Geplaatst door Als een goed begin het halve werk is, dan zit het op spellengebied met 2025 wel snor. Er kwam in januari 54 keer een spel op tafel, 10 daarvan waren nieuw voor mij. Mijn meest gespeelde spel was Sky Team. Dat kwam 8 keer op tafel en alle 8 keer wisten Niek en ik het vliegtuig veilig aan de grond te krijgen. Daarnaast speelde ik het spel ook nog met BGA met Peter Hein, dus je kan wel zeggen dat ik geen last had van vliegschaamte deze maand. Niek en ik zijn verder begonnen met trainen voor het NK Wingspan waaraan we eind maart gaan meedoen. Normaal spelen we Wingspan met alle kaarten door elkaar, maar omdat op het NK alleen met de kaarten en doelen uit het basisspel wordt gespeeld, doen wij dat nu tijdelijk ook maar. De eerste potjes ging het nog wat stroef, maar we krijgen het basisspel weer steeds beter in de vingers. En ik kan eerlijk zeggen dat ik het spel ook nog steeds met veel plezier speel met alleen de kale basis .
Het is verder deze maand gelukt om geen nieuwe spellen te kopen. Dat is positief want mijn kasten zijn overvol. Maar helaas heb ik nog geen spellen verkocht. En ik zie in de geplande releases wel spellen op de planning staan die me heel boeiend lijken, zoals bijvoorbeeld Finspan, Azul Duel, Everdell Duel, Isle of Cats Duel, Living Forest Duel Shallow Sea, The fellowship of the Ring tricktaking game, Vlooot, Knitting Circle, Reforest en Theetuin. En dat terwijl het jaar nog jong is en er vast nog van alles uitkomt waar we nu nog niets van weten. Kortom: mijn ogen zijn nog steeds groter dan mijn spellenkast en ook groter dan de tijd die ik heb om spellen te doen. Ik leer het vast nooit.
En dan zijn dit in alfabetische volgorde de spellen en uitbreidingen die ik in de afgelopen maand voor het eerst deed;
Dixit MNK is een nieuwe uitbreiding voor Dixit. In deze uitbreiding vind je geen speciaal voor Dixit getekende kaarten, maar (uitsnedes van) kunstwerken die in het Nationaal Museum van Krakow hangen (zie het blogje dat ik eerder over deze uitbreiding schreef). Ook met deze uitbreiding is Dixit gewoon Dixit en dus gewoon leuk. Ik heb de uitbreiding met heel veel plezier gespeeld en vond het een hele dikke plus dat ik ondertussen rustig naar de prachtige kunstwerken kon kijken die in Krakow in het museum hangen.
Op mijn shelf of shame stond al sinds Spiel 2023 de uitbreiding voor Evergreen, Evergreen: Pines and Cacti genaamd. In deze uitbreiding blijken er op je planeet ook cactussen en naaldbomen te groeien. Ook dit zijn weer mooie houten speelstukjes. Als je met deze uitbreiding speelt dan kies je per element dat je toevoegt een bonusactie en je verwijdert al die kaarten uit het spel en vervang je ze door de cactussen of naaldbomen kaarten. Deze kaarten hebben een nieuwe bonusactie waarmee je de cactussen en naaldbomen plant. Cactussen zijn nogal veeleisend, ze moeten vol in de zon staan. Zodra er een spatje schaduw op valt, gaan ze dood. De naaldbomen zitten juist in het andere uiterste. Als die in de schaduw staan dan zetten ze onmiddellijk een groeispurt in en worden ze groot. Ik heb een beetje een haat liefde verhouding met Evergreen. Het is een prachtig, elegant spel, maar ik ben er zo ontzettend slecht in. Ik heb gewoon geen groene spellenvingers. En daar kan helaas zelfs geen cactus of naaldboom verandering in brengen. Of te wel: ik zie waarom dit werkt en leuk kan zijn, maar het wil nog niet helemaal lukken.
In Fromage draait alles om de kazen en de kazen draaien zelf ook. Fromage speel je namelijk op een rond bord dat tijdens het spel rond draait. Het is een werkverschaffingsspel waarbij je maar drie mannetjes hebt. Het bord bestaat uit vier kwarten en op elke kwart kunnen jouw werkers andere kaas-gerelateerde acties ondernemen. Je kan daarbij kiezen hoeveel tijd een werker aan de taak gaat besteden (meer tijd is meer opbrengst). Wat ik een leuke vondst vind is dat je de werkers anders neerzet (kijken ze naar links, recht of naar achteren) afhankelijk van hoe lang ze aan hun taak gaan werken. Elke ronde draait het bord en je krijgt de werkers terug die dan in jouw richting kijken. Elk kwart van het bord levert op een andere manier punten op, naast nog wat andere opties. In een eerste potje heb je dus nog niet echt een idee wat je aan het doe bent. Maar ik was wel lekker bezig en doordat iedereen tegelijkertijd speelde, speelde het spel ook lekker vlot door. Ik heb wel een positief gevoel aan dit spel over gehouden.
Ik ben altijd op zoek naar goede tweepersoonsspellen en dus sloeg mijn hebzucht toe door de recensie van Peter Hein over Marabunta. Ik heb me nog lang ingehouden maar ben aan het eind van vorig jaar toch nog voor de bijl gegaan. De kern van dit spel is een “I split, you choose” mechanisme. Een speler verdeelt een paar dobbelstenen en een actiefiche in twee groepjes en de andere speler mag vervolgens als eerste kiezen en uitvoeren. Uitvoeren betekent op een afwisbaar bordje velden claimen en daarmee meerderheden krijgen in de verschillende regio’s. Ik weet niet of ik kan zeggen dat ik Marabunta met plezier heb gespeeld. Iedere keer als je moet verdelen sta je namelijk voor een verschrikkelijke keuze. Hoe verdeel je de boel zodat je heerst terwijl de ander als eerste mag kiezen. Je moet altijd meer weggeven dan je wilt en dat is gewoon ruk. Kiezen is een stuk makkelijker maar ook daar geldt het oeroude adagium “kiezen is verliezen” en dus doet elke keuze je pijn door wat je dan moet laten gaan. Marabunta is geen spel voor tere zielen en ook geen spel voor mensen die last hebben van AP. Als je niet in die doelgroepen valt, is dit een interessant spelletje waarin speelplezier altijd vergezeld gaat van een vleugje buikpijn.
In het kaartspelletje Roaring 20s zijn het de dino’s die aan het roaren zijn. Het is een biedspelletje waar iedere ronde een dino bij opbod wordt geveild. Er zijn vier betaalmiddelen en op de dino’s staat aangegeven welke gebruikt kunnen worden. In plaats van meebieden kan je ook passen en dan krijg je een extra betaal-kaart. Hoe eerder je past, hoe beter de kaart is die je krijgt. De dino’s zijn genummerd en je probeert zowel meerdere dino’s met hetzelfde getal te winnen als “straatjes”. Ik vond dit een verrassend leuk spelletje. Je hebt maar weinig betaalkaarten en moet dus regelmatig passen, maar dat wil je ook niet te makkelijk doen want dan krijgt iemand anders een kaart te goedkoop. Maar ook niet te laat want je wilt wel de dikste betaalkaart pakken. Dit levert leuke dilemma’s op. De feestende dino’s op de kaarten (in de stijl van de roaring twenties) zien er ook nog eens heel leuk uit.
Toen Niek voor mijn verjaardag spellen ging shoppen (ik juich dit van harte toe), zag hij dat Sabika de Nederlandse Spellenprijs in de categorie expert spellen had gewonnen. Dat leek hem wel wat voor ons. Nou ben ik zeker een spellen expert, maar ben ik niet persé fan van hele zware, complexe spellen met een lange speelduur. Ik heb er de tijd niet voor en als ik zo veel moeite moet doen om de regels te leren dan begint het altijd een beetje als werk te voelen. Zelf had ik Sabika om die reden nooit gekocht. Maar ja, hij lag op mijn shelf of shame vol in het zicht van de gulle gever (de spellenkamer is ook de werkkamer) en dus zou het ondankbaar zijn om het spel niet te proberen. En dus ging ik er in het laatste weekend van de kerstvakantie even goed voor zitten en zocht ik uit hoe het spel werkte. En dat was behoorlijk ingewikkeld, maar er zat ook een bepaalde logica in het spel waardoor het toch wel te doen was. Sabika is een werkverschaffer waarbij je verschillende mannetjes hebt die op verschillende gebieden mogen staan. Ze mogen telkens maar een stukje verder verplaatst worden in een volgende ronde (tenzij je gaat betalen maar geld is schaars dus dat doe je liever niet). In de eerste paar beurten had ik nog niet helemaal door hoe het spel werkte, maar dat pikte ik gedurende het spel steeds beter op. Het is echt een flinke klus om dit spel te leren spelen. En dan is het een klus om het goed te leren spelen. Maar, als je er de tijd voor hebt, dan zijn dit wel leuke klussen. Ik heb Sabika met plezier gespeeld. Het is echt jammer dat het zo moeilijk is om een goed moment te vinden om dit soort pittige spellen vaker te spelen.
Saltfjord is een spel dat mij heel sterk aan de werkverschaffingsspellen van Uwe Rosenberg doet denken, maar dat toch echt door andere auteurs (namelijk door Kristian Amundsen Østby, Eilif Svensson) bedacht is. In dit spel ben je een visser in een prachtig winters fjord. Het spel bestaat uit drie rondes waarin de spelers om de beurt dobbelstenen uit een gezamenlijke voorraad pakken, net zo lang tot de voorraad op (en de ronde afgelopen) is. De dobbelsteen die je kiest geeft aan welke rij met acties op een eigen spelersbordje je mag activeren. Er zijn heel veel verschillende actiemogelijkheden, waaronder verschillende mogelijkheden om de acties up te graden. Alles doen gaat weer eens niet en dus moet je kiezen. En dat is best lastig, want zoals speluitlegger Saskia bij werkelijk elke optie zei “dit is leuk” en als alles leuk is is kiezen dat dus niet (of toch wel, spellenspelers zijn rare mensen). In zo’n eerste potje zie ik door de bomen het bos niet meer en ben ik dus vooral aan het experimenteren om het spel te leren kennen. Dat was best een aangename bezigheid. Dit lijkt me typisch een spel dat leuker wordt als je het vaker doet. Mocht je nu denken: dit klinkt als een spel voor mij, weet dan dat uitgeverij DSV games dit jaar een Nederlanders editie van dit spel op de markt gaat brengen.
In Sanssouci mogen alle spelers hun eigen prachtige paleistuinen aanleggen. De planning van deze exercitie is er een waar alle liefhebbers van orde en regelmaat hun vingers bij aflikken. Alles heeft namelijk zijn eigen plekje. Alle tuinelementen staan keurig in rijtjes opgesteld. En dan is de tuin ook nog in kleurzones ingedeeld. Als je aan de beurt bent dan kies je een tegel met daarop een tuinelement en plaats je dat op precies het plekje waar het hoort. En zo ontstaat langzaam een mooie tuin waar lieflijke paadjes de zaken met elkaar verbinden. Aan het eind van je beurt mag je een mannetje een stukje over zo’n paadje naar beneden laten lopen en daar scoor je punten mee. Hoe verder hij komt, hoe meer je scoort. Maar je mag nooit teruglopen. Je moet dus een beetje inschatten hoe snel je mannetjes moeten lopen om ze aan het eind maximaal hebt gescoord. Sanssouci is al meer dan tien jaar oud, maar ik had het nog nooit gedaan. Ik vond het een verrassend leuk familiespel. De regels zijn simpel maar leveren een interessante puzzel op. Als ik dit spel ooit tegen kom op de rommelmarkt, dan zal ik hem zeker meenemen.
In Tower Up gaan de spelers aan de slag om torens te bouwen. Op een plattegrond is aangegeven waar de torens moeten komen. In je beurt kan je twee dingen doen: of je gaat kaarten pakken waarmee je bouwmaterialen krijgt, of je gaat torens bouwen met die bouwmaterialen. Als je een toren gat bouwen dan zet je een toren naast een al eerder gebouwde toren, vervolgens komt op deze buurtoren (en alle andere buurtorens) een extra verdieping. Het bouwmateriaal dat je daarvoor nodig hebt moet je dan dus wel verzameld hebben. En daarna mag je op één van de torens waar je aan gebouwd hebt een dak zetten in jouw spelerskleur. En het bizarre is, een volgende speler mag gewoon een nieuwe verdieping bouwen op een toren waar jouw dak op staat om er vervolgens zijn of haar dak op te zetten. Vraag me niet dit thematisch te duiden. Speltechnisch scoor je punten voor de hoogte van de torens en door opdrachten te vervullen (bijvoorbeeld in alle wijken bouwen of een toren van alle kleuren geclaimd te hebben). Ik vond Tower Up een aangename verrassing. Het spel speelt lekker vlot weg doordat je altijd wel wat leuks kan. Tegelijkertijd kan je niet al het leuks doen wat je wilt en daardoor moet je keuzes maken. Er zit ook nog best wat interactie in doordat hoe sneller je een opdracht uitvoert, hoe meer punten je scoort. Tower Up voelt een beetje als een eurogame uit de zero’s. En dat is een heel dik compliment.
Het Kruidvat timmert de laatste tijd lekker aan de weg met goedkope spelletjes. Zo ligt op dit moment Z3bra in de schappen. Voor zo lang het duurt dan, want op is op bij het Kruidvat. Z3bra is een kaartspelletje waarin je zo snel mogelijk je vijftien kaarten weg moet spelen. Aan het begin van het spel legt iedereen daar negen in een raster van drie bij drie voor zich van neer en daar draai je er één van om. Vervolgens mag je in je beurt nieuwe kaarten trekken (daarvoor zijn verschillende opties) en die kaart in je raster leggen (en de kaart die daar lag wegleggen) of een kaart in je raster omdraaien. Je probeert zo drie kaarten op een rij te krijgen met dezelfde waarde of in dezelfde kleur. Als dit lukt, dan gaan de kaarten weg en vul je je raster weer aan van je trekstapel. Als je trekstapel leeg is én je je raster leeg gespeeld hebt, dan win je het spel. Het spel deed mij een beetje aan Duck & Cover denken, waarbij mijn voorkeur uit gaat naar de eendjes en niet naar de zebra’s. Het is eigenlijk het soort spelletje wat je eerder op de camping tegen komt dan op de tafel van een verwende veelspeler. In Z3bra ben je gewoon lekker bezig om de juiste kaarten te krijgen, daarvoor heb je vooral wat geluk bij nodig. Het fijne daarvan is dat als je wint je kan denken dat het door jouw briljante strategie kwam en dat als je verliest je het aan je gebrek aan geluk kan wijten. Het is gewoon pretentieloos speelplezier.