Terugblik op het eerste (en hopelijk laatste) hele Corona jaar

Geplaatst door

Maart was een maand waarin ik (en met mij vast vele anderen) toch nog met enige verbijstering constateerden dat het echt een jaar geleden is dat we in het oude normaal leefden. Op donderdag 12 maart 2020 kreeg ik op kantoor te horen dat we de komende drie weken thuis zouden moeten werken. Die drie weken werden een paar keer verlengd, tot dat duidelijk werd dat het beter was om maar geen einddatum meer te noemen. Ik ben nog nooit zo veel thuis geweest als in het afgelopen jaar. Ik had het geluk dat ik tijdens de verschillende varianten van lockdowns en social distancing voor spellen veelvuldig een beroep kon doen op Niek en ik dus nog steeds lekker veel spellen heb gespeeld. Grote delen van het jaar konden we ook weinig ander vertier zoeken (alles was dicht) en dus heb ik niets te klagen over het aantal spellen dat ik speelde.

Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn andere spelmomenten niet mis. De ouderwetse term voor bordspellen is niet voor niets gezelschapsspellen. Een belangrijk deel van mijn speelplezier is afkomstig van het feit dat ik met vrienden speel en dat de spellen een fijn middel zijn om tijd met elkaar door te brengen. Bovendien speel ik met verschillende mensen, verschillende spellen. Pandemic Legacy Season 0 staat bijvoorbeeld al maanden in mijn kast te wachten tot ik weer face to face met de collega’s kan afspreken waar ik ook Season 1 en 2 mee gespeeld hebt. Niek heeft namelijk een grondige hekel aan coöperatieve spellen, dus voor dat genre hoef ik niet bij hem aan te kloppen. Ook spellen waar je meer dan twee spelers voor nodig hebt, krijg ik nu natuurlijk niet gespeeld. Ik hoop dat het na de zomer weer mogelijk gaat zijn om zorgeloos met mensen van buiten je huishouden spellen te doen, maar ben daar met dank aan het tempo van de vaccinatiecampagne  in combinatie met het ontstaan van mutaties nog lang niet zeker van.

Maar ook de andere spellendagen en -evenementen mis ik echt. Er is ook nog niet echt zicht op het moment waarop deze weer hervat zullen worden. Zouden Spiel en het Spellenspektakel bijvoorbeeld op een verantwoorde wijze door kunnen gaan? Ik hoop het zo. Oktober en november zijn nog ver weg, dus er kan zowel in goede als kwade zin nog van alles gebeuren. Ik heb deze maand wel alvast een hotel voor Spiel geboekt, maar wel zo dat ik mijn reservering nog kosteloos kan annuleren. Er leken al best veel hotels volgeboekt en de kamers die er nog waren, waren flink aan de prijs. Het lijkt er dus op dat ik niet de enige ben die op hoop van zegen of tegen beter weten in hoopt dat in de herfst er weer grootschalige evenementen gehouden kunnen worden dankzij vaccinaties en sneltestmogelijkheden. Ik vind het fijn dat ik iets heb om naar uit te kijken, maar ben me er dus ook van bewust dat je daar in deze tijden het risico gratis bij krijgt dat het uitloopt op een grote teleurstelling omdat het toch nog niet kan.

In de tussentijd speel ik af en toe online spellen op Boardgamearena (BGA) met vrienden (waaronder met mijn Pandemic-groepje), waarbij ik soms ondertussen (beeld)bel met mijn medespeler(s). BGA is echt een zegen in deze tijd. Ik heb net mijn premium membership met een jaar verlengd en blijf het een koopje vinden dat je voor 24 euro een jaar lang onbeperkt toegang krijgt tot zo’n enorm aanbod aan spellen. Er komen bovendien wekelijks leuke, nieuwe spellen bij. Er wordt nu bijvoorbeeld gewerkt aan Wizard, Tranquility, Tai Pan en The Castles of Burgundy.  De kracht van BGA is ook meteen het grootste nadeel. Voor mijn werk zit ik al de hele dag achter de computer en ben ik blij dat ik het ding aan het eind van de dag uit kan zetten. Ik heb daardoor vaak geen zin meer om op andere momenten ook nog achter een scherm te zitten, zelfs niet voor zo iets leuks als spellen doen. Op zo’n moment vind ik het wel leuk om een spelletje te doen, maar wil ik gewoon in het echt spelen omdat ik daar toch meer energie van krijg dan via een scherm. Maar ja, dat kan nog even niet.

Redelijk recent heb ik meegedaan met twee spellenavonden op mijn werk waarbij werd geëxperimenteerd met via beeldbellen samen een spel spelen als soort van oplossing om met een grote groep samen een spellenavond te hebben. Op de ene avond hebben we samen Railroad Ink gedaan en op de andere 30 seconds. Het waren beide echt leuke avonden, maar tegelijkertijd blijven het slappe aftreksels van een echte spellenavond, al is het maar omdat het lastig is met zo’n grote groep gesprekken te voeren. Normaal ontstaan er in een groep allemaal kleine gesprekjes, maar dat gaat niet via beeldbellen. Het is daardoor lastiger om gezellig bij te kletsen. Ik vind het altijd het beste werken als er dan toch iemand een soort van voorzittersrol op pakt en daarbij het woord geeft zodat iedereen de kans krijgt wat te zeggen. Maar dat haalt dan weer de spontaniteit een beetje weg van zo’n avond.

Voor Railroad Ink had ik van Boardgamegeek briefjes gedownload met daarop de plattegrond die je moet gaan tekenen. De collega’s die thuis meespeelden hadden deze zelf geprint. Ik had verder een presentatie gemaakt om de regels uit te leggen en daarna om te laten zien welke dobbelstenen er gegooid en dus getekend moesten worden. Ik vond het best lastig om een spel uit te leggen aan mensen die je niet kan zien. Normaal zie je of mensen het kunnen volgen (instemmende knikjes) of ze de draad kwijtraken (fronsende blikken) en kan je je uitleg aanpassen. Het was vervolgens ook lastig om in te schatten hoe snel ik door kon klikken naar het volgende plaatje met gegooide dobbelstenen omdat je niet kan kijken of iedereen klaar is. Daardoor verliep het spel voor mijn gevoel traag, maar het lukte wel.

Bij 30 seconds waren we in groepjes gedeeld en kreeg je als je aan de beurt was een appje met de woorden die je moest omschrijven. Om het spel voor de groepen die niet aan de beurt waren wat interactiever te maken mochten die na het verstrijken van de 30 seconden nog proberen de niet geraden woorden te noemen (á la hoe bij de Slimste Mens wordt gewerkt). Deze kleine twist maakte dat iedereen alert was, ook als je eigen groepje niet aan de beurt was. Ik vond het geslaagde experiment om op deze manier met een grote groep een activiteit te ontplooien.

Kortom: ik kijk er enorm naar uit om weer gewoon, onbezorgd spellen te kunnen doen. We hebben in de tussentijd noodoplossingen om toch spellen te blijven doen (iets is beter dan niets). Ik mis mijn spellenvrienden en spellenuitjes dan ook echt. Ik hoop dan ook dat het moment dat we weer samen kunnen spelen sneller aanbreekt dan ik nu denk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *