Geplaatst door Dankzij Spiel speel ik ieder jaar in oktober de meeste nieuwe spellen. Dit jaar waren dat er 21. Minder dan vorig jaar, maar nog steeds een mooi aantal. De meeste daarvan besprak ik al in mijn Spieloverzichten (A-L en M-Z(V)), die sla ik hier dus over. Maar ook na de beurs was er nog genoeg nieuws te proberen.
De leukste daarvan vond ik Rome in a Day. Dit is een kiezen-en-delen spel dat wel wat wegheeft van spellen als Skye en The Great Split. Elke ronde krijg je vijf landschapstegels en twee gebouwen, die je in twee setjes moet verdelen. Vervolgens kiest iedereen bij de speler naast zich welke set ze graag willen. De niet gekregen set houd je zelf, en daarmee maak je een landschap, sorry Rome. Het spel speelt soepel weg, de puntentelling is eenvoudig maar de keuzes van het maken en kiezen van setjes zijn dan weer wat lastiger. Je moet rekening houden met wat je al verzameld hebt, wat anderen misschien willen en hoe je andermans setjes dan weer aan gaat leggen. Ik vond dit een geslaagd snel spelletje, dat op termijn ook zomaar in mijn collectie zou kunnen komen.
De andere spellen behandel ik in alfabetische volgorde.
Brazil: Imperial is een spel in het 4x-genre: explore, expand, exploit, exterminatie. Op een variabel bord ontwikkel je je eigen rijk, waarbij je gebieden ontdekt en toevoegt aan je rijk, grondstoffen verzamelt, gebouwen maakt, eenheden rekruteert en meer van dat soort moois. De koloniale geschiedenis van Brazilië kenmerkt zich niet door een grote mate van menslievendheid, de setting van het spel is in deze tijd daarom misschien wat controversieel. ‘Kolonisten’ kom je niet tegen, plantages dan weer wel. Dit zijn over het algemeen wat langere en complexere spellen. Brazil: Imperial is daar geen uitzondering op, maar het spel speelt wel erg soepel. De hoeveelheid regels is in het begin even wennen, maar al tijdens je eerste potje vallen dingen snel op hun plek en valt het met die complexiteit reuze mee. Als bonus kun je ook nog eens met een zekere Maurits van Nassau spelen, alom bekend als ‘de Braziliaan’.
Magic 8 Ball: Magische ontmoetingen is het soort kinderspel waarvan ik hoopte dat ze niet meer gemaakt zouden worden. De magische biljartbal is blijkbaar een populaire gimmick. De lol is er alleen snel af als je iedere beurt weer een kaart moet voorlezen met een of ander verhaaltje, waarna de mysterieuze bal bepaalt wat de uitkomst is. Ik heb medelijden met de ouders die dit spel telkens weer moeten spelen met hun kinderen die nog niet kunnen lezen.
Moorland is een van de spellen die ik op Spiel graag had geprobeerd, maar waar het niet van was gekomen. Gelukkig had Roger het meegenomen en kreeg ik alsnog een kans (dankzij hem kon ik ook kennismaken met Rome in a Day en Sea Dragons). Moorland is een echt puzzelspel: om beurten pakken spelers kaarten en planten om in hun moeras aan te leggen. Heb je de juiste combinatie aan planten op een plekje liggen, dan mag je daar de betreffende kaart leggen. Sommige kaarten komen op de kaart te liggen of verdwijnen uit het spel, de rest stroomt naar naburige plekken. Bij het nemen van de kaarten moet je niet alleen letten op de moerasplanten die je nodig hebt, maar ook op de afgebeelde dieren en de vorm van de watergeul. Moorland is een genoeglijk spelletje om af en toe te spelen.
Roger was zelf vooral over Sea Dragons erg enthousiast, dus ik wilde het graag eens proberen. Met kaarten met daarop tetrispatronen leg je om beurten zeedraken op het bord, bestaande uit een kop en twee tot vier staartdelen. Daarmee probeer je in de vier windrichtingen de meeste draken te krijgen. Ondertussen kunnen je draken ook nog piraten overmeesteren. In deze wereld verzamelen draken blijkbaar hun goud als premiejager op gevreesde zeerovers. Misschien ligt het aan het feit dat we het met maar twee spelers deden (het kan tot met vijf), maar ik ben nog niet echt overtuigd van het spel. Het voelde allemaal vrij repetitief, de grootste uitdaging was vaak om te visualiseren hoe je een bepaalde draak kon spelen in het gebied waar je dat zou willen. In het genre van tetrisspellen speel ik toch liever Patchwork of My City.
Sunrise Lane was een van mijn blinde aankopen op Spiel. Dat was voornamelijk op basis van de auteur, pas later begreep ik dat het een bewerking van Rondo is. Ondanks dat Rondo mijn verzameling alweer verlaten heeft, vond ik dat geen probleem. Sunrise Lane is meer dan alleen hetzelfde spel in een ander jasje. Knizia heeft er een extra gebiedselement aan toegevoegd. In Rondo waren de tegels algemene speelstukken en na plaatsing maakte het niet meer uit wie ze gelegd had. Hier krijg je aan het eind van het spel nog bonussen voor de plek waar je huizen staan, en hoe hoog en hoeveel het er zijn. Dat geeft Sunrise Lane nog wat meer interactie en zijn plekken op het bord niet alleen interessant om hun waarde, maar ook om hun positie op het bord. Dat betekent wel het waarschijnlijk met meer spelers beter uit de verf komt. Maar ook met twee was het erg plezierig om te doen.
Tot slot geef ik nog een eervolle vermelding aan Mysterium Kids: De schat van kapitein Boe. Dit is eigenlijk geen spel (er zit niet echt een soort doel in waar je naartoe werkt), maar meer aan activiteit. Die activiteit is wel een hele leuke: met een klein trommeltje probeer je geluiden te maken die zo veel mogelijk lijken op wat er op verschillende kaarten staat: een druppende kraan, een galopperend paard of het knippen van een schaar. Kinderen vinden het vast leuk en spannend om te doen, of om met de ogen dicht te luisteren naar de medespeler die in de huid van de klopgeest mag kruipen. Gelukkig zitten er veel kaarten in, want ik denk dat je per kaart al snel collectief bepaalt wat de meest passende nabootsing is. Maar tegen die tijd zijn de kids alweer toe aan het echte werk.