Hector en Achiles

Geplaatst door

2 spelers
45 minuten
Auteur: Leo Colovini, Marco Maggi, Francesco Nepitello
Uitgever: Phalanx Games (2003)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 3 Gemiddelde: 4.3]

Het spel …

Begonnen als uitgever gespecialiseerd in matig complexe wargames, begeeft Phalanx zich inmiddels op een breed terrein in de spellenwereld, tot aan slagenspellen toe. Dat is een ontwikkeling die ik toejuich, want wargames zijn niet echt mijn ding, uitzonderingen als War of the Ring (toevallig ook een spel van Maggi en Nepitello) daargelaten. En dat spel is volgens sommigen ook niet eens een echt wargame, maar een variant op Risk.

Een van de eerste niet-wargames van Phalanx was Hector en Achilles. Al speelt Hector en Achilles in de Trojaanse oorlog, het is absoluut geen wargame te noemen, eerder een abstract kaartspel. Beide spelers beschikken over troepenkaarten in zes kleuren, met voor iedere kleur een held. De twee sterkste helden zijn uiteraard de kemphanen Hector en Achilles.

Het spel wordt gespeeld in veldslagen, waarin de spelers ieder vijf troepenkaarten uitspelen, aangevoerd door een held. Iedere veldslag tellen er slechts twee kleuren troepen mee voor de kracht van je leger: de kleur van je held en een van de vier kleuren van het lotfiche dat voor de veldslag getrokken wordt. Beide kleuren kunnen verschillen per speler, en je hebt nog wel enige invloed op welke kleuren voor jou tellen. Dat is maar goed ook, want de troepen waar je mee speelt trek je willekeurig. Als je pech hebt trek je troepen in vijf verschillende kleuren, en een held in de zesde.

Na een veldslag mag de speler met het sterkste leger zijn kaarten houden, de andere is ze kwijt. Een veldslag eindigt voortijdig als een van de spelers zich terugtrekt. Die speler is dan al zijn uitgespeelde kaarten kwijt en krijgt een schandefiche. Trek je je later weer terug, dan moet je ook een kaart inleveren voor ieder schandefiche dat je hebt. Doe het dus niet te vaak.

Na een aantal veldslagen houden de spelers steeds minder kaarten over. De kaarten zijn verdeeld in vier stapels, waarvan een reservestapel. Deze wordt pas aangesproken als een andere stapel op is. Bevat een troepenstapel na een veldslag minder dan vijf kaarten, dan worden de kaarten op de reservestapel gelegd. Het spel eindigt als een speler door al zijn drie normale stapels heen is, of als zijn reservestapel op is. De andere speler wint dan het spel.

… en de waardering

Wargame of niet, Hector en Achilles vind ik redelijk slaapverwekkend. Bijna iedere veldslag verloopt weer hetzelfde, terwijl je nooit het gevoel hebt naar een climax toe te werken. Tijdens een veldslag heb je te weinig beslismogelijkheden, want meestal ben je wanhopig op zoek naar de held die bij je troepen past. De interessantste keuze is nog om je vroegtijdig terug te trekken, maar dat kun je maar een paar keer doen voor het zelfmoord begint te worden. Door de geluksfactor bij het trekken van je troepenkaarten zijn de meeste veldslagen een uitgemaakte zaak. Als dat niet zo is, is een veldslag nog best spannend, maar helaas gebeurt dit te weinig om Hector en Achilles als geheel boeiend te houden.

De eerste keren dat ik Hector en Achilles speelde vond ik het een erg leuk spelletje. Achteraf had dat er denk ik meer mee te maken dat ik telkens aan het begin van het spel slecht draaide, maar in de tweede helft op stoom kwam en alsnog won. En dat soort overwinningen smaken zoet. Maar toen ik ook begon te verliezen, begon het spel me toch minder te bevallen. Mijn conclusie is dan ook negatief. Niet omdat ik niet tegen mijn verlies kan, maar omdat bij Hector en Achilles het spel er eigenlijk op neer komt dat je combinaties van hoge kaarten moet trekken en de juiste held. Lukt dit (en dat wordt bepaald door het lot) dan zul je winnen en het vast naar je zin hebben. Lukt dit niet, dan valt het spel toch behoorlijk tegen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *