Geplaatst door In het kader van “Hoe komen we de lockdown door”, hebben Niek en ik besloten dat we alle spellen gaan spelen uit onze spellenkast die zijn uitgegeven in de jaren ’90. In deze serie blogjes zal ik verslag doen van wat we daarbij tegenkomen!
De Wraak van Toetanchamon
Het eerste spel op ons lijstje was een oud kinderspel van mij: De Wraak van Toetanchamon. In dit spel ben je een archeoloog die gaat graven in Egypte in de hoop roem en rijkdom te vinden. In dit spel leg je eerst verschillende lagen vierkante tegels in een plastic bak. Op deze tegels staan de Egyptische schatten en gevaren die de archeoloog kan vinden. Op de bovenste laag staat alleen zand. Nadat de bak met tegels een paar keer flink gedraaid is (zodat de spelers niet meer weten wat waar ligt) kan met graven begonnen worden. De spelers moeten met een handig zuignapje tegels weghalen. Schatten die je zo vindt, leveren punten op. Als je echter een gevaar (de kop van slang, een giftige schorpioen of in het ergste geval Toetanchamon himself) vindt, dan is je beurt meteen afgelopen en moet je geld inleveren. Iedere speler mag ook nog twee keer een scarabee-kever inzetten om de opbrengst van een beurt te verdubbelen.
We hebben dit spel met plezier gespeeld. Het is natuurlijk “maar” een kinderspelletje en het heeft een hoge geluksfactor. Maar als je een beetje onthouden had hoe de tegels aan het begin waren neergelegd (dit mag gewoon) dan kon je soms weten aan welke kant van het slangenlijf de kop (gevaar) en de staart (mooie schat) lag.
Number Rumba
Number Rumba is een obscuur tweepersoons puzzelspelletje. Beide spelers hebben een plastic houdertje voor zich staan met daarop vier staafjes en 9 blokjes (in de kleuren rood, geel en blauw en genummerd van 1 tot en met 3). Vervolgens wordt er een kaartje opengedraaid waarop staat hoe de genummerde gekleurde blokjes moeten komen te staan. De spelers moeten nu zo snel mogelijk hun blokjes zo verplaatsen dat ze op de gewenste manier komen te staan. En inderdaad het is daarbij niet de bedoeling dat je gewoon eerst de blokjes op tafel kiept om ze daarna op de juiste manier neer te zetten. Je moet de blokjes één voor één verplaatsen. Op ieder staafje passen er maar drie dus er is weinig bewegingsruimte en je moet dus slim schuiven om de opdrachten te vervullen.
Eigenlijk moet je dan de hele stapel kaartjes doorspelen en wie er de meeste heeft, wint het spel. Ik ben alleen veel beter in het spel dan Niek en dat drukt begrijpelijk zijn speelplezier. We hebben dus gespeeld tot iemand (ik dus) vijf kaartjes had. Niek had er toen net één verzameld. Ik vind dit echt een grappig spelletje, maar geef toe dat het pas echt tot zijn recht komt als beide spelers van min of meer hetzelfde niveau zijn.
Fossil
Fossil is een oudje van de inmiddels verdwenen uitgever Goldsieber. In dit spel ga je op fossielenjacht. De fossielen zijn in dit spel in negen mooie vierkante stukjes (kartonnen tegels) gebroken en worden op het raster dat op het speelbord staat neergelegd. Op twee willekeurige plekken worden (echte!) groene halfedelstenen neergelegd. In je beurt verplaats je vervolgens één van deze halfedelstenen in een rechte lijn (rij of kolom) en pak je een tegel. Voor elke stap die je zet (lege velden tellen daarbij niet mee) moet je een punt inleveren (je begint er met 30). Zodra alle stukjes van een fossiel zijn opgepakt, wordt dit fossiel gewaardeerd. Met twee spelers gelden er speciale regels. De speler die de meeste stukjes heeft krijgt dan net zo veel punten als de fossielstukjes waard zijn (1 of 2 punten) vermenigvuldigd met het aantal stukken dat je hebt. De andere speler krijgt alleen de waarde van de gevonden fossielstukjes. Voor de punten verdeeld worden mag de speler nog één tegel (van dezelfde waarde) ruilen met de andere speler (die niet mag weigeren). Het spel is afgelopen als geen van de halfedelstenen meer bewogen kan worden (als ze dus ergens liggen waar zowel de rij als de kolom leeggeplunderd is). De nog niet gewaardeerde fossielen worden dan nog gewaardeerd en de speler met de meeste punten wint.
Fossil is wat mij betreft een echt nineties spel. De regels zijn lekker simpel, maar de keuzes die je moet maken zijn toch interessant. In vergelijking met hedendaagse spellen is het misschien uiteindelijk een tikje te simpel. Maar ook dit spel speelden we met plezier voor onze challenge.
Mississippi Queen the Black Rose
In 1997 won Mississippi Queen the Spiel des Jahres. Mississippi Queen is een familiespel waarbij de spelers met hun traditionele stoomboten over de Mississippi racen terwijl ze onderweg ook nog wat passagiers oppikken. Dit spel was niet met 2 spelers te spelen. In 1998 kwam echter de uitbreiding (the Black Rose) uit en met deze uitbreiding kon het spel wel met zijn tweeën worden gedaan (naast nog wat andere toevoegingen en een extra variant). Met zijn tweeën race je ieder met twee stoomboten over de rivier. Ook nu moeten er passagiers worden opgepikt. Het spelsysteem is heel simpel. Met een radertje op je boot geef je je snelheid aan. Die begint op 1 en kan opgevoerd worden tot maximaal 6. In je beurt mag je gratis je snelheid met één stap verhogen of verlagen. Als je een grotere verandering wilt doorvoeren dan moet je daar kolen voor inleveren. Daar heb je er zes van aan het begin van het spel. De rivier bestaat uit zeshoekige tegels. In je beurt mag je ook weer gratis één slagje draaien, als je meer wilt draaien moet je wederom kolen inleveren. De rivier slingert lekker en bevat heel veel eilandjes waar je met beleid om heen moet varen. Het is dus niet slim om met vol gas op de lolly door de rivier te racen. Op sommige eilandjes staan ook nog Southern Bells (mooie dames) te wachten om mee te varen. Je moet onderweg twee van deze dames oppikken. Het lastige is dat ze alleen op kunnen stappen als een boot met een snelheid van 1 komt aanvaren. De speler die als eerste met een boot met twee passagiers over de finish komt, wint het spel.
Wij hebben dit spel met plezier gespeeld en lekker over de Mississippi geracet met onze boten. Ik vond het wel gek dat je niet verplicht bent om met beide boten twee dames op te pikken. Je kan dus winnen door één boot twee dames op te laten pikken en de ander vooral in te zetten om de andere speler lekker vaak te rammen (dit is een toegestaan onderdeel van het spel). Ik snap echter ook waarom dit spel in eerste instantie niet als tweepersoons spel is uitgegeven. Dit is echt een spel dat leuker is als je met meer spelers bent omdat het dan drukker zal zijn op de vaarweg en er meer te botsen zal zijn.
Elfenland en Elfengold
In mijn lijstje met nineties spellen komen zowel Elfenland en de uitbreiding Elfengold voor. Beide spellen zijn gebaseerd op het door Alan R. Moon in eigen beheer uitgegeven spel Elfenroads. De Duitse uitgever had wel interesse in dit spel maar vond het wat te complex. Alan maakte dus een wat vereenvoudigde versie van zijn spel. Dit spel (Elfenland) won in het jaar dat het uitkwam de prestigieuze Spiel des Jahres. Vervolgens herbruikte Alan nog wat ideeën uit Elfenroads om de uitbreiding Elfengold te maken voor Elfenland. Ik heb Elfenroads nooit gespeeld dus ik weet niet hoe groot het verschil is tussen Elfland + Elfengold ten opzichte van Elfenroads, maar het schijnt er redelijk bij in de buurt te komen.
Niek en ik hebben Elfenland met de uitbreiding gespeeld. In Elfenland moeten alle spelers een reis door het land maken en daarbij zo veel mogelijk steden aan te doen. Tussen de steden liggen wegen over verschillende soorten landschappen (woestijn, bos, weide, water, bergen). Aan het begin van elke ronde krijgen alle spelers een aantal kaarten waarmee ze gebruik kunnen maken van bepaalde vervoersmiddelen (dwergen, draken, vlotten, eenhoorns). Vervolgens krijgen de spelers fiches waarop ook weer deze vervoermiddelen staan. In de volgende fase worden deze op het bord gelegd om aan te geven welk vervoermiddel op welke weg gebruikt mag worden. Daarna mogen de spelers om de beurt zo ver reizen als ze willen of kunnen. De belangrijkste toevoeging van de uitbreiding is dat je geld verdiend door de verschillende steden aan te doen en dat je dit geld gebruikt in de veilingen waarin de fiches met de vervoermiddelen geveild worden.
Ik vond het leuk om dit spel weer eens te doen (ik had het zelfs nog nooit met de uitbreiding gespeeld). Het is alleen een spel dat niet goed uit de verf komt met twee spelers. Je bent dan veel te afhankelijk van de kaarten en fiches die opengedraaid worden. Met meer spelers komt er meer materiaal in het spel en kan je dus beter sturen of meeliften op routes die anderen bouwen. Wij hadden beide af en toe frustrerende rondes waarin de kaarten die we hadden getrokken niet matchten met de vervoermiddel-fiches die werden open gedraaid. Dan kun je niet zo veel en dat is een beetje suf. Ik zou dit spel met veel plezier weer eens met vier of meer spelers willen doen, ik verwacht dat het spel dan nog steeds veel speelplezier zal opleveren.
Wucherer
Wucherer (ook wel bekend onder Landlord) is een oud kaartspelletje van Friedemann Friese dat hij in eerste instantie als beginnende spellenuitgever zelf uitgaf, maar dat vervolgens werd opgepikt en uitgegeven door Abbacus Spiele en daardoor beschikbaar kwam voor het grote publiek. Wucherer is een spel waarin de spelers gewetenloze huisjesmelkers zijn. Het spel is voorzien van humoristische afbeeldingen die voor de huidige tijdsgeest een beetje te ver gaan.
In het spel bouw je eerst met de kaarten een huisje (daarvoor gebruik je de achterkant van de kaarten als verdiepingen en heb je alleen nog een kaart met een dak nodig). En daarna leg je kaarten met huurders in de leegstaande appartementen. Verder kan je nog kaarten spelen om de huizenmarkt een beetje in beweging te krijgen. Een huurder die maar weinig kan betalen kan je vermoorden om zo ruimte te maken voor een beter betalende huurder. Of je vermoord de best betalende huurder van de andere speler. Je loopt hierbij wel het risico dat als iemand de politie inschakelt, je alibi (kaarten) niet sterk genoeg is (meer kaarten hebben dan de andere speler), je in de bak belandt (en dan betalen je huurders in eens heel weinig huur). Je zou ook een gebouw kunnen laten ontruimen (dat mag ook een gebouw van de andere speler zijn). De bewoners moeten dan wel naar een andere geschikte woning kunnen verhuizen (die je toevallig net leeg hebt staan). Je kan ook een paar krakers in een leegstaand appartement van een andere speler laten trekken. Vanaf dat moment betalende de andere bewoners geen cent huur meer en vertrekken ze één voor één. Aan het eind van elke ronde mag je kiezen hoeveel van je pas geïnde huurpenningen je besteedt aan het trekken van nieuwe kaarten en hoeveel je bewaard voor de eindtelling. De meest succesvolle huisjesmelker (degenen met het meeste geld) wint het spel.
Wucherer moet het hebben van de harde, foute grappen. Niets en niemand wordt gespaard. Zelfs het standaard gezinnetje van vader-moeder-kind niet, daar blijkt pa behoorlijk losse handjes als je kijkt naar het blauwe oog van moeder en de dikke lip van het kind. Het zijn bovendien zeikerds omdat ze altijd meteen de politie bellen als er een keer een incidentje (moord, bommen) plaatsvindt in hun omgeving. Maar onder de grappen en grollen zit wel degelijk een spelletje waar je moet anticiperen op de toekomstige huurders door vast de juiste woningen te bouwen en waar je het geluk een beetje kan helpen door af en toe eens een goede (want veel betalende) huurder van een andere speler uit zijn huis te zetten net op het moment dat alleen jij een geschikte woning hebt waar deze huurder zo in kan trekken. Het nadeel van dit spel is dat er best veel tekst op alle kaarten staat om uit te leggen wat ze doen. Ik heb de Duitse editie en dan kost het nog veel tijd om alle kaarten goed te begrijpen. We moesten daarbij regelmatig even in het regelboekje kijken voor verdere verduidelijking. Dat haalt de vaart uit het spel en dit is een spel dat het best tot zijn recht komt als je het in hoog tempo speelt. Maar dat lukt alleen als je de kaarten zo goed kent dat je eigenlijk de tekst niet meer hoeft te lezen. Bij ons zat het tempo er onvoldoende in, maar toch hadden we er wel lol in om uit te vogelen hoe we nou de beste huurders voor onszelf konden regelen. Best aardig voor een keertje dus, mits je bestand bent tegen de humor.