Geplaatst door Juli had de maand moeten worden van de grote versoepelingen en met grote stappen terug richting het oude normaal. Het liep helaas anders omdat de delta-variant een echte party-animal bleek te zijn die als ongenode gast gezellig mee kwam dansen met Janssen. Aan het begin van de maand mocht ik weer af en toe naar kantoor, maar inmiddels werk ik weer verplicht iedere dag thuis. Ach ja, door het wegvallen van de reistijd is er daardoor ’s avonds wat meer tijd voor een spelletje, zullen we dan maar zeggen. Gelukkig zijn de versoepelingen om met mensen thuis af te spreken niet terug gedraaid en had ik deze maand dus een paar keer een lekkere spellendate.
Er kwam deze maand 62 keer een spel op tafel waaronder 9 nieuwe spellen. Over Lama het dobbelspel, Lost Cities: het dobbelspel, Fairy Trails en Dodelijke Dilemma’s schreef ik al (mee aan) een recensie, dus die sla ik in dit overzicht over.
Claim is mij heel goed bevallen en dus was ik heel benieuwd naar de vele opvolgers van dit succesvolle tweepersoons slagenspelletje. Ik heb mezelf ingehouden en alleen Claim 2 gekocht. Niek is net wat minder enthousiast dus het duurde even voor Claim 2 op tafel kwam. De basis van Claim 2 is identiek aan die van Claim. Het verschil is dat je andere volken hebt met andere eigenschappen. Zo zitten er Zieners in Claim 2 die als je in de eerste fase de slag wint je het recht geven om te kiezen tussen de openliggende kaart of de bovenste kaart van de trekstapel. En mag de speler die als laastste een draak in een slag heeft gespelen altijd de volgende slag openen, ook als je de voorgaande slag verloor. Ik vind Claim 2 net zo leuk als Claim. Geluk speelt in beide spellen een zekere rol (dat is wat Niek er niet zo leuk aan vindt), maar ik heb desondanks het idee (of de illusie) dat hoe ik speel belangrijker is dan welke kaarten ik gedeeld had gekregen. Het lijkt me leuk om de beide spellen een beetje te mengen, maar daar is het nog niet van gekomen.
Ik heb de afgelopen paar jaar al een paar keer verlekkerd naar Clank Legacy: Acquisitions Incorporated gekeken. Dit is de legacy-variant van de populaire deckbuilder waarin je grotten verkent en moet proberen daar niet te veel herrie bij te maken omdat dat onheil aantrekt. Het leek me leuk om dit spel met Niek te spelen, maar ik wist niet zeker of hij het ook leuk zou vinden om het te spelen. Van wat ik er over las was het behoorlijk verhalend en dat vind Niek doorgaans niet zo leuk. Maar het was gelukkig geen coöperatief spel (dat haat hij), dus er was een kans dat het spel toch in de smaak zou vallen. Clank Legacy: Acquisitions Incorporated is echter best een prijzig spel (ik heb er 100 euro voor afgetikt), dus ik heb lang geaarzeld. Maar ik heb deze maand toch de gok gewaagd en gelukkig heeft dat goed uitgepakt. In Clank Legacy: Acquisitions Incorporated ben je een avonturier die in een land op schattenjacht gaat. Op het bord staat het land afgebeeld en de wegen die je kan bewandelen. Je hebt een deck met kaarten met daarop bewegingspunten, aanvalspunten, geld en natuurlijk de vervelende Clank (herrie) kaarten. Met de geldkaarten kan je betere kaarten kopen voor je deck, met de aanvalspunten kan je monsters verslaan (levert ook altijd wat leuks op) en met de bewegingspunten kan je over het bord bewegen en de Clank-kaarten zijn gewoon ruk. Je moet in het spel altijd een schat ophalen en die weer terug naar het beginpunt brengen. Onderweg kan je bovendien leuke Legacy-verrassingen tegenkomen. Ik ga natuurlijk niets verklappen, maar je moet denken aan dat als je als eerste op een bepaalde plek op het bord komt, dat je dan een bepaald tekstblok uit een dik boek moet lezen waarin uitgelegd wat je ziet en voor welke keuze je komt te staan. Zo zou je in het bos bijvoorbeeld (fictief voorbeeld) op een huisje met zeven kleine mannetjes kunnen stuiten die huilend om een glazen kistje met daarin een prachtig meisje staan. Wil je het meisje kussen of niet? En afhankelijk van wat je kiest krijg je een andere uitkomst. De basis van deze legacy-variant is Clank en dat is niet voor niets een geliefd spel. Het spel speelt dus prima weg. De Legacy-laag die er over komt is het verhaal en de impact die dat heeft op het spel (denk nieuwe kaarten krijgen, kaarten vernietigen, stickers plakken, schrijven op het bord of op kaarten). Het verhalende element is soms wel een beetje topzwaar waardoor je het spel lang moet onderbreken om stukken tekst te lezen en veranderingen aan te brengen in het spel. Dat haalt wel een beetje de vaart er uit. Ik zie in reviews dan ook dat er mensen zijn die Clank! Legacy niet leuk vinden vanwege deze lange interrupties. Omdat het verhaal leuk verteld is en de veranderingen echt matchen met het spel, stoorde de onderbrekingen ons niet, maar hadden we er juist plezier in. We hebben onze eerste drie potjes er inmiddels op zitten en ik kijk er erg naar uit om verder te spelen.
Een paar jaar geleden zag ik op de lijst spellen die op Spiel werden geïntroduceerd Mr. Cabbagehead’s Garden staan. Het spel zag er überschattig uit. Het bleek echter een solospel te zijn (en ik ben geen solo-speler) en bovendien alleen nog maar gedemonstreerd te worden dus ik heb het toen verder links laten liggen. Een tijdje terug zag ik het spel op Kickstarter voorbij komen. Nog steeds met dezelfde schattige looks, maar nu ook met een tweepersoonsvariant. De prijs viel mee en dus sloeg toe. Ik kreeg deze maand het spelletje bezorgd en het is in het echt net zo cute als ik had gehoopt. In dit spel bouw je een mooie groentetuin. Iedere beurt mag je uit drie groenten kiezen en leg je één daarvan in je tuin. Vervolgens leg je één van de resterende twee groenen af en wordt de voorraad weer aangevuld tot drie zodat de andere speler kan kiezen. Van de drie groenten is er altijd één gratis, krijg je bij één er een bij bij en bij de laatste moet je een bij inleveren. Je mag zelf kiezen op welke plek je de groente legt die je doorschuift voor de volgende speler. Als die dus graag een pompoen wil, dan zou je die zo neer kunnen leggen dat de ander een kostbaar bijtje moet inleveren. Op drie momenten tijdens het spel bepaalt het lot welke buurman op je tuintje past terwijl je van een welverdiende vakantie geniet. De buurman (of -vrouw) kan al jouw mooie groenten echter niet weerstaan en pikt er altijd ééntje in. Aan het eind van het spel wordt je tuin gewaardeerd. De basis is dat groenten die naast een soortgenoot staan punten opleveren en dat je daarnaast nog bonuspunten kan scoren als je je tuin op een bepaalde manier hebt ingericht (bijvoorbeeld zes groenten op één rij). Ik vind Mr. Cabbagehead’s Garden een lieflijk spelletje. Het spel zelf is niet echt vernieuwend of bijzonder, maar is degelijk genoeg om het met plezier te spelen.
Lamaland is het nieuwste spel van Phil Walker-Harding. Lamaland is een poliomino(tetris)spel waarin je de hoogte in gaat. Aan het begin van het spel krijgt iedereen een vierkant bordje waarop sommige vakjes symbolen staan. In je beurt kies je een polyomino-stuk naar keuze en gebruik je dit om ofwel je gebied uit te breiden of om de hoogte in te gaan. Als je de hoogte in gaat dan krijg je de bonussen die staan op de plaatjes waar je overheen bouwt (bijvoorbeeld cacaobonen, aardappelen, mais, geld of een helpende hand van een local). Als je 4 cacaobonen, aardappelen of mais verzameld hebt, dan kan je die inleveren voor een puntenkaart. Iedere keer dat je dat doet moet je alleen ook een lama op een weiland in jouw gebied zetten. Later in het spel mag je dan niet meer over die lama heen bouwen. Als je je veld uitbreidt, mag je een fiche inzetten op doelkaarten (zoals zorg er voor dat je 4 bonus-mais-kaarten hebt of dat je een groepje van 4 lama’s maakt), als je het doel haalt, dan levert dat aan het eind van het spel punten op. Je bent tijdens het spel dus lekker aan het puzzelen waarbij je probeert je tegels zo te stapelen dat ze veel bonusjes opleveren en probeer je ondertussen te werken aan het behalen van doelen door de juiste bonussen binnen te slepen en je veld op de juiste manier vormgeeft. Dit klinkt alsof iedereen lekker voor zichzelf bezig is, maar dat is niet waar. Hoe eerder je een puntenkaart scoort of een doel claimt, hoe meer dat op levert. Ik heb me prima vermaakt met dit spel.
Deze maand werd bekend dat MicroMacro: Crimecity de prestigieuze Spiel des Jahres heeft binnengesleept. En dat vind ik best een beetje bijzonder omdat ik het eens ben met de mensen die vinden dat MicroMacro niet echt een spel is, maar eerder een leuke puzzel die je samen met anderen kan oplossen. Ik ben het dan ook weer met de jury eens dat het een erg leuke puzzel is om op te lossen. Op een heel groot vel papier staat een stad afgebeeld vol met kleine details. Aan de hand van hints moet je bepaalde plaatjes vinden die samen een verhaal over een moord, beroving of andere ellende vertellen. Het slimme is dat de kaart die je ziet geen momentopname voorstelt, maar dat de personages van iedere verhaallijn op meerdere plekken staan die ieder een ander moment van het verhaal voorstellen. Je moet op de enorme kaart goed zoeken naar de vaak kleine details om het verhaal te ontrafelen. Dat vond ik eerlijk gezegd wel lastig doordat de plaatjes/details soms zo klein zijn dat het lastig is om ze echt goed te zien, ondanks het vergrootglas dat bij het spel zit (misschien moet ik binnenkort toch mijn ogen maar weer eens laten meten). Het is verder handig om met fiches (die zijn helaas niet meegeleverd) de verschillende scenes die bij een verhaal horen te markeren zodat je makkelijk iets terug kan zoeken (hoe zag de vermoedelijke moordenaar er ook al weer uit).