Metropolys

Geplaatst door

2-4 spelers
45 minuten
Auteur: Sébastien Pauchon
Uitgever: Ystari (2008)

Wat geef jij dit spel?
[Aantal: 1 Gemiddelde: 3]

Het spel …

De spellen van Ystari die ik heb gespeeld hebben één ding gemeen: het zijn vrij abstracte, droge spellen met een thematisch sausje. Ys, Caylus, Amytis, Yspahan en Mykerinos zijn allemaal goede spellen, maar het thema is niet meer dan een vernislaagje. Ook bij Metropolys is het thema er weer aan de haren bijgesleept.

In Metropolys zijn de spelers architecten die proberen hun gebouwen op de mooiste plekjes in de stad gebouwd te krijgen. Wat het mooiste plekje is, is gelukkig een kwestie van smaak. De ene architect wil het liefst dat de bewoners van zijn gebouwen uitkijken op een prachtig beeldhouwwerk, de andere architect houdt meer van waterpartijen. Aan het begin van het spel krijgt elke speler twee kaartjes waarop staat in welke wijk en met welk uitzicht de betreffende architect wil bouwen.

Wie welk gebouw waar mag plaatsen wordt bepaald met een soort van veiling. Alle spelers hebben een set gebouwen met een waarde oplopend van 1 tot 13. Eén van de spelers kiest één van deze gebouwen en zet hem op een veld naar keuze. Met de klok mee mogen de spelers nu aangrenzend aan dit gebouw een gebouw met een hogere waarde neerzetten. Dit gaat net zo lang door totdat niemand meer een hoger gebouw in wil of kan zetten. Het laatst gebouwde gebouw wordt dan omgekeerd en blijft staan en alle andere gebouwen worden weer weggehaald.

Het spel is afgelopen zodra één speler al zijn gebouwen kwijt is. Dit kan op een gegeven moment snel gaan doordat er steeds meer hoekjes op het bord komen die zijn ingebouwd. Als je hier een gebouw plaatst dan kan niemand aangrenzend plaatsen. Vervolgens krijg je punten voor hoe goed je er in bent geslaagd om de wensen van jouw architect te verwezenlijken (juiste wijk, juiste uitzicht) en voor de speler met het hoogste gebouw in een wijk.

… en de waardering

Het veilingsysteem van Metropolys vond ik verrassend goed werken. Omdat je niet alleen een hoger gebouw moet inzetten maar dit gebouw ook op een aangrenzend veld moet plaatsen, heeft het spel een hele eigen dynamiek. Aan het begin van het spel is er nog veel ruimte en voelt het plaatsen van de eerste gebouwen nogal willekeurig. Maar als het bord geleidelijk voller wordt, worden de keuzes scherper en interessanter.

Ik ben alleen minder te spreken over de waardering van de verschillende opdrachten. Sommige opdrachten zijn veel makkelijker te vervullen dan andere en dit is niet evenredig vertaald in het aantal punten dat je voor het vervullen van zo’n opdracht kan krijgen. Daardoor hebben niet alle spelers het even moeilijk en dat voelt niet eerlijk. De waardering en einduitslag zijn daardoor een beetje een anti-climax en daarom geef ik het spel drie pionnen in plaats van de vier die het op basis van het originele spelmechanisme had verdiend.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *