Geplaatst door Met een nog strengere lockdown en een avondklok was het toch al beperkte aantal speellocaties, en daarmee het aantal medespelers, nog verder ingeperkt. Desondanks kwam er 44 keer een spel op tafel. De meeste daarvan waren snelle tussendoortjes (hier in huis gelden spellen van langer dan een kwartier als ‘echt heel lang’), maar toch ook een paar keer een langer spel. Van de 22 verschillende spellen die ik speelde waren er slechts twee nieuw, waarvan de leukste My City was.
Mijn enige ervaring tot nu toe met legacy-spellen was die met Pandemic Legacy 1 & 2. Ik was dus wel benieuwd naar een competitieve versie, en al helemaal als die van mijn favoriete spelauteur is. Zoals je in de recensie van Dagmar kunt lezen in My City een puzzelspelletje met tetrisstukjes. Het begint eenvoudig, met ieder scenario komen er wat regels bij. Het aardige is dat de speler die een scenario wint een handicap krijgt voor de volgende scenario’s en de verliezers juist een bonus. Wat hiervan de langetermijngevolgen zijn weet ik nog niet, want we zijn pas bij scenario 4. Mijn oudste dochter haakte al na het twee af (‘saai’), de jongste wil wel verder spelen, maar nu even niet. Gelukkig is mijn vrouw wel erg enthousiast, met z’n tweeën zullen we de eindstreep wel halen.
Het andere nieuwe spel was Aqualin. Ik verwijs je naar de recensie voor een compleet beeld.
Zo af en toe stof ik met m’n vrouw wat spellen af die we graag doen, maar alweer een tijdje niet gespeeld hebben. Om er weer een beetje in te komen spelen we zo’n spel drie keer in korte tijd, waarna het volgende aan de beurt is. Deze maand viel de eer te beurt aan Castles of Burgundy en Hadara.
Castles of Burgundy had ik na een niet zo leuk potje met drie spelers jarenlang gemeden. Op basis daarvan vond ik het zo’n typische saaie Feld vol ditjes en datjes zonder overkoepelend idee. Ik wilde het nog wel een kans geven, omdat het erg geschikt lijkt met twee en je grotendeels met je eigen bordje bezig bent, een groot voordeel in mijn spellenkring. Bij mijn vrouw bleek het een groot succes en ik moet zeggen dat ik inmiddels ook wat warmere gevoelens heb. Mijn analyse van droog puzzelspel zonder veel samenhang (een echte Feld dus) onderschrijf ik nog steeds volledig, maar gelukkig is het wel gepuzzel van het plezierige soort. Het helpt dat de jubileumeditie voldoende varianten heeft om eventjes mee te gaan.
Ook Hadara is zo’n puzzelspel zonder wezenlijk thema dat je uitstekend met z’n tweeën kunt doen. Liefhebbers van Stefan Feld kan ik dit dus wel aanraden. Het klaarzetten en opruimen duurt bijna net zo lang als het spel zelf, maar in dat halfuurtje ben je lekker bezig. Mijn gevoel voor strategie liet me bij dit spel ernstig in de steek, want ik verloor alle drie de potjes.