The Hobbit

Het spel …

The Hobbit is van dezelfde auteurs als Kalahen, en dat is te merken. Veel speelsystemen zijn hetzelfde, en het spel ademt een vergelijkbare sfeer. De spellen lijken zoveel op elkaar, dat het er op lijkt dat de auteurs Kalahen (dat uitbreidingen had moeten krijgen) een flop vonden, en het met The Hobbit opnieuw probeerden. En een bordspel met de naam ‘The Hobbit’ heeft natuurlijk op veel mensen een grotere aantrekkingskracht dan Kalahen; ook deze Tolkien-fan is er ingestonken.

Uiteraard is het spel niet identiek aan Kalahen, want het moet nog wel iets met het boek te maken hebben. Dat uit zich onder meer in het speelbord, dat een kaart van Midden-Aarde is (al komt die meer overeen met In de Ban van de Ring dan met De Hobbit). Ook tijdens het spel kom je Hobbit-elementen tegen. Je kunt bijvoorbeeld je tegenstanders uitdagen voor een raadsel-duel, en er vinden verschillende ontmoetingen plaats met bekende karakters, zoals Bilbo en Gandalf. Het einddoel van het spel is het verslaan van de draak, al huist deze nu in Carn Dûm, en niet onder de Eenzame Berg.

Voordat de draak verslagen is, reis je met je mooie hobbit-figuurtje door Midden-Aarde, op zoek naar talismans, wapens en magische spreuken die je helpen in de gevechten met de draak en andere monsters op je pad. Dit vechten gebeurt met dezelfde aparte dobbelstenen als in Kalahen. Zoals gezegd gaat het duelleren met tegenstanders met raadsels en niet met wapens. Deze raadsels kun je in dorpen opvangen, waar je ook allerlei handige spullen kunt kopen. Naast die dorpen zijn er vier andere soorten locaties, ieder met een eigen stapel kaarten. Het zijn telkens kaarten en dobbelstenen die bepalen wat er gebeurt en hoe sterk de monsters zijn die je moet bevechten, dus zit er een stevige geluksfactor in het spel. Dit maakt het bij uitstek geschikt als familiespel, maar minder voor ‘echte’ spellenliefhebbers.

… en de waardering

Na The Hobbit een paar keer gespeeld te hebben, hink ik op twee gedachten. Door de grote geluksfactor moet het spel het van de afwisseling hebben. In het begin is die er voldoende: er zijn acht soorten kaarten, waarbinnen er weer erg veel verschillende zijn. Als je het niet goed kent, is het altijd een verrassing wat je nu weer zal overkomen, maar naarmate het spel vordert en je het vaker speelt verdwijnt dat element. Je hebt het allemaal wel een keertje gezien, en na een tijdje begint het spel zich voort te slepen. In deze fase maakt het niet meer uit wie nu de draak verslaat, als het maar een keertje afloopt. Dit had ik al bij de tweede keer spelen, dus dat belooft niet veel goeds. Aan de andere kant vermoed ik dat ik het spel onderwaardeer. Het is bedoeld als familiespel, en als zodanig is het best geslaagd. In die categorie zijn er echter leukere spellen beschikbaar, zoals Elfenland en Andromeda, die bovendien in het Nederlands beschikbaar zijn.