Carolus Magnus

Het spel …

Karel de Grote, troonsopvolging en het verkrijgen van de meeste invloed zijn tegenwoordig populaire spelthema’s. Denk aan El Grande, Löwenherz, Torres, Kardinaal en Koning en natuurlijk Charlemagne. In Carolus Magnus is Karel voor de verandering als speelstuk aanwezig. Hij reist in dit spel namelijk door vijftien van zijn provinciën en bepaalt per provincie welke speler daar de grootste invloed heeft en een burcht van de eigen kleur mag plaatsen. Wie uiteindelijk als eerste al zijn burchten kwijt is, of de meeste burchten op het bord heeft staan heeft de meeste invloed op Karel de Grote en wint het spel. Provincies die naast elkaar liggen en dezelfde speler aan de macht hebben worden samengevoegd tot één grote sterke regio. Op deze manier is een machtsovername een stuk moeilijker geworden.

Het reizen van Karel de Grote wordt bepaald door getallenfiches. Iedere speler biedt een getal tussen de één en de vijf. Je mag geen getal bieden dat al geboden is. De speler met het laagste getal begint en mag de keizerfiguur maximaal het aantal stappen zetten van het geboden getal. Op die manier reist de keizer door zijn rijk. Er zijn vijf verschillende kleuren blokjes, die ridders voorstellen. Iedere speler begint met een voorraad blokjes, waarvan de kleur wordt bepaald door dobbelstenen. Bij twee en vier spelers mogen er drie ridders per beurt worden ingezet, bij drie spelers vier.

Deze blokjes kunnen ingezet worden om de meerderheid in een kleur te behalen, of als je al de meerderheid hebt, om je positie in een provincie te verbeteren. Heb je namelijk de meeste ridders in een bepaalde kleur rechts van je burchtkaart liggen, dan krijg je het familiewapen van die kleur, ten teken dat jij daar de meerderheid in hebt.

Als de keizer in een nieuwe provincie wordt gezet bepalen de ridders welke speler daar een burcht mag plaatsen. Stel er ligt in die provincie één rode ridder. De speler met het familiewapen in rood heeft hier één invloedspunt, tegenover nul van de andere spelers. Deze speler mag een burcht plaatsen, die vervolgens ook meetelt als één invloedspunt. Op die manier worden alle provincies al snel bezet, en smelten veel buurprovincies samen tot één regio. Als een speler geen burchten meer over heeft is deze automatisch de winnaar. Als er minder dan vier regio’s over zijn volgt er een telling van burchten om de invloedrijkste speler te bepalen.

… en de waardering

Carolus Magnus is een robuust vormgegeven spel. De provincies bestaan uit losse delen, dus er is geen sprake van een vast speelbord. Het speelconcept is vrij abstract. De te grote invloed van de dobbelstenen doet echter afbreuk aan het spel. De dobbelstenen bepalen namelijk wie er een meerderheid heeft van een bepaalde kleur, en in hoeverre het veilig is om je invloed in de provincies te vergroten. Dit is erg jammer, omdat dit speltype het juist moet hebben van inzicht, en niet van geluk. Met vier spelers wordt er in twee teams gespeeld, en dit maakt het spel een stuk leuker.

Het spel ziet er vooral erg mooi uit; mooie tegels voor de provincies en erg veel hout. Daarom kijk ik liever naar Carolus Magnus dan dat ik het speel. Ik ben niet zo’n groot liefhebber van dit soort spellen, omdat ze vrij droog zijn, en je de overwinning meestal te danken hebt aan een fout van de tegenstander. Bij Carolus Magnus is dat ook zeker het geval, maar komt er nog een storende factor bij: de dobbelstenen. Deze maken het spel een stuk luchtiger, mar ook willekeuriger. Hoe goed en foutloos je ook speelt, als het geluk je niet meezit gaat het niet lukken. Dat hoeft niet erg te zijn, maar dit spel heeft het net zo nodig als een vis een reddingsboei. Ik zie de kwaliteiten wel, maar ik beleef er weinig plezier aan. Een raadselachtige finalist voor Spiel des Jahres.