Maandoverzicht: oktober 2023 (Dagmar)

In oktober is het natuurlijk altijd tijd voor Spiel en dus voor een wagonlading aan nieuwe spellen die over ons heen wordt uitgestort. Ik ging deze maand drie dagen naar Spiel en speelde daar een flinke stapel nieuwe spellen. Maar daarmee was de nieuwe spellen-pret nog niet afgelopen. Ik nam een flinke stapel spellen mee naar huis. En alsof dat nog niet genoeg was lieten mijn spellenvrienden zich ook niet onbetuigd waardoor de stapels met glimmende nieuwe spellen nog hoger werden. Naast de achttien spellen die ik op Spiel voor het eerst deed en waarover ik in mijn blogjes (deel 1, deel 2 en deel 3) al mijn eerste indrukken deelde, speelde ik nog negen spellen voor het eerst. Over de Exit Adventkalender schreef ik al een recensie, dus die sla ik in dit blog over. En dan blijven er nog acht spellen over die ik in alfabetische volgorde zal bespreken. 

Op een spellendagje om onze nieuwe spellen te spelen zette Peter Hein Brazil: Imperial op tafel. Hij was er enthousiast over dus ik besloot het een kans te geven, ondanks de weinig aansprekende doos (een echt mannenspel zoals Wendy en ik bij dit soort dozen altijd in koor noemen). In Brazil stap je in de voetsporen van een aantal historische figuren die dit land wilden inpikken (zelfs Napoleon doet mee in de strijd). In je beurt kies je telkens een van de beschikbare acties, zoals het bouwen van gebouwen of het laten maken van schilderijen (wat je curieus genoeg blijvende voordeeltjes oplevert). Het spel duurt drie tijdperken lang en in elk tijdperk moet je proberen een bepaalde opdracht te vervullen. Alles wat je doet levert punten op en wie daarvan op het eind van het spel de meeste heeft, wint natuurlijk.

Ik heb het niet zo op dit genre landjepik-spellen en Brazil heeft me niet op andere gedachten kunnen brengen. Het was op zich nog niet eens onaardig en hoe beter ik het spel begon te begrijpen, hoe leuker het werd. Beurten gingen ook lekker snel dus je hoefde (wat bij dit soort spellen soms wel het geval is) niet heel lang te wachten voor je weer zelf wat kon doen. In zijn soort is dit dus best een aardig spel, maar ik speel liever andere soorten spellen.

Op Spiel verscheen het challenge blok voor de vierde versie van Clever, of te wel Clever 4Ever Challenge I. Net als de andere challenges betekent dat dat je een nieuw scoreblok krijgt waarop de velden net anders zijn en er een paar kleine aanpassingen zijn gedaan op de spelregels ten opzichte van het origineel. Van alle vier de Clevers is er één challenge blok verschenen, maar de I in de titel suggereert toch dat er nog wel eens meer zouden kunnen volgen (ik hoop het). In deze 4Ever variant krijg je bijvoorbeeld extra punten als in het blauwe gebied drie vakjes per rij/kolom aankruist (bovenop de punten die je toch al scoorde), staan bij groen bij sommige vakjes al een getal ingevuld waardoor je daar net wat makkelijker scoort en kan je drie zilverpoets vakjes opgeven in ruil voor een +1 dobbelsteen.

De Clever-spellen vallen bij ons in huis in goede aarde en deze variant is geen uitzondering. Ik vind deze challenge zelfs iets leuker dan het origineel omdat je net wat makkelijker op gang komt. Het blijft heerlijk om een hele serie bonussen te score. Clever is echt zo’n spelletje dat niet te lang duurt maar wel flink wat diepgang heeft en daardoor heel geschikt is om op een doordeweekse avond nog even snel te spelen.

Peter Hein tipte voor Spiel Knarr al als spel dat ik rustig ongespeeld kon kopen. Dat advies had ik graag opgevolgd, maar Knarr was op de eerste dag al uitverkocht dus ik ging Knarr-loos naar huis. Maar Peter Hein spotte het spel in zijn lokale spellenwinkel en bood aan het voor me te kopen. Dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. Knarr is een kaartspel waarin je punten moet verzamelen. Dat doe je op twee manieren. De eerste is door kaarten uit te spelen en dan scoor je telkens alle symbolen die op die kaarten staan. En de tweede is door de uitgespeelde kaarten af te leggen om zo bepaalde doelen te scoren. Je moet dus de balans vinden tussen kaarten sparen en ze uitspelen om doelen te halen.

Ik sluit me volledig aan bij Peter Heins lovende woorden over Knarr (lees ook vooral zijn recensie voor de volledige lofzang). Wat een pareltje is dit. De regels zijn simpel waardoor het spel bedrieglijk soepel wegspeelt. Maar ondertussen is er genoeg om over na te denken om het spel meer dan een lekker tussendoortje te maken. Tel daar nog de prachtige uitvoering bij op en je hebt een winnaar te pakken.

Magic 8 Ball: Magische ontmoetingen is een kinderspel waarin een magic ball een belangrijke rol speelt. Een magic ball is een plastic bal met daarin een kijkvenster. In de bal zit een vloeistof waarin een dobbelsteen drijft met daarop verschillende teksten. Dit soort bollen kan je ook kopen als soort van gimmick met zogenaamd het antwoord op alle vragen of therapie van Freud. In het spel Magic 8 ball zijn de spelers leerlingen van een toverschool waarvan een leerling per ongeluk een verkeerde spreuk heeft gebruikt waardoor de magische kristallen die de school beschermen van hun torens zijn gevallen. De leerlingen moeten de kristallen zoeken en weer terug op de torens plaatsen. De spelers gooien met een dobbelsteen die vertelt hoeveel stappen ze zelf mogen lopen over het bord. Op de dobbelsteen staat ook een tweede getal en dat laat een boos draakje laat lopen. De spelers vinden onderweg fiches waarop, naast bonusacties, ook de kristallen staan. En daarnaast hebben ze ontmoetingen waarbij ze telkens een vraag krijgen waarbij ze uit twee antwoorden mogen kiezen (denk aan: je ziet Spin Simon die met zijn acht poten in de knoop zit, ga je hem helpen door hem te kietelen of door hulp te halen). Nadat je een antwoord hebt gekozen, schud je met de magic ball en kijk je of je een vinkje, kruisje of vraagteken hebt gekeken. En dan zie je op de kaart wat je krijgt (een gratis beweging, een schatfiche, of iets anders leuks).

Magic 8 Ball is een echt kinderspel waarin je niet veel meer doet dan dobbelen en je pion verplaatsen om daar of een fiche op te pakken of een ontmoeting te doen. Je moet daarbij bij je route nog een beetje rekening houden met de draak, maar het was niet erg moeilijk om die te ontwijken. Als volwassen spelers had ik dus weinig uitdaging aan dit spel. Maar voor kinderen lijkt het me nog best leuk. Het spel ziet er leuk uit, je mag met die leuke magic ball schudden. Het effect is hetzelfde als een dobbelsteen gooien, maar het voelt een stuk spannender. En je krijgt allemaal gekke vragen. De kans dat je wint is heel groot (dat is een voordeel met kinderen). Over een paar weken krijg ik mijn beste vriendin met haar zoontjes op bezoek, ik wil dit spel graag met hen spelen en ben benieuwd wat zij er van gaan vinden.

Moorland is een van de Spielaankopen van Roger. Dit is een puzzelspelletje waarin je met tegels een soort moerasgebied gaat maken. In dit gebied wonen dieren en groeien planten. Elke beurt mag je eerst houten plant fiches op een veld naar keuze leggen (je kan daarbij uit twee soorten planten kiezen) en daarna een tegel pakken. Als op een veld de planten staan die op een tegel staan, dan mag je die tegel daar neer leggen. De plantjes zelf drijven dan vervolgens via het water op die tegel door naar een volgende tegel. Door de plantjes dus slim door te laten stromen kan je weer sneller een volgende tegel bouwen.

Moorland is een echt puzzelspelletje waar je probeert de omstandigheden op je bordje zo te maken dat je mooie tegels kan plaatsen en veel punten kan scoren. Er is genoeg om over na te denken en om te plannen. Het voelde wat abstract aan, maar dat kan ook zijn omdat ik niet zo gegrepen werd door het thema. Het werkte allemaal prima en ik vond het leuk om een keer gedaan te hebben .

Mycelia is een nieuw spel van Ravensburger dat ik op Spiel goedkoop heb kunnen scoren dankzij de sponsoring van de Lorcana-kaart. Mycelia is een deckbuilder waarin je door een goed deck samen te stellen moet regelen dat je dauwdruppels op je bordje zo snel mogelijk naar een bepaald veld verschuift om zo je veld leeg te spelen. Je begint met simpele kaarten waarmee je één dauwdruppeltje dat op een bepaald vakje ligt één vakje mag verschuiven, maar gedurende het spel koop je steeds betere kaarten waardoor je dauwdruppels steeds sneller kan verplaatsen en afvoeren.

Ik heb Mycelia met plezier gespeeld. Het is een familiespel en dus aan de lichte kant voor ervaren deckbuilders. Maar dat wil niet zeggen dat het geen leuk puzzeltje is om uit te dokteren welke kaarten je wilt kopen en hoe je die gebruikt om zo snel mogelijk al je dauwdruppels weg te spelen. En dat komt vooral dat kaarten sterk zijn als je er wat aan hebt. Stel dat je vanaf een rood veld veel druppels weg kan spelen, dan is die kaart sterk zo lang op rode velden druppels liggen of je er voor kan zorgen dat er druppels naar rode velden worden verplaatst. Als er geen druppels op rode velden liggen, dan is de sterke kaart niets waard. En die gelaagdheid maakt dat dit spel meer om over na te denken heeft dan je op het eerste gezicht misschien denkt.

Sea, Salt Paper is een ander spel dat Peter Hein tipte dat ook op Spiel razendsnel uitverkocht. Maar waarvan ik, in tegenstelling tot Knarr, nog wel op tijd een exemplaar kocht. Sea, Salt en Paper is een kaartspelletje waar je punten scoort door setjes van kaarten te verzamelen. Als je aan de beurt bent, dan mag je altijd kiezen of je één van de openliggende kaarten pakt of dat je blind twee kaarten trekt, daar één van houdt en de ander op een van de openliggende kaarten legt. Alleen dit levert al interessante keuzes op. Maar bij sommige kaarten kan je een bonusactie krijgen als je er twee van hebt en ze uit je hand speelt. En daar komt keuze twee: wanneer speel je de bonus uit. En daarbij speelt een rol dat één van de bonussen is dat je een kaart (blind) uit de hand van de andere speler mag trekken. Je kan je lekkere bonus dus bewaren, maar daar zit een risico aan. En de laatste ludieke keuzefactor is wanneer je een ronde beëindigd. Dit mag je doen zodra je zeven punten hebt. Op het moment dat je de ronde beëindigd moet je alleen kiezen of iedereen zijn punten telt en that’s it of dat de anderen nog een beurt krijgen en daarna pas de punten geteld worden. Als je dan wint, dan scoor je extra punten, maar als je verliest dan krijg je minder dan als je had gehad als je de ronde meteen had beëindigd.

Er zit een hoop spel in Sea, Salt en Paper en dit was dus ook weer een terechte tip van Peter Hein. Het spelletje speelt lekker vlot weg, maar regelmatig zit je toch even te wikken en wegen wat de beste actie is die je kan doen. En daarbij speelt niet alleen een rol wat je zelf nodig hebt, maar ook wat je niet aan de ander wilt geven (als die net een haai pakte dan wil je niet dat diegene ook een zwemmer geeft want die combi geeft het recht om een kaart bij de ander te trekken). Op de kaarten staan afbeeldingen met op Japanse wijze gevouwen (origamie) zeebeesten. Ik vind het echt leuk om te zien wat voor moois er vanuit een velletje papier is gemaakt. Het voegt niets toe aan het spel, maar wel aan het plezier dat ik heb om dit spel te spelen.

En het laatste nieuwe spel dat ik deze maand bespreek is Zeeën van Strijd. Dit is een slagenspelletje waarin je geen slagen wilt halen. De twist is in dit spel dat van welke kleur de kaart wint, gedurende een rondje kan veranderen. Dat zit zo. Iemand komt uit en je moet die kleur volgen. Maar als je niet kan volgen, dan mag je zelf weten wat je speelt. Maar aan het eind van het spel wint de hoogste kaart van de kaarten in de kleur of kleuren die het meest zijn gespeeld. Dus stel iemand komt uit met geel en maar één andere speler kan volgen, een andere speler speelt een hoge rood in de verwachting dat geel de gevraagde kleur blijft en hij dus wel goed zit, maar dan speelt iemand anders ook nog een rode kaart (maar lager dan de eerste) en kan dus zo maar een rode slag de ronde gaan winnen. In dit spel kan je dus regelmatig andere spelers een oor aannaaien door mee te spelen in hun kleur waardoor de slag van kleur verschiet.

Ik houd erg van slagenspellen en Zeeën van Strijd is geen uitzondering. Zeeën van Strijd is een beetje pesterig doordat je de hele tijd bezig met het ontwijken van slagen door ze juist aan te smeren bij anderen. Ik vond dat een erg leuke activiteit. Natuurlijk kan je de kans dat de anderen je een slag aansmeren beperken door de juiste kaarten te spelen, waardoor dit spel niet alleen maar bestaat uit “pesten en gepest worden”. Wat is het toch jammer dat je voor dit soort spellen minimaal drie (en liever nog wat meer) spelers nodig hebt en ik het daardoor lastig gespeeld krijg.

Kortom deze maand speelde ik super veel nieuwe spellen, maar heb ik nog geen deuk geslagen in de stapel nieuwe spellen die ik mee naar huis heb genomen. Op mijn spellenkasten liggen heerlijke stapels nieuwe spellen te lonken die ik in de komende weken hoop te gaan spelen.