Roll for the Galaxy

Al sinds het verschijnen is Race for the Galaxy mijn favoriete spel. Zelfs na honderden potjes aan tafel en duizenden online bleef ik er nog even veel plezier aan als tijdens mijn eerste spelletje. Ik kan iedere kaart inmiddels dromen, maar de eindeloze combinaties van kaarten bieden altijd weer wat nieuws. De korte speelduur (10 minuten aan tafel, 5 minuten online) zorgt ervoor dat enige frustratie over een slechte synergie nooit lang kan duren.

Vandaar dat ik spellen van auteur Tom Lehmann met bovengemiddelde interesse bekijk, en al helemaal als ze zich in hetzelfde universum afspelen. Zo hebben we Metropolis, een uitgeklede versie van Race in een melkwegstelsel heel dichtbij in een tijd vrij kort geleden, en New Frontiers, de bordspelversie die zich weer wat richting de oerbron van Puerto Rico neigt. Roll for the Galaxy beweegt zich daar tussenin, nu met dobbelstenen in de hoofdrol.

Iedere speler begint met vijf witte dobbelstenen en nog een of meer gekleurde, afhankelijk van je starttegels. Op die dobbelstenen staan symbolen die overeenkomen met de vijf fasen die je kunt kiezen. Iedereen gooit de dobbelstenen en gebruikt er eentje om de gewenste fase te activeren. De andere leg je bij de fase van het geworpen symbool, al is enige manipulatie mogelijk.

Afhankelijk van de fases die iedereen gekozen heeft kun je nieuwe tegels ontdekken, gekozen tegels bouwen, goederen produceren op werelden of deze verkopen voor geld of punten. Wie de eerdere spellen in de familie gespeeld heeft zal het bekend voorkomen.

Het spel eindigt na de beurt waarin iemand de twaalfde tegel heeft gebouwd of als de puntenfiches op zijn. De speler met de meeste punten wint.

…en de waardering

Het lijkt me vrijwel uitgesloten dat mensen die spellen als Race en Puerto Rico leuk vinden weinig plezier aan Roll for the Galaxy beleven, of vice versa. Ik vermaak me er zelf in ieder geval uitstekend mee.

Toch heeft het me minder gegrepen dan die andere spellen. Roll heeft namelijk een wat grotere ‘gedoefactor’. Het geschuif met dobbelstenen en het grabbelen van tegels uit de zak haalt soms wat de vaart uit het spel. De strategische mogelijkheden zijn vergelijkbaar met Race, maar het duurt met gemak drie keer zo lang. Die lengte kan soms ook een probleem zijn als de tegels die jij krijgt niet lekker combineren, terwijl je medespelers wondermooie puntenmachines weten op te bouwen.

In combinatie met het feit dat Roll met twee spelers net iets minder uit de verf komt betekent dat ik het toch minder vaak op tafel krijg. Het is nog steeds een erg goed spel, een verplichte aanschaf voor fans van Race, maar komt net te kort voor die magische vijfde pion.