Geplaatst door Een van de twee overgebleven nieuwe binnenkomers vinden we in dit lijstje, de rest zijn bekende gezichten. Daaronder zitten een paar flinke stijgers.
40. Agricola (Uwe Rosenberg, 2007)
Positie vorig jaar: 47
Verschil: +7
Agricola stond altijd in de (sub)top van de lijst, maar gleed vorig jaar af naar de middenmoot. Maar nu herstelt het zich en is immuun voor de trend die andere oudere, zwaardere spellen (boomerspellen?) stuk voor stuk treft: neerwaarts.
“We spelen eigenlijk altijd de familievariant (zonder ambachten en kleine investeringen). Die versie heeft al zoveel te bieden. De interactie waarbij je de acties net voor de neus van iemand anders wegkaapt is heerlijk.” (Richard)
“Uwe laat hier zien hoe goed hij dingen in elkaar kan zetten. Heel strak, soms iets te strak, maar door de enorme hoeveelheid kaartjes die erbij zitten altijd een ander spel.” (Esther)
39. Splendor Duel (Marc André en Bruno Cathala, 2022)
Positie vorig jaar: 39
Verschil: +1
Splendor Duel kwam twee jaar geleden nieuw binnen op de 40e plaats en blijft sindsdien in die buurt hangen. Het heeft het gewone Splendor met twee nog niet overbodig gemaakt.
“Opvolger van Splendor, maar nu in een tweespeler variant. Wat mij betreft een duidelijke verbetering.” (Marc)
“Als je deze hebt gespeeld, wil je de ‘gewone” Splendor nooit meer spelen. Een simpel spel vol tactische keuzes..” (Nicky)
38. Pandemie (Matt Leacock, 2008)
Positie vorig jaar: 52
Verschil: +14
Reiner Knizia’s In de ban van de Ring mag dan het eerste volwassen coöperatieve spel zijn geweest (en volgens sommigen nog steeds de beste), Pandemie zette het genre definitief op de kaart. We zijn het nog lang niet vergeten (in tegenstelling tot de Knizia).
“De eerste keer was zo spannend, dat ik er slecht van geslapen heb. De opwinding is gebleven, de nachtrust is weer ok.” (Ran)
“Ook speciaal voor de kinderen. Ze hebben echt ’t idee dat we de wereld aan het redden zijn en ’t is fijn dat je dat samen doet dus geen tegenstand.” (Stephanie)
37. Spirit Island (Eric Reuss, 2017)
Positie vorig jaar: 30
Verschil: -7
En weer een coöperatief spel, nu een van de meer complexe. Omdat mijn kast al overloopt van de samenwerkingsspellen en ik moeilijk medespelers voor het genre vind, heb ik deze ooit weer weggedaan. Daar heb ik nog steeds wel eens spijt van.
“Al jaren mijn #1. Het spel is perfect voor wat ik graag wil: eindeloos veel variatie, uitdagend, coöperatief, mooie uitstraling. Een simpelweg uniek spel waar ik me al honderden uren mee heb vermaakt!” (Dennis)
“Een spel Spirit Island eindigt altijd spannend. Tijdens het spel is er altijd een moment dat je denkt, ‘dit gaan we niet meer halen’. De diversiteit aan Spirits en de impact die ze hebben op de manier van spelen is gigantisch. Zo blijft ieder spel een verrassing.” (Giliam)
36. Brass: Birmingham (Gavan Brown, Matt Tolman en Martin Wallace, 2018)
Positie vorig jaar: 23
Verschil: -13
Op Boardgamegeek staat dit nog gewoon strak bovenaan, hier zakt het in de lijst. Misschien als we het een thema met schattige bosdiertjes geven?
“Het afgelopen speeljaar voor het eerst gespeeld toen White Goblin Games deze weer had uitgebracht. En direct ingeslagen als een bom! Ik snap dat deze bovenaan staat op BoardGameGeek!” (Manfred)
“Een impulsaankoop omdat het zo hoog stond op BGG maar totaal niet in mijn typische spellenprofiel past. Echter wat is dit een leuk spel met veel interactie en impactvolle beslissingen.” (Joep)
35. Viticulture (Jamey Stegmaier en Alan Stone, 2013)
Positie vorig jaar: 25
Verschil: -10
Net als vorig jaar zakt Viticulture weer tien plekken in de lijst. Het is maar goed dat ik voor de lijst geen onderscheid maak tussen de gewone en de ‘Essential’ editie en of Tuscany al dan niet meedoet, anders had het een stukje lager gestaan.
“Mooi en overzichtelijk spel dat je niet zomaar onder de knie hebt. Het is goed plannen welke strategie je kiest. Een spel wat ik over een aantal jaar nog steeds zal spelen. Een goede uitdaging dus.” (Hans)
“Omdat het een origineel worker-placement-spel is met een minstens zo origineel thema.” (Wilko)
34. Scythe (Jamey Stegmaier, 2012)
Positie vorig jaar: 26
Verschil: -8
Al jarenlang bivakkeert Scythe in deze contreien van de lijst, en nog steeds heb ik het niet gespeeld of ooit mensen het zien spelen. Is dit wel echt?
“Dit spel verveelt mij nooit door de eeuwige oorlogsdreiging en het worker-placer mechanisme.” (Rutger)
“De zweer in dit spel is fantastisch. Mooie tafel presentatie. Maar vooral gewoon leuk om te spelen.” (Tom)
33. Het witte kasteel (Isra C. en Shei S., 2023)
Positie vorig jaar: 54
Verschil: +21
Het witte kasteel was vorig jaar een van de hoogste nieuwe binnenkomers en stijgt nu met superstip verder. Ik heb niet het idee dat het z’n hoogste positie al bereikt heeft.
“Het uitpuzzelen van combi’s om twee of zelfs drie meeples in één beurt te kunnen plaatsen is een grote uitdaging.” (Elvira)
“Hoe vaker ik het speel, hoe meer ik het ga waarderen. Het lijkt ontzettend moeilijk, maar dat valt eigenlijk wel mee.. Tenminste, de spelregels dan. Winnen is een ander verhaal….” (Nicky)
32. Faraway (Johannes Goupy en Corentin Lebrat, 2023)
Positie vorig jaar: –
Verschil: nieuw
Faraway is dit jaar de op-een-na hoogste nieuwe binnenkomer, en wat mij betreft helemaal terecht. Een verdere stijging in de lijst volgend jaar zou me niets verbazen.
“Wat een hersenkrakertje, soms vergeet je het omgekeerde scoringsmechanisme. Nog geen mensen tegengekomen die niet enthousiast waren.” (Rien)
“Het lijkt een heel simpel spelletje, maar dat is het niet. Het is super venijnig en iedere keer weer uitdagend om te spelen.” (Jan Willem)
31. Dune: Imperium (Paul Dennen, 2020)
Positie vorig jaar: 30
Verschil: 0
Ondanks alle stemmen van andere Dune-spellen (waaronder de spinoff Uprising) blijft dit lekker stabiel in de lijst. De hand van de bedenker van Clank! is zichtbaar, maar dit is een heel ander beestje.
“Een episch spel. Superthematisch. Spannend tot de laatste snik. Mijn favoriete deckbuilder en worker placement game. Alle uitbreidingen geef ik ook een dikke 10!” (Hugo)
“Van begin tot einde spannende race naar de eerste tien punten met een fijne combinatie van worker placement, deck building en interactief stukje area control/war.” (Terence)
Ik heb het vast al eerder gezegd, maar Viticulture en Scythe zal ik wel niet zo snel spelen. Op Agricola ben ik inmiddels ruimschoots uitgekeken, de rest speel ik met enorm plezier. Een favoriet kiezen is niet zo makkelijk. Als ik tijd heb is dat Brass: Birmingham, in andere gevallen Faraway.
Je hebt em gevonden… Geen fan van Faraway… Na 2-3 keer al beu. Ik kijk wel uit naar de opvolger Castle Combo. En Brass, tja… Wat een topper!
Slechts 4 gespeeld van dit lijstje. Splendor Duel wacht nog ongespeeld in de kast. Pandemie stond jarenlang in mijn top 20 maar komt intussen net zoals Agricola niet zo veel meer op tafel. Faraway maakte lang kans op een plaatsje in mijn persoonlijke top 20 maar de concurrentie voor een plaatsje is moordend 🙂
Van de overige spellen is er eigenlijk geen enkele die hoog op mijn wensenlijst staat. Over het algemeen speel ik graag lichtere en kortere spellen en Dune, Spirit Island, Scythe, Brass en Het Witte Kasteel voldoen daar niet aan.
Toch wel pittige spellen in deze lijst, waarvan ik juist alleen het lichtgewicht Faraway heb. Best leuk als vlot spelletje, maar voor mij niet uitzonderlijk. Dan spreken mij spellen als Elawa en Lone Wolves meer aan. Dune-imperium en Scythe heb ik beiden met plezier gespeeld en Het Witte Kasteel wil ik nog wel eens proberen. Ik twijfel altijd bij De Rode Kathedraal of ik die leuk vind of niet. Enerzijds een heel leuk rondelsysteem, maar toch voelt het bouwen van de torens wat saai. Voor ieder een favoriete spelauteur. Bij mij betekent dat echter ook geen spellen van Martin Wallace. Het zijn vast briljante spellen, maar een te rekenkundige bezigheid. Doe mij maar wat meer onvoorspelbaarheid en een geluksfactor in de spellen.
Gespeeld: 9
In Bezit: 7
Nooit het gevoel gehad een Duel-versie van Splendor te hebben, aangezien ik Splendor het liefste met 2 speel. Maar moest de kans zich ooit voordoen, zou ik het zeker niet afslaan. Dune: Imperium 1 keer gepeeld, maar vond ik niks aan. Spirit Island was wel een goede co-op, maar omdat hij moeilijk op tafel kwam, hem toch verkocht.
Mijn spellenverzameling beschouw ik in feite als compleet, ik koop nagenoeg niks meer bij, we hebben nu immers iets voor elke mood en voor elk tijdsbestek. Ik heb in de kast nog 3 spellen klaarliggen als toekomstig cadeau voor mijn jonge tegenspeler: Brass Birmingham en Faraway zijn er daar twee van (“De Crew: missie diepzee” is de 3de). Brass om evidente redenen, dit spel plan ik als allerlaatste te bewaren, kers op de taart, ik ben er zeker van dat het mij gaat bevallen.
Faraway heb ik gekocht na de unaniem lovende kritieken hier op Spellengek… ik vrees nu wel dat mijn verwachtingen van Faraway té hoog gaan zijn, want dit lijkt toch echt een simpel spel zoals er dertien in een dozijn bestaan… maar zo werd ik eerder reeds zeer aangenaam verrast door enkele bedrieglijk saai ogende toppers (bv. Patchwork en Riftforce). Het artwork in Faraway vind ik overigens lelijk, met name de figuren op de kaarten, maar da’s allemaal geen enkel probleem indien het spel zelf fantastisch speelt. (De resources die een kaart geeft, zijn telkens verstopt in het artwork van die kaart, dat vind ik wel leuk gedaan.)
Splendor Duel is mij tegengevallen: ik vind het wel OK, maar zeer matig, het duurt gewoonweg altijd langer dan wenselijk. Ben ik echt de enige die dit zo ervaart? Want iedereen (b)lijkt er zo wild van…
Dus de gewone Splendor ga ik zelfs niet proberen.
Scythe is een raar geval naar mijn mening. Het artwork is subliem, dat schept torenhoge verwachtingen, maar het spel vind ik gewoon OK, “is dit het maar?” is het gevoel dat ik nog steeds heb. Dus uitbreidingen laat ik aan mij passeren, al prikt het wel dat de 2 ontbrekende facties dan zullen blijven ontbreken (“Invaders From Afar”): maar ik heb vele reviews gelezen/bekeken, en die 2 extra facties zijn blijkbaar niet eens zo goed, so why bother.
Dus @Peter Hein, laat Scythe inderdaad maar voor wat het is, zoveel mis je m.i. niet echt, en goedkoop is het niet.
Viticulture vind ik dan weer wel dik OK, de grande-workers zijn wel een absolute must. Dus de niet-Essential editie zónder niet-Essential Tuscany die de grande-workers introduceerde, is echt niet de beste manier om het spel te spelen. Ik heb de Essential-editie van zowel het basisspel als van Tuscany, en speel beide even graag: het Tuscany-speelbord vind ik m.a.w. OK, maar absoluut geen must-have zoals vele reviewers wél vinden (reden waarom ik Tuscany had gekocht). Dus @Peter Hein, Viticulture zou ik wel voorzichtig durven aanbevelen… het is zeker geen perfect spel, maar het is steeds opnieuw verschrikkelijk relaxerend, dit is zo’n spel waar ik mij ook mee amuseer wanneer ik word ingemaakt.
Naar jaarlijkse gewoonte breek ik wel opnieuw een lans voor goeie ouwe Caylus, die vind ik als worker-placement nog altijd subliem en zeker superieur aan Viticulture. Maar Caylus is out-of-print. En ook uit de Spellengek top-100 geduikeld enkele jaren geleden… aaaaarrrrgh… Opvolger “Caylus 1303” heb ik nooit geprobeerd.