar houdt de interactie wel mee op. Dat hoeft allemaal niet zo erg te zijn, maar hier voelt het puzzeltje wel erg vaak hetzelfde. Uiteindelijk biedt Die Hängenden Gärten voldoende speelplezier voor een stuk of tien potjes, maar dan heb ik het ook wel weer gezien.