Shamans

Ik ben een groot liefhebber van slagenspellen en aanverwante kaartspellen, vooral als je in teams speelt. Een van mijn lievelingsspellen, Tai Pan, ontstijgt andere spellen in het genre toch vooral door dat subtiele samenspel met je partner. Een aparte groep kaartspellen speel je in teams die iedere ronde wisselen, zoals Mü en Chimera. Daar is de samenwerking binnen een team soms wat ongemakkelijk, omdat je behalve op de betreffende ronde toch ook let op de totaalscore tijdens het spel.

Shamans valt in die categorie en voegt daar nog het verborgenrolelement aan toe van spellen als Saboteur en Weerwolven. De goede sjamanen proberen het evenwicht in de geestenwereld te herstellen vóór het einde van de maancyclus, de boosaardige schaduwen willen dat juist voorkomen.

Elke ronde krijgen alle spelers een geheime personenkaart, de bepaalt in welk team iedere speler hoort. Een ronde bestaat uit een aantal slagen volgens een beproefd patroon: de startspeler komt uit met een kleur, de speler die de hoogste kaart van de gevraagde kleur speelt wint de slag en begint de nieuwe slag. Elke keer als een speler geen kleur kan bekennen doet de schaduwpion een stap naar het einde van de maancyclus.

De grap is dat je niet verplicht bent om kleur te bekennen. Voor de schaduwspelers is het dus makkelijk om de boel te saboteren, maar ze moeten oppassen dat niet te openlijk te doen. Als van een kleur alle kaarten gespeeld zijn, mag de speler die daarvoor zorgde namelijk de bonusactie van die kleur uitvoeren. Een belangrijke bonusactie is het elimineren van een medespeler. Een speler die zo geëlimineerd wordt scoort die ronde sowieso geen punten. De schaduw opereert dus het beste in de, nou ja, schaduw.

Een ronde eindigt als alle kaarten gespeeld zijn, of voortijdig als alle schaduwen geëlimineerd zijn of de schaduwpion het einde van het spoor heeft bereikt. De nog levende spelers van het winnende team scoren punten en een nieuwe ronde begint. Het spel eindigt zodra iemand minstens acht punten en als enige speler de hoogste score heeft. Deze speler komt uiteraard als winnaar uit de strijd.

…en de waardering

Shamans weet het leuke van zowel slagenspellen als spellen met geheime teams met elkaar te combineren en het resultaat mag geslaagd genoemd worden. Voor wie een hekel heeft aan het tellen van kaarten is het handig dat alle gespeelde kaarten bij het bord gelegd worden, zodat je weet wanneer jouw kaart de laatste van een kleur is. Erg nuttig als je de bonus van die kleur wilt claimen, of voor een schaduw om mee uit te komen: de anderen kunnen per definitie geen kleur bekennen en dat betekent dat het einde van de ronde snel dichterbij komt.

Wat Shamans vooral leuk maakt is dat er telkens subtiele dingetjes spelen waar je op moet letten. Niet alleen de huidige ronde is van belang, ook de eindscore. Wie een flinke voorsprong heeft opgebouwd, zal merken dat teamgenoten niet altijd in het teambelang spelen. Al dat geheimzinnige en soms ronduit achterbakse gedoe maakt dat Shamans genoeg weet toe te voegen aan het overvolle genre van slagenspellen. De fraaie vormgeving is dan een mooie kers op de taart.