Geplaatst door Doordat het in de afgelopen maand druk was op mijn werk, was ik ’s avonds regelmatig te moe om nog een spel te gaan doen. De teller bleef deze maand daardoor op “slechts” 34 spellen steken, waarvan maar 2 spellen voor het eerst.
Het eerste nieuwe spel dat ik speelde was Imperial Settlers (lees hier de recensie die ik geschreven heb). Dit is zo’n spel dat eigenlijk al jaren oud is, maar wat nooit op mijn tafel was beland. Ik was er wel nieuwsgierig naar maar wist er te weinig van om het blind te kopen en kende niemand die het had en dus kwam het er gewoon nooit van. Afgelopen december kreeg ik als kerstpakket een digitale VVV-bon. Omdat zo’n e-mailtje veel te makkelijk kwijt raakt, heb ik hem meteen uitgegeven (dat is geen straf). Normaal kom ik nooit in een Intertoys, maar toen ik op de VVV-website keek waar ik spellen kon kopen, werd ik daar naar toe gestuurd. Natuurlijk hebben ze vooral veel spellen waar ik niet zo in geïnteresseerd ben, maar ze hadden toch nog een paar leuke titels. Ik vulde mijn kerstpakket dan ook met Keltis, Sushi Go Party én Imperial Settlers. Keltis en Imperial Settlers waren ook nog eens heel aantrekkelijk geprijsd (mogelijk omdat deze spellen net wat te complex zijn voor het gemiddelde speelgoedwinkel-publiek). Het spel heeft dus een week of zes op mijn eetkamertafel gestaan (ik heb altijd een paar spellen op tafel staan om mijn telefoonhouder op gezichtshoogte te krijgen voor het beeldbellen) voor ik er aan toe kwam om de regels te lezen en het spel te gaan spelen. Ik vond de regels nog best even een uitdaging om door heen te komen, maar tijdens het eerste potje begonnen al snel de stukjes op hun plaats te vallen. En begonnen Niek en ik het spel steeds leuker te vinden! Na het eerste potje volgde dus al snel het tweede en daar bleef het niet bij. Inmiddels hebben we het spel 7 keer gedaan en het smaakt ieder potje nog steeds naar meer. Ik heb de uitbreidingen die op dit moment beschikbaar zijn dan ook meteen in huis gehaald en daar hopen we binnenkort eens mee te gaan spelen. Imperial Settlers was voor mij dan ook een hele aangename verrassing op spellengebied van deze maand.
Het tweede nieuwe spel dat ik speelde was Tussie Mussie. Een Tussie Mussie is een klein boeketje dat zorgvuldig is samengesteld om door middel van de gekozen bloemen een boodschap aan de ontvanger over te brengen. Elke bloem staat daarbij voor een bepaalde boodschap. Met rode rozen zeg je bijvoorbeeld dat je van iemand houdt, met viooltjes dat je altijd trouw zult zijn en met een hyacint vraag je om vergiffenis. Tussie Mussie is wat ze in het Engels een “I split, you choose” spel noemen. In je beurt trek je namelijk twee prachtig geïllustreerde kaarten met bloemen er op. Je legt één bloem open neer en de ander dicht. Vervolgens kiest de andere speler of hij de open kaart wil of gokt op de gesloten kaart. Op sommige kaarten staan één of meer hartjes en elk hartje levert een punt op. Op de kaarten staat verder ook nog een tekstje waarin wordt aangegeven of de kaart nog op een extra manier punten op kan leveren (bijvoorbeeld: 1 punt voor elke bloem in een andere kleur), of je een speciale actie mag/moet uitvoeren (bijvoorbeeld twee kaarten trekken en één eerder gekozen kaart door één van deze kaarten te vervangen) of soms dat een kaart verder geen effect heeft. Tussie Musssie is een heel kort spelletje waarin je drie keer een boeketje samenstelt dat uit vier bloemen bestaat. De speler die met zijn drie boeketten de meeste punten weet te scoren, wint het spel.
Tussie Mussie is zo simpel en kort dat ik me af vroeg of je in zo’n korte tijd wel interessante keuzes voorgelegd kan krijgen. Dat bleek gelukkig wel het geval te zijn. Het blijft natuurlijk een heel licht en luchtig spelletje, maar het kwam regelmatig voor dat je toch even twijfelt welke kaart je open moet leggen om de kaart die je zelf het liefste wilt te krijgen. En als je mag kiezen moet je inschatten of de andere speler probeert je in de luren te leggen door een suffe kaart dicht te leggen of dat hij daar zijn kroonjuweel verstopt. Als heel kort tussendoortje is het dus best leuk om een keer te doen.
Aan het begin van deze maand speelde we nog het staartje van onze Nineties-challenge. We hebben veel plezier gehad in het herspelen van al die spellen uit dit decennium. Er zaten veel spellen tussen die we al lang niet meer gespeeld hadden, maar die echt nog steeds de moeite waard zijn. Deze challenge was voor ons dan ook een goede manier om weer eens wat kastdochters op tafel te krijgen. Als ik terugblik op de spellen uit de nineties vallen een aantal dingen op. Allereerst waren spellen in vergelijking met veel hedendaagse spellen simpel uitgevoerd. Er was toen nog niets mis met gewoon houten blokjes of standaard pionnen en plastic miniaturen kwam je bijna niet tegen. Maar ook de spellen zelf waren simpeler. Als je de regelboekjes van toen vergelijkt met nu, valt op dat ze kort zijn. De instap van deze spellen was daardoor ook lager, want regels die er niet zijn hoef je ook niet te onthouden. Spellen waren daardoor wat abstracter en misschien minder thematisch, maar zeker niet minder leuk. Verder kwam ik in de (Duitstalige) spelregels ook nog regelmatig de inmiddels afgeschafte ringel-S (ß) tegen. Ik vond het ook grappig om terug te zien dat bij de oudste spellen er nog geen websites en e-mailadressen waren waar je voor meer informatie terecht kon. Je kon een brief sturen of tijdens kantoortijden bellen. Dat gaat tegenwoordig toch wel makkelijker. Ook was het grappig om op oude 999-folders reclame voor het Spellenspektakel tegen te komen. Op de foto’s die daarop stonden zag je alleen maar jongens en mannen staan. Dat is tegenwoordig gelukkig wel anders.
Het meest gespeelde spel in de afgelopen maand was My City. Niek en ik speelden dit Legacy-spel samen en hebben het deze maand uitgespeeld. Ik ga natuurlijk niets verklappen over het verloop van het spel. Ik kan wel zeggen dat we het spel met plezier uit hebben gespeeld. In de eerste potjes wonnen we beide ongeveer in helft van de gevallen, daarna kwamen een paar potjes die ik won, maar aan het eind kwam Niek op stoom en tikte hij de meeste overwinningen binnen. Daarnaast scoorde hij ook goed met zijn [VERTROUWELIJK], waardoor hij de campagne uiteindelijk op zijn naam wist te schrijven. We hebben daarna ook nog een keer het Eeuwige Spel gedaan dat je kan doen nadat je de campagne hebt uitgespeeld. Dat was echt een prima spel en dus denk ik dat dit legacy-spel in tegenstelling tot de meeste andere legacy-spellen nog wel eens uit de kast zal komen. En misschien dat we de campagne zelfs nog wel een keer gaan doen. We hebben per slot van rekening nog twee borden over en ik denk dat we een heel eind komen met het overige materiaal om het spel nog eens te doen. De verrassing is er dan wel af natuurlijk, maar aangezien in My City het legacy-element focust op de ontwikkeling van het spelsysteem (met kleine veranderingen van spel tot spel) lijkt het met best leuk om het nog eens te doen.
En als we het dan over My City hebben dan denk ik natuurlijk ook even terug aan die memorabele middag dat Peter Hein en ik de geestelijk vader van dit spel mochten interviewen via Zoom. Het was echt heel bijzonder om Reinier Knizia live te spreken te krijgen. Hij was echt heel vriendelijk en grappig en het was een super leuk en interessant gesprek. Jullie snappen dat ik mijn beeldscherm sindsdien niet meer gewassen heb. We hebben heel veel leuke reacties gehad op het interview (dank daarvoor) en vonden het super leuk om te doen. Er komt dus vast een vervolg.
Afgelopen maand was natuurlijk ook de maand waarin het toch nog een weekje winter werd. Dat is niet mijn favoriete omstandigheid omdat ik niet houd van gladdigheid. Maar dankzij Corona hoefde ik nu niet naar kantoor te glibberen en dan is al dat witte spul een stuk leuker. Ik vond het vooral heel leuk om te kijken naar alle vogels die op het voer in onze tuin afkomen. Het was in onze tuin daardoor net een Wingspan-LARP-evenement (aan het eind van dit blog staan een paar foto’s).
Vanuit onze woonkamer kijk ik verder uit op een vijvertje en daar werd de paar dagen dat het ijs dik genoeg was flink geschaatst. Al die ijspret inspireerde ons om Iglu Iglu weer eens op tafel te zetten. In dit spel zijn de spelers Inuit die aan de rand van een ijsvlakte staan met in het midden een plas water. In het spel moet je altijd één tegel omdraaien. Op de achterkant kan van alles staan: ijsschotsen waar je lekker mee kan schuiven, vissen om te vangen, dieren om te jagen, handige wapens en zelfs enge ijsberen die jou als prooi zien. Na het omdraaien heb je een aantal actiepunten om je inuit te verplaatsten, te laten jagen of een iglo te laten bouwen. Het spel is afgelopen zodra er geen lege tegels (zonder inuit of iglo’s) over zijn. Op dat moment worden de stukken ijs die er nog zijn gewaardeerd (de speler die er de meeste mannetjes/iglo’s heeft wint net zo veel punten als het stuk groot is). De punten die je hiermee krijgt worden opgeteld bij de punten die je tijdens het spel hebt gescoord (door vissen en jagen). En de speler met de meeste punten wint.
Ik vond het leuk om Iglu Iglu te spelen op een zeldzame winterse dag. Niet in de laatste plaats omdat ik het spel toen ik het kocht op Spiel heb laten signeren door één van de makers (Bruno Cathala) en het spel me dus aan Spiel herinnderde. Het spel zelf is een familiespel met best een hoge geluksfactor (als je veel waardevolle jachtbuit opendraait dan helpt dat erg). Het speelt op zich wel lekker weg, maar is tegelijkertijd niets bijzonders. Na Iglu Iglu is Pinguïn, uitgekomen wat werkt met hetzelfde thema maar dat duidelijk een beter spel is. Ik snap daarom wel dat Iglu Iglu één van de vele spellen is waar we al snel nooit meer wat over hoorden.
