Geplaatst door De afgelopen maand was ik na twee jaar eindelijk eens aan de beurt met het coronavirus. Dankzij drie vaccinaties was mijn ziektebed kort en mild, al kwam ik die dagen niet echt aan spelen doe. Gelukkig ging dat niet ten koste van de geplande speelbijeenkomsten, die in de nadagen van het virus weer bijna net zo frequent zijn als daarvoor. Een van de highlights was een dagje spellen doen met Dagmar en Wendy, waar Dagmar al eerder over schreef. Sommige spellen die zij noemde zul je hier ook aantreffen. Als dat geen complete eerste indruk geeft, weet ik het ook niet meer.
Het leukste nieuwe spel van deze maand speelde ik alleen niet met Wendy en Dagmar, maar op de tweewekelijkse spellenavond in Delft, die weer is ontwaakt uit de coronaslaap. Daar speelde ik Capital Lux 2: Generations. Douwe had deze op Kickstarter gesteund, al een paar keer gespeeld, en nu meegenomen.
Achter de afgrijselijke vormgeving (ik zeg dat niet snel, maar echt) gaat een erg leuk kaartspel met pit thuis. Iedereen begint met een hand van zes kaarten, waarvan je er om beurten eentje speelt. Je mag iedere keer kiezen om de kaart in de centrale hoofdstad te spelen of in je eigen stad. Kaarten in je eigen stad kunnen je punten opleveren, speel je eentje in de hoofdstad dan krijg je een speciale actie. Aan het einde van een ronde tel je per kleur (er zijn er vier) de waarde van alle kaarten in de hoofdstad op en die in de steden van de spelers. Is de waarde in jouw stad hoger dan die van de hoofdstad, dan lever je alle kaarten in. Er is dus nog een extra reden om een kaart bij de hoofdstad aan te leggen: voorkomen dat je je eigen kaarten kwijtraakt. Van de spelers die hun kaarten overhouden, scoort de speler met de hoogste waarde een kaart uit de hoofdstad. Na de laatste ronde tel je de waarde van je tussentijds gescoorde kaarten en de kaarten die nog in je eigen stad liggen.
Deze versie van Capital Lux (er zijn er geloof ik drie) beviel me uitstekend. Ik ben een groot liefhebber van dit soort veelzijdige kaartspellen, en al helemaal als het spel veel variatie biedt. De speciale acties zijn per kleur verschillend en kun je voor ieder spel opnieuw selecteren, waardoor ieder potje anders is. We speelden het met vier, maar met twee lijkt het ook erg geschikt. Misschien moet ik maar eens op zoek naar een exemplaar.
De andere nieuwe spellen van deze maand ontliepen elkaar weinig in speelplezier, dus die behandel ik maar alfabetisch.
Café combineert het dakpansgewijs stapelen van kaart van Die Hängenden Gärten met het thema van het Grote D.E. Koffiespel. Lekker puzzelen met het handig neerleggen van kaarten, zodat de symbolen lekker bij elkaar passen. Vervolgens koffie oogsten, drogen, malen en leveren maar. Erg solitair, maar voor de liefhebbers is dat eerder een groot voordeel.
Het schilderachtige Canvas valt vooral op door de fantasierijke en dromerige vormgeving. Net als in Mystic Vale schuif je verschillende doorzichtige kaarten in speciale hoesjes om daarmee samengestelde kaarten, pardon schilderijen te maken. Een beetje dromen is daarbij niet handig, want het is nog een knap ingewikkelde puzzel om de kaarten zo uit te zoeken dat de combinatie aan symbolen die je creëert goed past bij de voorwaarden om punten te scoren. Beurten willen nog wel eens lang zijn, maar dat is hier niet zo’n probleem: ook in andermans beurt ben je druk bezig met je eigen puzzels en hoef je je niet te vervelen.
Tien jaar geleden verscheen Libertalia, een kaartspel met een ouderwets piratenthema. In de heruitgave Libertalia: De winden van Galecrest zijn wat speltechnische aanpassingen doorgevoerd maar is vooral de thematische setting en vormgeving aangepast. Woeste piraten met houten benen en ooglappen zijn vervangen door kleurrijke antropomorfe wezens. Voor kleine jongens die onzeker zijn over hun mannelijkheid een bron van oneindige ergernis, voor anderen iets om de schouders over op te halen of zelfs toe te juichen.
Het spel zelf vond ik heel aardig om te spelen. Het heeft het aspect van omgekeerde psychologie zoals we dat kennen uit Machiavelli met een keur aan verschillende kaarten. Dat maakt de interactie tussen sommige kaarten soms wat onvoorspelbaar, waardoor het spel minder geschikt is voor families dan je op grond van de vormgeving zou denken. Bovendien kan zeker de eerste ronde wat stroef zijn als de zes kaarten waar iedereen mee begint juist in een latere fase van het spel interessant kunnen zijn. Vanaf de tweede ronde wordt het allemaal wat onvoorspelbaarder en gaat het spel meer leven. Ik heb het met drie en met vier spelers gedaan. Met vier vond ik het leuker. Met vijf of zes is dat misschien nog meer het geval, maar dan ligt chaos waarschijnlijk ook op de loer. Ik zou het graag eens meemaken, dus dat is een goed teken.