Geplaatst door Heel veel spellen deed ik in augustus niet, maar wel veel verschillende. Daaronder maar liefst acht die nieuw voor mij waren, een fraai aantal. Sommige daarvan waren varianten van spellen die ik al eerder deed.
Het leukste nieuwe spel was ook een van de simpelste en kleinste. Bij Sea Salt & Paper vreesde ik door de vormgeving eerst dat er een beroep zou worden gedaan op mijn afwezige creatieve talenten. Op de doos en kaarten staan allerlei origamifiguurtjes, maar tot mijn opluchting was dat alleen maar voor de vormgeving. Het idee is erg eenvoudig: trek kaarten, speel af en toe combinaties in je hand en scoor daarmee punten. De puntentelling is wat het interessant maakt: zodra de kaarten die je hebt uitgespeeld en nog in je hand hebt samen minimaal zeven punten waard zijn, mag je het einde van de ronde aankondigen. Je kunt op safe spelen, waarmee de ronde direct stopt en iedereen de punten telt. Maar je kunt ook een gok wagen en claimen dat jij de hoogste score hebt. Is dat inderdaad zo, dan scoor jij bonuspunten en de rest juist een magere score. Blijkt iemand anders meer punten te hebben, dan is het precies andersom. Wat die gok extra riskant (en dus leuk) maakt is dat in dit geval alle andere spelers nog een beurt krijgen, maar jij niet. Je moet dus zeker van je zaak zijn!
De andere nieuwe spellen doe ik maar weer alfabetisch:
Clank! Catacombs is de tegelversie van Clank!. Net als in het oorspronkelijke spel kruip je door de kerker op zoek naar waardevolle schatten en probeert te ontsnappen voor de draak je te pakken krijgt. Het vaste bord is vervangen door variabele tegels, waardoor het een soort geavanceerde versie van Karak lijkt. Ik vond dit wel leuker dan het origineel, maar is eigenlijk te lang voor wat het is. Het heeft de diepgang van een spel van maximaal drie kwartier, maar mijn eerste potje duurde met ruim twee uur echt wat te lang.
Conspiracy is de compacte kaartversie van Abyss. Om beurten kaarten pakken met een leuke afweging: op zeker spelen met een adequate kaart, of gokken dat je een betere trekt, maar dan misschien een buitenkans creëren voor de concurrentie.
Discordia, niet te verwarren met Concordia, speelt zich ook af in het Romeinse Rijk. Je nederzetting langs de Limes trekt steeds meer burgers aan, jouw taak is het vinden van een onderkomen. Helaas blijven die migranten maar komen en raakt die woningnood maar niet opgelost. Met een klein beetje aanpassen is hier vast een actueel thema bij te bedenken. De regels zijn soms wat niet helemaal intuïtief, maar eenmaal bezig speelt het verrassend snel.
Endeavor: Age of Sail is de doorontwikkelde versie van Endeavor. Het belangrijkste verschil zit vooral in de talloze modules, wij speelden voor nu nog even de basisversie die erg dicht tegen het origineel aanligt. Mijn laatste potje daarvan is te lang geleden, ik durf dus niet ze zeggen wat die verschillen zijn, maar ze leken minimaal. Mijn potje was met twee, maar Endeavor komt met meer waarschijnlijk toch beter tot z’n recht. We hielden het wel netjes en zagen af van massale onvrijwillige verplaatsing van mensen naar andere werelddelen.
Legenden van Andor: De eeuwige kou. Hiervan speelden we het introductiescenario. Zelfs met de extra uitdaging is dat voor Andorveteranen een eitje, geen moment vreesden we voor de verkeerde afloop. Sommige dingen zijn nieuw, andere dingen zijn verdwenen, maar het meest kwam bekend voor. Ik hoop dat het volgende avontuur wat meer pit heeft, maar ik heb goede hoop. Wel jammer dat de doos maar vier scenario’s bevat.
Marrakesh is de nieuwste grote puntensalade van Feld. Dat en de stevige aanschafprijs voorkomt dat het snel in mijn spellenkast terecht zal komen, maar gelukkig is er Roger. En werkelijk, er is maar een auteur die dit soort spellen kan bedenken. Zoals in de meeste Felds vind je hier verschillende maniertjes om punten te scoren die niet echt iets met elkaar te maken lijken te hebben, maar toch als een soort monster van Frankenstein aaneen zijn gelijmd. Dat klinkt negatiever dan het is; het systeem voor het kiezen van je acties vind ik slim bedacht en ik heb er genoeg plezier aan beleefd om het nog eens te spelen.
That’s Not a Hat gooit hoge ogen in de competitie van spellen met een maximum aan spel met een minimum aan spelregels. Elke spelers krijgt een kaart voor zich met daarop een illustratie van een alledaags object. Denk aan een donut, fiets of hond. Je draait je kaart om, zegt wat erop staat en geeft hem door aan een andere speler. Die kan je in twijfel trekken of geloven. Dit gaat door totdat iemand niet gelooft wat er gezegd wordt; de speler die ongelijk heeft scoort een minpunt en je verliest als je drie minpunten hebt. Dat klinkt allemaal erg triviaal. Hoe moeilijk kan het zijn om slechts een handvol plaatjes te onthouden? Het zegt vast van alles over mijn leeftijd, maar dit blijkt nog best ingewikkeld. Al na een ronde doorgeven begin je te twijfelen of die hond nog voor je ligt, of dat je die al hebt doorgegeven. En wie had de donut ook alweer? Een zeldzaam toegankelijk spel dat je echt met iedereen kunt doen.
Doe mij maar een puntensalade in plaats van een combo chaos. 😄