2 spelers (vanaf 10 jaar)
30 minuten
Auteur: Reiner Knizia
Uitgever: Kosmos (2018)
Het spel…
De Lost Cities/Keltis-familie is hard op weg om net zo uitgebreid te worden als die van bijvoorbeeld Catan, Carcassonne en Ticket to Ride. Maar waar die laatste drie het soms in het buitenissige zoeken om nog niets nieuws te verzinnen, blijft Knizia telkens trouw aan de basisprincipes, zonder veel poespas. De To Go variant is alweer een paar jaartjes oud, maar (nog) slechts alleen in het Duits verschenen en daardoor misschien minder bekend.
Het spelidee is een mix tussen het originele spel en Keltis Fun & Go. Twee spelers gaan op expeditie om oude ruïnes te verkennen. Dat doen ze door om beurten fiches om te draaien van een algemene voorraad. Met die fiches kun je een expeditie starten of een bestaande uitbreiden, mits het nieuwe fiche een hogere waarde heeft dan het laatst aangelegde. Je mag het fiche na omdraaien ook in het midden laten liggen, om in een latere beurt te nemen. Maar je tegenstander kan hem dan voor je wegkapen.
Tot zover niets onbekends. Nieuw is dat je tot twee fiches mag opslaan in een persoonlijke voorraad. Daar kun je bijvoorbeeld een waardevolle 10 veilig stellen die je nu nog niet wilt spelen, maar later wel. Of je kunt -heel gemeen- een fiche nemen waar je zelf niet in bent geïnteresseerd, maar die voor je medespeler erg waardevol is. Daarnaast zijn er nog vier overvalfiches. Draai je die om, dan mag je een omgedraaid fiche in de algemene voorraad of in je eigen reserve uit het spel verwijderen.
Een ronde eindigt direct als het laatste fiche is omgedraaid. De puntentelling is exact gelijk aan het kaartspel. Van elke expeditie tel je de waarde van de fiches op en trek je twintig punten af. Wie na drie rondes de hoogste score heeft, wint het spel.
…en de waardering
Mijn eerste potje was even wennen, vooral door de combinatie van het scoresysteem en het nemen van de fiches. De puntentelling is gelijk aan het kaartspel, maar omdat je daar een eigen hand hebt kun je dat veel tactischer en gerichter spelen. Je krijgt al snel een gevoel welke kleuren kansrijk zijn en welke minder, op basis van je hand. In To Go is alle informatie open en moet je soms meer een gok nemen. Veel vaker begin je een expeditie puur om wat tijd te winnen of je tegenstander dwars te zitten.
Vooral de persoonlijke opslag en de overvalfiches maken dat je elkaars plannen veel meer kunt dwarsbomen. Een fiche is pas veilig als je hem zelf genomen hebt. Je moet voortdurend op de hoede zijn voor de andere speler en goed nadenken wat je doet als een fiche op een ongeschikt moment omgedraaid wordt. Dat vraagt om veel flexibiliteit en aanpassingsvermogen.
Tweepersoonsspellen zijn altijd nulsomspellen (wat goed is voor jou, is slecht voor je medespeler en andersom), in Lost Cities: To Go is dat idee wel heel scherp zichtbaar. Het is daarmee misschien wel de meest intense telg van alle spellen met Lost Cities of Keltis in de naam.