Het nieuwe jaar begon goed met 60 gespeelde spellen. Het kleine tegellegspelletje Mango kwam met 7 keer het vaakst op tafel.

Gespeeld: januari 2025 (Roger)

Geplaatst door

Het nieuwe jaar begon goed met 60 gespeelde spellen. Veel nieuwe spellen zaten er daar de eerste weken nog niet bij, maar met een Ducosim spellenbeurs kwam dat meer dan goed. In totaal speelde ik 12 nieuwe spellen waaronder het kleine tegellegspelletje Mango waarover ik al eerder een recensie schreef.

Great Western Trail: New Zealand vond ik van al deze spellen het leukst. Enkel de speeltijd van rond de 3 uur kon mij een stuk minder bekoren. Ik hoop en denk dat die tijd wel wat kan worden teruggedrongen bij meerdere keren spelen. Dit gezegd hebbende had ik niet het gevoel dat ik zo lang aan het spelen was. Dat is een goed teken. Je hebt in GWT-NZ tal van keuzen om je schapen over de avontuurlijke paden van Nieuw-Zeeland te vervoeren, te scheren, te verhandelen en zelfs te verschepen. Dat doe je door voortdurend je handkaarten te rouleren voor geld, gebouwen, betere schapen en wat al niet meer. De opgave is je handkaarten te optimaliseren voor het juiste moment op het (flexibel opgebouwde) pad. De volgende keer gaat dat vast beter.

De overige spellen behandel ik in alfabetische volgorde.

Een spel als Archeologic is helemaal je ding of niet. Het is een deductiespel met een ingenieus rad dat aanwijzingen geeft over de te plaatsen fiches op je bord. Wie het eerst de fiches (met daarop symbolen met valstrikken) op zijn kleine speelbord op de goede posities heeft liggen wint het spel. Door aanwijzingen te vragen over valstrikken, het aantal fiches per rij of kolom of over een specifiek fiche zelf, krijg je steeds meer een beeld hoe je de fiches op het bord moet leggen. Dit spel zit slim in elkaar, maar is ook bijzonder abstract en solitair. In het begin had ik geen idee wat ik aan het doen was. Dat werd naar het einde toe beter. Een interessant spel voor puzzelaars.

Cascadia: Rolling Rivers is een Cascadia variant met dobbelstenen. Dagmar heeft deze al eerder gerecenseerd en hoewel ik maar één van de varianten heb gedaan kan ik mij daar goed bij aansluiten. Het is een spel dat echt op zichzelf staat en wat dat betreft een heel andere spelbeleving dan het origineel brengt. Ik heb mij er prima mee vermaakt. Het speelt ook lekker vlot.

Catan het snelle kaarspel speelde ik ook voor het eerst. Een overzichtelijke en inderdaad snelle variant van Catan. Vooral dat snelle sprak mij wel aan. Ik vond het dan ook best vermakelijk. Omdat je pas wint als je de benodigde 10 punten ook aan het begin van je volgende beurt nog moet hebben, ben je wel een mikpunt voor vervelende acties van medespelers. Dat kan het spel wat rekken en wat eenzijdig maken, maar al met al een leuke en vooral snelle variant.

Hielenlikkers is een nieuw vlot kaartspelletje met een hoog pestgehalte. Het soort kaartspelletje waar ik dus wel van houd. Het gaat in het spel om de eer van een zevental adellijke geslachten. Je speelt meerdere ronden. In elke ronde leg je één van je drie handkaarten aan de positieve of negatieve kant van de adellijke tafel, één bij een tegenstander en één kaart houd je zelf. Met deze laatste kaarten scoor je punten, maar alleen als de adellijke families waar ze bij horen meer kaarten aan de positieve kant dan aan de negatieve kant heeft liggen aan het einde van het spel. Zeker met drie of vier spelers kun je je voorstellen dat er sprake is van steeds wisselende machtsverhoudingen. Tel daarbij op nog wat speciale acties bij enkele kaarten en Hielenlikkers is gewoon een erg vermakelijk spel.

Hitster is bij ons thuis een hit. Wij hebben de nodige uitbreidingen, waaronder de beruchte Duitse Schlager-Party waarbij je totaal geen idee hebt, maar al snel deinend achter de tafel zit. Deze maand kwam daar de versie met film- en tv muziek bij: Hitster Movies & TV Soundtracks. Het doosje bevat de helft van het aantal kaarten van de eerdere versies. Het is echter moeilijk zat. Wij hebben ons er weer prima mee vermaakt. In de meeste gevallen herken je de melodieën wel, maar wie is de componist, in welke film ook alweer en heeft het nummer nog een eigen
titel? Noem in ieder geval John Williams als componist en je komt al een heel eind.

Op de Ducosim spellenbeurs speelde ik Isle of Trains: All Aboard. Ik ben dol op treinen, maar helaas vond ik dit spel maar matig. Het is alweer grotendeels uit mijn geheugen verdwenen. Vaag staat mij bij dat ik wel eens een eerdere versie heb gespeeld. Isle of Trains is het type spel waarin je met je handkaarten weer van alles kan doen: spelen als onderdeel van je trein, goederen leveren, passagiers afzetten en wat al niet meer. Ik ben hier niet zo geschikt voor en heb ook sterk het idee dat als je een paar keer ‘de trein mist’ er ook geen houden meer aan is. Je speelt dan voor spek en bonen wat kaarten op tafel. Ongetwijfeld mijn eigen schuld, maar deze wagon is afgehaakt.

Moby Trick is weer eens een slagenspel met een twist. De twist bestaat er nu in dat de winnaar van de slag een kaart van de tegenstander kiest om (1 t/m 3) parels te verdienen. De speler wiens kaart werd gekozen mag deze kaart vervolgens apart leggen en de actie op deze kaart op een later moment inzetten. Een grappig principe waarin een nadeel toch ook weer een voordeeltje heeft. Binnenkort volgt een recensie.

En dan staat er ineens Runebound als nieuw spel in de app. Volgens mij heb ik dit heel héél lang geleden wel eens gespeeld. Ver voor de tijd dat er apps werden ontwikkeld. Om kort te zijn: ik heb mij prima vermaakt met Runebound. Dat is voor mij best wel bijzonder met een Martin Wallace spel. Het spel heeft in de verhaallijn wel wat weg van Gloomhaven, The 7th Continent of het hieronder beschreven Soul Raiders. Alleen zijn dat coöperatieve spellen met een gestuurde verhaallijn. Hoe mooi deze spellen ook zijn, dat is niet mijn ding. Niks daarvan in Runebound. Hier trek je er lekker zelf op uit om te knokken met goblins en draken. Uiteindelijk is er een glorieuze winnaar. Hoera.

Slava is een klein kaartspelletje waarbij je elkaar met allerlei wapentuig te lijf gaat. Een zo duidelijk oorlogsthema zijn we al even niet gewend in het familievriendelijke deel van de spellenwereld, maar je kunt het ook zien als steun voor Oekraïne. Slava is ook weer een slagenspel met een twist. Een twist die wat meer aanhaakt bij het principe van Stratego waarbij de hoogste kaart door de laagste kaart kan worden verslagen. Verder heeft elke type kaart ook een soort van generaal die dan weer de hoogste van dat type is. Wie als eerst drie potjes wint is bij Slava de winnaar. Ondanks de vernietigende wapens op de kaarten mist dit kaartspelletje wat pit om zich positief te onderscheiden van de enorme hoeveelheid kaartspellen die er al zijn. Prima om een keer te spelen, maar het hoeft ook niet.

Soul Raiders is een spel van Marc André, de bedenker van Splendor en Majesty (een bewerkte nieuwe versie hiervan komt binnenkort uit als ‘Middeleeuwen’). Met deze spellen heeft Soul Raiders verder niets te maken. We hebben het hier over een groots avonturenspel in een door Marc André zelf bedachte wereld. Een wereld natuurlijk weer vol met helden, goblins en ander gespuis. Soul Raider is een kickstarter en komt in een gigantische doos. Het spelmateriaal is betoverend mooi, met name de locatiekaarten. Met zulke fraaie referenties slaat goede vriend Frank veelal toe en voor ik het weet heb ik de eer om met hem het avontuur aan te gaan. In het spel kies je een held en gaat vervolgens gezamenlijk (of alleen) op pad om de benodigde doelen te halen. Het wandelen en vechten gaat eenvoudig en daarin herkennen we de kunst van het ontwerpen van een sterk maar simpel spelmechanisme. Het spel kent een proloog en drie hoofdstukken. De proloog heb ik gespeeld en daar ben je zo’n paar uur mee bezig. Dat is best vermakelijk, maar ondanks mijn wil om er echt in te komen, zijn dit niet mijn soort spellen. We lopen wat rond, er komen monsters, die verslaan we, er komen meer monsters, die verslaan we ook, we gaan even rusten, we pakken wat spullen, we vinden een schat, etc. Ik vind het helaas toch vooral een oefening in herhaling en voel mij toch ook altijd wel erg gestuurd in dit soort spellen. Je moet je meer laten meeslepen door het verhaal hoor ik dan. Het avontuur echt beleven. Het lukt mij niet en ik voel mij daar zelfs slecht onder, maar kan het niet helpen. Met weemoed denk ik dan aan In de ban van de ring als coöperatieve voorganger van het eerste uur. Eén van de weinige coöperatieve spellen waar ik echt plezier aan beleef.

Wondrous Creatures had ik ook zo maar als leukste spel van de maand kunnen aanwijzen. Het is in ieder geval met Soul Raiders het mooiste spel van de maand. Met een overzichtelijk spelmechanisme plaats je fantasierijke beesten op het bord om bloemen, vruchten, koraal of paddenstoelen te verzamelen. Daarmee kun je weer verschillende type kaarten uitspelen die je acties verbeteren en (eind-)punten opleveren. Dit is ook weer eens een spel met de nodige interactie waarin je elkaar op het spelbord op meerdere plekken aardig dwars kunt zitten. Interessant zijn ook de vele doelkaarten op het bord. Voor deze kaarten is een race gaande om als eerste aan de voorwaarden te voldoen en zo de meeste punten te scoren of als eerste bekers binnen te halen. Al met al een sterke aanrader. Bedenk echter wel dat de speeltijd rap toeneemt met het aantal spelers. Dat kan in dit spel de balans in spelbeleving wel eens de verkeerde kant doen uit slaan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *