Maandoverzicht: maart 2022 (Dagmar)

Geplaatst door

Maart was een beetje een grillige maand op spellengebied. Twee geplande spellenafspraken gingen helaas op het laatste moment niet door doordat Corona toe was geslagen bij (gezinsleden van) degenen waar ik mee had afgesproken. Maar gelukkig gingen er ook twee spellendates wel door. Allereerst schoof ik eindelijk weer eens aan bij Spellenpret in Sassenheim en ten tweede had ik met Peter Hein en Wendy afgesproken voor een uitgebreide spellendag. Ik ben verder per saldo niet echt opgeschoten met mijn List of Shame challenge. Er werden deze maand namelijk een paar Kickstarter-pakjes bezorgd en ik werkte weer op kantoor en kon het niet laten om in mijn pauze een bezoekje aan de spellenwinkel om de hoek te brengen (dit begint een gevaarlijke gewoonte te worden, zeker met de gestegen spellenprijzen). Een groot deel van mijn nieuwe aankopen heb ik al gespeeld, maar nog niet allemaal en dus is de lijst per saldo langer geworden.

Ik speelde deze maand uiteindelijk 39 potjes, waarvan 10 spellen voor het eerst. Over Creature Comforts schreef ik al een recensie, dus die sla ik in deze lijst even over.

Eén van de voordelen van weer naar kantoor gaan is dus dat ik in mijn pauze even een bezoekje kan brengen aan een spellenwinkel (ik kan lopen naar Tabletop Kingdom of met de tram naar het Spellenhuis gaan). Wat een luxe! Ondanks dat mijn List of Shame nog niet geheel is weggewerkt, kon ik zo veel nieuwe spellen niet weerstaan en heb ik een klein spelletje gekocht. Peter Hein was zo enthousiast over Jekyll vs Hyde dat ik dat spel heb gekocht. En ik kan niet anders dan zeggen dat hij gelijk heeft. Wat een topspel is dit! Jekyll vs Hyde is een tweepersoonsslagenspel waar de beide spelers tegengestelde doelen hebben. De ene speler (Hyde) gaat voor de extremen: heel veel slagen winnen of verliezen. En de andere speler (dr Jekyll) probeert juist de boel in balans te houden en wil het liefst de helft van de slagen winnen. Op een scorespoortje wordt bijgehouden hoe goed Hyde er in slaagt om veel meer of minder slagen dan dr Jekyll te houden (als het in een ronde bijvoorbeeld zeven tegen drie is, dan mag hij vier stappen lopen). Als Hyde binnen drie rondes het einde van het scorespoor wint, dan heeft hij gewonnen en zo niet dan wint dr Jekyll. Jekyll vs Hyde is verder geen rechttoe rechtaan slagenspel, het heeft drie twists. De eerste is dat elke ronde de spelers elkaar kaarten moeten geven (één in de eerste ronde, twee in de tweede en drie in de derde). De andere is dat er een aantal brouwselkaarten in het spel zitten die als je ze speelt tegen een andere kleur een speciale actie activeren (bijvoorbeeld dat de winnaar van de slag nog een slag van de andere speler krijgt of dat je nogmaals twee kaarten met elkaar moet ruilen). En de laatste twist is dat als er twee verschillende kleuren gespeeld worden, niet automatisch de speler die uitkwam wint. De eerste kleur die in een ronde gespeeld wordt is de zwakste en de derde kleur de sterkste. Als dus twee kleuren gespeeld worden dan moet je kijken wat de sterkste kleur is en die wint.

Ik kan niet anders dan zeggen dat dit een geweldig spel is. Ik vind de vormgeving alleen nogal somber en agressief. Dat past heel goed bij het thema, maar ik heb mijn spellen graag wat lieflijker. Maar het spel is zo goed dat de looks een onbelangrijke bijzaak zijn geworden. Het ruilen van de kaarten is een heel belangrijk moment om het spel naar je hand te zetten. Op dat moment probeer je als Hyde je deck optimaal te versterken of verzwakken, afhankelijk of je voor extreem sterk of extreem zwak wilt gaan. En dr Jekyll probeert dit juist tegen te gaan door de boel weer in balans te brengen. Verder geven de brouwselkaarten het spel veel pit. Als je die op het juiste moment weet te spelen, dan kan je de boel regelmatig goed op zijn kop zetten. Liefhebbers van slagenspellen kan ik dit spel dan ook niet genoeg aanbevelen.

Mijn vlees was ook nog een keer zwak toen ik online een cadeautje bestelde en ik niet genoeg bestelde om gratis verzending binnen te tikken. Snel stopte ik, wederom na het enthousiaste betoog van Peter Hein, Explorers in mijn mandje. Dit is een flip & write spel waarin spelers een land ontdekken en daar verschillende zaken verzamelen. Iedereen speelt op hetzelfde bordje en begint op hetzelfde punt. Iedere beurt draait de actieve speler een tegeltje om met daarop twee landschappen. De actieve speler kiest daar er één van uit en streept drie vakjes van die soort af (die horizontaal of verticaal aan eerder afgestreepte vakjes grenzen). Daarna mogen de andere spelers kiezen: 3 vakjes afstrepen in de landschapssoort die de actieve speler niet gekozen had of 2 in de soort die hij wel gekozen had. Op deze manier doorkruis (pun intended) je het land. Op sommige vakjes staan zaken die je kan verzamelen en die punten opleveren.

Ook wat betreft dit spel was ik blij dat ik het advies van Peter Hein ter harte heb genomen. Dit is inderdaad een verdraaid leuk spelletje. De regels zijn simpel maar doordat het spel niet lang genoeg duurt om alles af te kruisen wat je wilt, moet je keuzes maken. Daarbij moet je, bij je keuze welke vakjes je wilt afstrepen, niet alleen opletten wat je die beurt kan pakken, maar ook proberen om de opties voor latere beurten een beetje open te houden. Het overkomt mij nog regelmatig dat ik met de kruisjes die ik mag zetten eigenlijk niets lekkers kan terwijl ik dat met een eerder slim gezet kruisje had kunnen voorkomen door een nieuw gebied toegankelijk te maken.

Het enige spel dat deze maand van mijn List of Shame verdween dat er ook aan het begin van de maand al op stond, was Clank! Expeditions: Temple of the Ape Lords. Deze uitbreiding voor Clank! bestaat uit een dubbelzijdig bord waarop het hoofdkwartier van de apenbaas staat afgebeeld. Wij speelden de makkelijke zijde van het bord waarin als nieuw element er fiches worden geïntroduceerd die je moet verzamelen. Hoe meer fiches met hetzelfde symbool je hebt, hoe meer punten ze opleveren. Verder zijn er op dit bord weer vakjes die Clank! veroorzaken als je er over heen lopen.

Ook deze uitbreiding beviel ons weer goed. Het was wel een Clank!-rijk potje waarbij we beide al snel heel veel blokjes in het zakje hadden zitten en we dus redelijk snel op weg gingen naar de uitgang. Niek haalde het net niet, maar dat maakte niet uit want hij had al zo veel schatten verzameld dat hij desondanks toch nog dik won. Wij vinden de variatie van de verschillende borden leuk, maar ik kan me tegelijkertijd ook prima voorstellen dat andere mensen de variatie tussen de borden te klein vinden om het de aanschaf waard te vinden. Het is namelijk ergens meer van hetzelfde, maar soms is dat precies wat goed is.

Op mijn eerste keer post-covid-Spellenpret speelde ik Ark Nova. Dit spel is op dit moment behoorlijk hot onder fanatieke veelspelers. Mensen vergelijken het met Terraforming Mars, maar dan in een dierentuinsetting en dan misschien nog wat langer. Ik wilde het heel graag een keer proberen en gelukkig waren er meer mensen die het wilden spelen, waarvan één het zelfs uit kon leggen. In Ark Nova bouwen alle spelers dus een eigen dierentuin op een eigen spelersbordje. Je moet dan altijd eerst een hok bouwen (beetje tetris-achtig puzzelen, maar dan met honingraadvormige tetris-stukjes in plaats van de gebruikelijke vierkantjes). Vervolgens kun je een kaart met een dier kopen en die dan in dat hok doen (dan draai je het hok-fiche om ten teken dat het in gebruik is). Hier scoor je twee soorten punten voor: kaartjes (voor de bezoekers die komen) en voor natuurbehoud. Deze twee sporen beginnen aan verschillende kanten en het spel is afgelopen als jouw twee pionnen elkaar kruisen (denk Raja’s van de Ganges). Er zijn ook nog andere manieren om punten te scoren, maar het voert voor deze eerste indruk te ver om die allemaal uit te gaan leggen. In je beurt mag je altijd één van vijf acties doen (bijvoorbeeld hokken bouwen of dieren kopen). Deze vijf acties staan afgebeeld op kaarten die onderaan je spelersbordje liggen. Hoe verder naar rechts een actie staat, hoe sterker hij is. Op positie één mag je bijvoorbeeld een dierenhok van één groot bouwen, terwijl op positie vijf je een hok van vijf groot mag bouwen. Als je een actie uitvoert, moet je de kaart die je koos daarna weer op positie één leggen en schuiven alle andere kaarten een stukje naar rechts op (en worden ze dus beter). Met je acties kun je ook je zelf ontwikkelen waardoor andere dingen goedkoper of makkelijker worden (bijvoorbeeld alle dieren uit Europa kosten minder)

Ik heb mixed feelings over Ark Nova. Aan de ene kant is het een leuk spel dat ik met veel plezier heb gespeeld. Het is een pittige uitdaging om te bedenken in welke volgorde je de acties moet spelen om er optimaal profijt van te hebben. En daarbij moet je dus een beetje puzzelen om de juiste hokken en juiste beesten te hebben om te bouwen (een olifant past niet in een hokje van één groot). Je kunt eigenlijk altijd wel wat leuks. Omdat het spel te lang duurt om meteen heel gericht op het eindspel te spelen, stel je voor jezelf telkens kleine tussendoelen (ik wil een olifant bouwen). Vervolgens heb je een paar beurten nodig om zo’n tussendoel te realiseren (dus eerst groot hok bouwen, genoeg geld verzamelen, etc.). Iedere keer als je zo’n tussendoel haalt is het weer een klein geluksmomentje waarin je het gevoel hebt dat je iets bereikt hebt en dat is fijn.  Maar aan de andere kant duurde het spel heel erg lang. We begonnen rond half één met het klaarzetten van het spel en pas tegen zes uur zat het weer in de doos. Het heeft niet geholpen dat voor drie van ons het spel nieuw was. De eerste rondes ging het spel dan ook heel traag, en pas veel later in het spel lukte het om het speeltempo wat op te voeren. Ark Nova is bovendien een echt multiplayer solitair spel. Oftewel iedereen speelt een beetje zijn eigen spel en er is maar heel weinig interactie (het kan zijn dat iemand net een kaart pakt die je zelf had willen hebben bijvoorbeeld, maar dat is het wel zo’n beetje). Hoe meer mensen dus meedoen, hoe langer het spel daardoor duurt. Het is dus misschien beter om dit spel met twee of maximaal drie spelers te doen als je de speelduur een beetje in de klauwen wilt houden. En het laatste scherpe randje is dat de geluksfactor te hoog is voor een spel dat zo lang duurt. Je krijgt een enorm deck met kaarten bij dit spel (waarop onder andere de dieren staan, maar ook andere nuttige dingen). Voor het bouwen van sommige dieren moet je dierentuin aan bepaalde voorwaarden voldoen, bijvoorbeeld dat er al andere dieren uit een bepaald continent wonen of van een bepaalde diersoort wonen. Stel dat je heel graag zo’n kaart wilt bouwen, dan moet je dus eerst gaan regelen dat je daarvoor de juiste kaarten bouwt om aan die voorwaarde te voldoen. Maar die moeten dan wel voorbij komen en soms gebeurt dat heel lang niet en dat zit je een beetje vast en moet je je plan aanpassen. Dit kan ook doorwerken voor je mogelijkheden om te scoren. Als je al flink veel apen hebt en er komt een kaart voorbij waardoor apen punten opleveren, dan is dat een fijne meevaller. Voor hetzelfde geld had je per slot van rekening ook een kaart kunnen trekken die punten oplevert voor reptielen en die had je dan juist niet gehad. De eindscores lagen bij ons best dicht bij elkaar dus één zo’n lucky of unlucky draw kan dan doorslaggevend zijn voor wie er met de winst vandoor gaat.

Op de spellendag met Peter Hein en Wendy speelde ik 5 spellen voor het eerst, waaronder Café. Café is een puzzelspelletje met een koffie-thema. Je begint met één kaart met daarop koffieplantages die verschillende soorten koffiebonen opleveren, een oogst-faciliteit, een koffie-branderij en een actie-symbool. In iedere ronde krijg je er een kaart bij die je gedeeltelijk over je eerder gespeelde kaarten moet leggen. Vervolgens mag je net zo veel acties gebruiken, als je actiesymbolen hebt. Met een actie kan je bijvoorbeeld een groep aangrenzende koffieplantages activeren (die maken dan koffie), of een groep aangrenzende oogstfaciliteiten activeren om de koffie van de plantages te halen, etc. De truc is dus dat je je kaarten zo legt dat de gelijksoortige activiteiten naast elkaar komen te liggen want dan kan je ze met één actie activeren. De laatste stap in het koffie-proces is dat je de koffie naar cafés stuur (die ook op sommige kaarten staan) of verscheept. Dit levert punten op en wie de meeste punten heeft, wint het spel.

Café is een verrassend leuk kaartspelletje.  Je moet er lekker een beetje in puzzelen om de kaarten zo te leggen dat de verschillende symbolen in groepjes komen te liggen. Maar dat lukt natuurlijk nooit helemaal. En bovendien moet je verplicht de kaarten over elkaar heen leggen, waardoor je ook altijd iets op moet geven en dat doet altijd een beetje pijn. Vervolgens heb je maar een beperkt aantal acties en moet je weer afwegen hoe je die het beste inzet. Ik heb me hier prima mee vermaakt.

Forbidden City zou je kunnen omschrijven als Carcassonne waarbij de meeples al op de tegels zijn gedrukt. Je bouwt in dit spel aan de verboden stad met tegels waarop kamers in verschillende kleuren staan. Iedere speler heeft een stapel met dit soort tegels waarop in de kamer soms ook een aantal mannetjes in de spelerskeur staan. Als een kamer is afgebouwd krijgt de speler die de meeste mannetjes in een kamer heeft, de punten van de kamer én van alle aangrenzende kamers (de nummer twee krijgt de helft). Wie aan het eind de meeste punten heeft, wint het spel.

Forbidden City is een leuk tussendoortje. Het speelt lekker vlot weg (tegeltje plaatsen en als iets af is waarderen, that’s it!), maar er zit genoeg uitdaging in om het spel leuk te houden. Vooral de vondst dat aangrenzende kamers ook punten opleveren op het moment dat je een kamer afbouwt, brengt wat pit in het spel. Het is daardoor interessant om naast grote kamers te bouwen om zo mee te liften op de punten die die kamers opleveren. Je moet daarbij wel in het oog houden dat er geen eindtelling volgt. Als het spel afgelopen is, krijg je voor onafgebouwde projecten geen punten meer, dus je moet op tijd gaan afronden.

In King of the Valley mag je tegels met de verschillende soorten inwoners van een vallei gaan verzamelen. Deze tegels liggen in een raster waarop alle spelers een eigen speelfiguur hebben staan. In je beurt verplaats je deze speelfiguur in een rechte lijn. Vervolgens mag je kiezen: of je pakt de tegel waar je op eindigt of je pakt alle tegels van één soort die tussen jouw startpunt en eindpunt lagen. Elke tegel levert een vast aantal punten op, maar daarnaast kan je nog bonuspunten krijgen voor als je bijvoorbeeld een complete set tegels hebt of als je boeren en boerinnen aan elkaar koppelt. Er zitten ook nog een paar speciale actietegels in het spel waarvan je de actie mag uitvoeren, als je er op land.

Ik vond King of the Valley een grappig verzamelspelletje. Ik had de bijzondere actietegels nog niet helemaal door en heb daar geloof ik wat kansen mee laten liggen. De acties gaan lekker snel, maar je hebt toch vaak echt iets te kiezen. Pak je die kostbare koningin of pak je liever drie boerinnen die je later hoopt te koppelen aan boeren? Daarbij moet je ook nog een beetje in de gaten houden waar je in het raster eindigt omdat dat ook je keuzes voor de volgende beurt bepaalt.

Libertalia: de winden van Galecrest is het nieuwe grote spel van Stonemaier Games, dat door 999 Games in Nederland is uitgegeven.  Dit spel is een heruitgave van Libertalia. Het spel heeft een optische make-over gehad.  Ik heb Libertalia nooit gespeeld, dus kan jullie niet vertellen over welke verschillen er verder zijn. In dit spel mag je je ooglapje en houten poot weer eens van zolder halen. Je bent in dit spel namelijk een piraten-kapitein die de meeste schatten wil verzamelen. Iedere ronde krijgen alle spelers een aantal kaarten met verschillende karakters. Het spel bestaat uit drie rondes waarin een aantal schateilanden één voor één geplunderd gaan worden. Bij ieder eiland kiezen alle spelers welke karakterkaart ze in zetten voor de taak. Deze kaarten worden vervolgens op oplopende volgorde neergelegd. Beginnend met de laagst gespeelde kaart mogen de spelers een actie uitvoeren die bij hun kaart hoort. En nadat alle spelers hun acties hebben gedaan, wordt er geplunderd, maar daarbij mag juist de speler met het hoogste kaart als eerste mag plunderen. Wie aan het eind van het spel het meeste geld bij elkaar gegraaid heeft wint het spel.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Libartalia: de winden van Galecrest nog niet helemaal begrijp. Mogelijk komt dat doordat de karakters bij ons in een beetje onhandige volgorde voorbij kwamen waardoor ik de eerste ronde voor mijn gevoel weinig te kiezen had. In de latere rondes ging dat wel iets beter, maar ik bleef het gevoel houden dat ik ergens iets miste. En dat is een beetje gek, want zo complex was het spel nou ook weer niet. Het is namelijk een echt familiespel. Het draait er in ieder geval om dat je op het juiste moment de juiste kaart speelt. Daarvoor is vaak nodig dat je inschat wat de andere spelers doen, zodat je daar van kan profiteren. Het spel heeft zogezegd een piraten-thema en dat is ook al niet echt mijn ding. Vooralsnog loop ik dus niet echt warm voor dit spel.

Ik kan niet het woord Stella horen zonder als oorwurm het super irritante reclameliedje te horen van het gelijknamige fietsmerk. Maar daar kan het spel niets aan doen en dus wilde ik deze Dixit-offspring graag een kans geven. Ook in dit spel wordt weer gebruik gemaakt van prachtig geïllustreerde kaarten.  Er worden er een aantal in een raster neergelegd. Daarna wordt een kaartje met een woord omgedraaid en moeten de spelers in het geheim gaan aankruisen bij welke kaarten ze dit woord vinden passen. Als iedereen dit gedaan heeft, noemen de spelers om de beurt een kaart aan die ze gekozen hebben. Als anderen die ook gekozen hebben dan scoor je punten. Als je de enige bent, dan ben je af. Wie na een aantal rondes de meeste punten heeft, wint het spel.

Ik vond dit wel weer een grappige vondst om met plaatjes-kaarten een spel te maken. Ik was duidelijk minder bedreven als de andere spelers om woorden aan kaarten te koppelen. Laten we in het midden laten of dat lag aan mijn gebrek aan creativiteit of hun opportunisme. Het spel speelt lekker snel weg en het is grappig om te horen hoe mensen bepaalde woorden aan bepaalde plaatjes koppelen. Soms ziet iedereen hetzelfde, maar soms hebben mensen een heel bijzondere kijk op de plaatjes.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *