Geplaatst door Legacy spellen zijn doorgaans spellen die je maar één keer wilt spelen. Mijn favoriete spel aller tijden is Pandemic Legacy Season 1, maar ik wil dit spel nooit meer spelen. Zo overweldigend en verrassend als het de eerste keer was, wordt het een tweede keer nooit meer. Dat kan alleen maar op een teleurstelling uitlopen. Maar er zijn uitzonderingen. My City en My City roll & write zijn weliswaar legacy-spellen maar in deze spellen staat meer het spelsysteem centraal dan het verhaal. Deze kan je dus prima nog een keer spelen. Hetzelfde geldt voor Ticket to Ride: Legendes uit het Westen. Ook in dit spel staat het spelsysteem centraal en het is daardoor een tweede keer net zo leuk als de eerste.
En ik kan het weten, want ik heb het spel inmiddels twee keer uitgespeeld. De eerste keer speelde ik het met mijn man en de tweede keer met drie collega’s (het spellengroepje dat we ooit opgericht hebben voor Pandemic Legacy Season 1 en dat zelfs door de echte pandemie niet uit elkaar is gevallen). In dit blogje zal ik ingaan op hoe het was om Ticket to Ride: Legendes uit het Westen een tweede keer te spelen.
Het korte antwoord op die vraag is: leuk! Ik heb Ticket to Ride: Legendes uit het Westen zowel de eerste als de tweede keer met veel plezier gespeeld. De tweede keer was het misschien nog wel iets leuker doordat ik toen met vier spelers speelde in plaats van twee en dat het spel ten goede kwam. Begrijp me niet verkeerd: je kan dit spel prima met zijn tweeën doen, maar met vier is net iets leuker omdat je meer concurrentie op het bord hebt. Je zit elkaar eerder in de weg en daardoor wordt de spanning een tandje opgevoerd. Aan het begin van het spel is het bord nog niet zo groot, maar tegen de tijd dat je Ticket to Ride: Legendes uit het Westen hebt uitgespeeld ligt er een enorm bord op tafel en met twee spelers heb je dan alle ruimte om rustig om elkaar heen te bouwen. Met vier kom je elkaar juist continue tegen en dat maakte het spel interessanter.
De verschillende potjes van Ticket to Ride Legacy worden door middel van een verhaaltje verbonden. Dit verhaaltje is flinterdun en volkomen oninteressant. Ik had er daardoor weinig van onthouden. Maar zelfs als ik dat wel had gedaan, dan had het voor het spel niets uitgemaakt. Er zitten geen verrassingen in het verhaal die het spel op zijn kop zetten of die beïnvloeden hoe het spel verloopt. Het is gewoon een heel dun laagje thema over een verder ontzettend goed spel.
Ik had de tweede keer wel een klein voordeel van het feit dat ik het spel al eerder had gedaan. In de basis is alles wat je kan doen in het spel de moeite waard. Er zitten geen zogenaamde rode haringen in waarbij je iets kan gaan doen wat vervolgens waardeloos blijkt te zijn. Maar toch helpt het wel iets om te weten hoe waardevol de opties precies zijn. En het hielp dat ik iets meer gevoel had voor hoe lang bepaalde spelaspecten actief zouden blijven (er komt van alles bij, maar soms verdwijnt het ook weer). Ik wist daardoor een beetje hoe veel tijd ik zou hebben om maximaal gebruik te maken van de nieuwe dingen. Ik heb geprobeerd, zonder spoilers te geven, deze informatie zo eerlijk mogelijk met mijn collega’s te delen zodat mijn voorsprong door voorkennis zo minimaal mogelijk zou zijn.
Ik denk dat het mijn voorkennis verder geen hele grote rol speelde. Het spel is heel duidelijk over wat elk potje de mogelijkheden zijn om punten te scoren. We hebben dan ook alle vier meerdere keren gewonnen. Ik wist tot de eindtelling dan ook echt niet wie er gewonnen had. Het grootste voordeel was misschien wel dat ik de regels al kende en dus minder moeite hoefde te doen om te bedenken hoe alles nu weer werkte. Daardoor had ik meer denkcapaciteit over om me op het spel te richten.
Wat me in beide campagnes een beetje tegenstond waren sommige gebeurteniskaarten. Daar zitten een aantal kaarten tussen waarbij één of meer spelers bakken met munten kunnen scoren als ze iets gedaan hebben. Je weet alleen niet welke kaarten er zijn en waarvoor je dus potentieel punten krijgt. Als zo’n kaart voorbij komt en je hebt toevallig gedaan wat gevraagd wordt, dan krijg je gewoon een hele zwik punten cadeau. Dit voelt niet helemaal eerlijk. Tegelijkertijd heeft iedereen wel eens een mazzeltje of pech, dus misschien maakt het voor de eindstand niet een heel erg uit. Maar toch, van mij hadden die gratis geld gelukskaarten er wel uit gemogen.
Verder zit er in Ticket to Ride natuurlijk altijd een bepaalde mate van geluk. Als je nieuwe routekaarten trekt, dan heeft de een de mazzel dat hij routes trekt die al (zo goed als) af zijn, terwijl de ander routes trekt die niet meer te maken zijn. Of de een trekt blind de ene joker na de ander, terwijl de andere speler alle kleuren van de regenboog trekt behalve die ene kleur die je nodig hebt om die ene route af te maken die je echt nodig hebt. Deze geluksfactoren staan mij niet tegen, meestal middelen ze wel uit. En wat betreft de routes is het onderdeel van de spanning (en dus leukheid) van het spel dat je je kansen moet afwegen als je nieuwe routes trekt. Als je nog maar weinig treintjes hebt, dan is aan ene kant de kans groter dan je routes trekt die al af zijn, maar heb je ook minder mogelijkheden om nog nieuwe routes te maken als je net de verkeerde routes trekt.
Als je Ticket to Ride: Legendes uit het Westen met plezier hebt gespeeld, dan kan je dus rustig het spel nog een tweede keer doen. Het is nog steeds leuk en je hebt geen oneerlijk groot voordeel ten opzichte van spelers die de campagne voor de eerste keer doen. En hetzelfde geldt denk ook voor een derde keer. Ik zou in ieder geval geen nee zeggen als iemand me zou vragen om de campagne nog een keer te spelen.