Gespeeld: januari 2025 (Peter Hein)

Geplaatst door

Voor ik met dit maandoverzicht begin wil ik graag jullie aandacht voor de spellenbeurzen van Ducosim. Als je namelijk ergens op je gemak de nieuwste Nederlandstalige spellen wilt proberen zonder idiote drukte, dan zijn het wel die spellenbeurzen. Zes van de acht nieuwe spellen die ik deze maand speelde leerde ik daar kennen, en twee bevielen zo goed dat ik ze direct gekocht heb. Als je even geen nieuwe spellen wilt kopen kun je dus misschien beter niet gaan. Noteer 10 mei alvast in je agenda.

Van de acht nieuwe spellen vond ik Hielenlikkers de leukste. Deze had ik al op Spiel zien liggen, maar de tafeltjes waren telkens bezet, waardoor spelen er niet van kwam. Nu ik het zelf gespeeld heb, snap ik wel dat die tafels de hele tijd vol waren. Hielenlikkers is een snel een toegankelijk kaartspelletje in een aantrekkelijke vormgeving. Spelers wedijveren via zes verschillende families om de gunsten van de koningin en proberen sterk te staan bij de families die zij goed gezind is, en juist niet bij families die uit de gratie zijn gevallen. Elke beurt speel je drie kaarten: een bij jezelf, een bij een tegenstander en aan het diner bij de koningin, waarbij je mag kiezen of die familie hoog of laag in aanzien komt te staan. Dar verdeelmechanisme doet sterk denken aan Biblios/Lang leve de koning, maar zonder biedfase. Dit speelt met alle aantallen goed weg. Het feit dat ik dit in twee weken al zes keer heb gespeeld bewijst dat ik niet de enige ben die enthousiast is.

Andere nieuwe spellen die ik deze maand speelde:

Het lijkt alsof ook de familie van deductiespellen de laatste tijd enorm aan het groeien is. Voorbij is de tijd dat je alleen kon kiezen tussen simpele familiespellen als Cluedo of hondsmoeilijke varianten als Sleuth. ArcheOlogic is een nieuw spel van de bedenker van Turing Machine, ook al zo’n modern populair deductiespel. In Archeologic moet je een verzameling puzzelstukjes op de juiste manier op je bord zien te plaatsen. Aan het begin krijg je samen een paar aanwijzingen, daarna kun je in je beurt nieuwe aanwijzingen vragen door de bij de puzzel horende ronde kaart zo rond te draaien in een speciaal kartonnen geval dat je door de kijkgaatjes het antwoord op die vraag kunt vinden. Nuttiger aanwijzingen kosten meer tijd, waardoor je minder vaak aan de beurt bent. Iedereen probeert natuurlijk als eerste de oplossing te vinden. Ik vond dit weer een leuk deductiespel, maar omdat ik al een paar in de verzameling heb die ik te weinig speel liet ik deze even liggen. Die kartonnen handspiegel was trouwens leuk bedacht, maar ook een heel gedoe om te hanteren. Ik hoop dat de app wat soepeler is.

Ook Cascadia ontsnapt niet aan de roll & write-schimmel. Er verschenen er zelfs twee, waarvan Cascadia: Rolling Rivers er een van is. Dit spel bevat vier verschillende varianten (waar ik pas later achter kwam), bij Ducosim speelde ik de eerste. Die versie is nauwelijks een roll & write te noemen. Het is eerder een standaard grondstoffenspel. Met dobbelstenen verzamel je de bekende dieren, die je dan vervolgens uitgeeft om kaarten te kunnen scoren. Die score vul je in op je blaadje, en als je alle soorten landschappen hebt, of juist een landschap twee of vier keer, krijg je een bonus. Er zijn genoeg bordspellen die dat principe gebruiken, daar heb je geen roll & write voor nodig. Dat bijhouden van je hoeveelheid dieren op een briefje vond ik nog een heel gedoe. Als je Cascadia ook hebt kun je daarvan beter de houten schijfjes gebruiken. Maar dat zal wel niet gebeuren. Ik vond Cascadia Rolling Rivers best vermakelijk, maar bij lange na niet genoeg voor een aanschaf.

Meestal koop ik spellen pas nadat ik ze minstens een keer gespeeld heb, maar soms heb je aan een paar woorden genoeg om te weten: die wil ik. Een coöperatief slagenspel dat zich afspeelt in Midden-Aarde? Het enige dat ik hoef te weten is waar ik het kan kopen. Inmiddels heb ik de eerste zes hoofdstukken van The Fellowship of the Ring: Trick-Taking Game gespeeld en dat beviel goed. En inderdaad, het laat zich goed omschrijven als een Tolkienvariant van De Crew. In plaats van missies heb je iedere beurt de keuze uit een paar karakters, ieder met een eigen opdracht. De karakters waar je uit kunt kiezen hangen samen met de verhaallijn. In het begin zijn Bilbo en Gandalf nog mogelijkheden, maar al snel verdwijnen die uit beeld. Tom Bombadil doet in hoofdstuk 5 zijn intrede om even later weer te verdwijnen. Gandalf zien we vast nog wel eens terug, van Tom betwijfel ik dat. De missies zijn dus wel iets minder gevarieerd dan in De Crew, maar de onzinnige verhaaltjes uit het missieboek van De Crew kunnen zich niet meten met de opbouw van TLotR:TFotR:T-TG. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, en ga er eigenlijk wel van uit dat er twee vervolgspellen gaan komen. En oh ja, de vormgeving is werkelijk schitterend.

Ik houd van kaartspellen waarbij je de kaarten op veel verschillende manieren kunt gebruiken en slim met elkaar kunt combineren. De twee absolute topspellen in dat genre zijn Race for the Galaxy en Glory to Rome. Mijn aandacht werd dus getrokken door Isle of Trains: All Aboard, waarbij je kaarten ook op verschillende manieren kunt inzetten: als wagons, goederen of betaalmiddelen. De vormgeving is ook nog eens kleurig en vrolijk. Je begint met een eenvoudige locomotief die een paar wagons kan trekken, en met het spelen van kaarten kun je die opwaarderen voor een sterkere lok en steeds meer wagons om goederen en passagiers te vervoeren. Die moet je allemaal op het centrale bord afleveren om punten te scoren. Je kunt passagiers en goederen ook bij andere spelers onderbrengen. Dan kunnen zij die punten scoren, maar zelf krijg je daar een mooie beloning voor. Ik begon er dus enthousiast aan en hoewel dat niet helemaal verdween had ik aan het eind van het spel wel wat bedenkingen over de herspeelbaarheid. De passagiers waren snel op en heel veel variatie in de wagons en gebouwen was er ook niet. Ik zou het graag nog eens spelen, maar een aanschaf is het voorlopig niet.

Het meest complexe spel van de maand was zonder twijfel Paladijnen van het Westelijk Koninkrijk. Dit is weer zo’n X van de Y spel van de heren Macdonald en Philips. Behalve Paladijnen heb je ook Rovers, Architecten, Burggraven, Reizigers en ik vergeet er vast nog wel een paar. Als je een of meer van die spellen kent heb je in ieder geval het voordeel dat je de iconografie kent, want dit spel gebruikt dezelfde. Maar ook dan is de uitleg een hele kluif, met allerlei spoortjes, poppetjes, actieveldjes en meer gedoetjes. Je zou bijna denken dat het complexiteit om de complexiteit is. Ik had dus aan het begin geen idee waar ik mee bezig was en koos er daarom maar voor me op een paar zaken te richten en de rest te negeren. Dat pakte qua score goed uit, maar dat kan net zo goed geluk als wijsheid zijn. En hoewel ik me prima vermaakt heb, heb ik mijn spellen liever wat eleganter. Zelfs Gaia Project en Brass: Birmingham zijn gestroomlijnder.

Slava is een slagenspel van Nederlandse bodem met een militair thema. Ik zag het voor het eerst in de winkel van het Nationaal Militair Museum, toevallig kort voor ik het bij Ducosim kon spelen. In dit slagenspel vormen verschillende onderdelen van de krijgsmacht, van vliegtuigen tot infanterie. Aan het begin van het spel draai je een weerkaart om, die de kracht van de onderdelen bepaalt. Bij goed weer zijn de vliegtuigen oppermachtig en de infanterie kanonnenvoer, bij slecht weer precies andersom. Het interessante is dat halverwege een ronde het weer om kan slaan en zwakke kaarten ineens sterk worden. Maar je weet niet zeker wat het weer gaat worden, waardoor je je in de eerste helft van een ronde toch moet nadenken hoe je je kaarten speelt. Helemaal niet slecht bedacht, en dit zou nog wel eens in mijn verzameling terecht kunnen komen.

Een andere topper van de Ducosimbeurs was Wondrous Creatures. De tafel was vrij en het de oogstrelende vormgeving nodigde direct uit tot spelen. Bij de uitleg bleek al snel: dit spel kennen we eigenlijk al. Het is namelijk voor meer dan de helft identiek aan spellen als Wingspan en Everdell: grondstoffen verzamelen, daar kaarten van knuffelbare dieren mee betalen en daar dan punten en doelen voor nog maar punten behalen. Er zitten natuurlijk wel wat toeters en bellen aan voor een eigen karakter, maar in de basis is dit gewoon Everspan. De houten speelfiguren zijn daarbij een klasse apart, ik ken weinig spellen waar die zo goed zijn gemaakt. Ik ging dus voor de bijl en inmiddels staat het in de kast. Het potje op Ducosim was een verkorte versie met drie spelers om een indruk te krijgen, daarna speelde ik nog een echt potje met vier. Dat spelersaantal trekt Wondrous Creatures eigenlijk niet, want ruim twee uur is hiervoor echt te lang (dat zou ik met Wingdell ook te lang vinden). Twee spelers is waarschijnlijk het optimale aantal, want net als de twee spellen die ik niet meer zal noemen is de interactie beperkt en zit die vooral in de beperkte wedloop wie als eerste een bepaald doel haalt.

2 reacties

  1. Hallo Peter-Hein.

    Leuk dat je Hielenlikkers als leukste genoteerd hebt.

    M.b.t. Cascadia Rolling Hills. Het scenario wat je gespeeld hebt blijkt een introductie tot het spel te zijn. De daaropvolgende scenario’s zijn uitdagender in het wegstrepen van de landschappen. Dat had ik later nog geverifieerd bij WGG zelf.

    Gr. Manfred (demoër van WGG bij DucoSim, we hebben na jouw potje Cascadia nog even daarover nagepraat).

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *