Geplaatst door Ik speel heel graag spellen. In dit jaar van social distancing ben ik aan de ene kant heel blij met de mogelijkheid om met mijn man thuis spellen te doen, maar mis ik tegelijkertijd de spelmomenten waarop ik normaal met meer en andere mensen spellen deed. Als we straks ingeënt zijn en geen afstand meer hoeven houden, heb ik een hoop in te halen. Maar wat is het nou dat spellen spelen zo leuk maakt?
Voor mij is dat allereerst dat spellen doen een sociale activiteit is. Solo-spellen zijn dan ook niet aan mij besteed. Ik geniet er van om met gelijkgestemden om een tafel te gaan zitten en samen een spel te doen. Natuurlijk doet het er toe welk spel er op tafel staat, maar de kern van het plezier is voor mij dat je samen bezig bent. Je creëert met elkaar een belevenis waarvan het plezier vooral wordt bepaald door de mensen die aanschuiven. Het spel is daarbij het middel om samen een leuke tijd te hebben en je met elkaar verbonden te voelen.
Dit klinkt een beetje hoogdravend maar het zijn de momenten in spellen waarin er iets gebeurt waarvan alle spelers even opveren, die maken dat ik spellen blijf doen. Ik kan me bijvoorbeeld een potje Evo herinneren waar een zwakke dinosaurs het keer op keer moest opnemen tegen een zwaar agressieve dino van een andere speler en deze zwakke dino, tegen alle kansen in, ronde na ronde het dobbelgevecht won. Dat houten dino-schijfje werd tijdens het spel voor alle spelers een soort held waar van je zelfs gaat hopen dat hij wint en die je gaat aanmoedigen (en dan hebben we het dus over een houten schijfje met een plaatje van een dinosaurus er op). Doordat je op dat moment allemaal dezelfde emotie voelt, ben je een beetje met elkaar verbonden.
Ik houd van heel veel soorten spellen, maar misschien nog wel het meest van spellen die een verhaal vertellen dat je met elkaar vormgeeft. Pandemic Legacy season 1 is daarom ook mijn favoriete spel aller tijden. Dit spel speelde ik met een groepje collega’s en we waren via onze karakters de hoofdrolspelers in een groots en meeslepend avontuur. Lang na het uitspelen van dit spel, maakten we nog verwijzingen naar sommige gebeurtenissen of karakters uit ons verhaal (dokter George House is voor ons een niet-levende legende geworden). Ik denk dat deze gezamenlijke ervaring er de basis voor is dat we tot op de dag van vandaag om de week afspreken om samen een spel te doen (op dit moment online op Boardgamearena).
Pandemic Legacy Season 0 staat al in mijn kast en ik kan niet wachten tot ik het met dit groepje kan gaan spelen. Zelfs als Niek bereid zou zijn om dit spel met me te spelen (wat hij niet is want hij haat coöperatieve spellen), dan nog zou het geen optie zijn voor mij om dit spel met hem (of met wie dan ook) te gaan spelen. Ik wil samen met mijn collega’s gaan ontdekken hoe ons Pandemic Legacy verhaal begonnen is. Het zou voelen alsof ik hen in de steek zou laten als ik het nieuwe deel met anderen zou gaan spelen.
Natuurlijk zijn er ook heel veel spellen die minder of helemaal niet verhalend zijn en die ik ook met heel veel plezier speel. Denk aan Patchwork, Azul of Clever. Maar ook in die spellen, zijn er magische momenten waar het er op aan komt en iedereen aan tafel met zijn of haar aandacht gericht is op wat er op tafel gebeurt (de uitkomst van een dobbelsteenworp, welke keus een speler maakt). Lukt het bijvoorbeeld om dat ene stukje dat perfect past voor Patchwork te pakken te krijgen? Lukt het om het zo te spelen dat je tegenstander op het eind van een ronde al die tegels (en dus minpunten) moet pakken waar hij niets mee kan in Azul? Gooi je met die ene kleur dat ene getal waardoor je een cascade aan bonussen kan incasseren met Clever? Op het moment dat een spel spannend wordt, zijn alles spelers met hun aandacht gefocust op wat er op tafel gebeurt en deel je een moment waardoor je via het spel met elkaar verbonden bent.
Het fijne van samen een spel doen is ook dat je ondertussen kan kletsen (nog een sociaal aspect). En dat varieert van bijpraten hoe het met iedereen is tot trashtalken en alles er tussen in. En als je het gesprek dan even stil valt, dan is dat tijdens een gesprek helemaal niet erg. Dan focus je je automatische even op het spel en is het een gewone stilte en geen ongemakkelijke. Het gesprek ontstaat altijd wel weer na een tijdje.
Spellen zijn voor mij ook reminders aan leuke momenten. Van veel spellen die ik in mijn kast heb staan weet ik nog waar en wanneer ik ze gekocht heb of herinner ik me met wie ik ze heb gespeeld. Stone Age brengt me altijd terug naar die vakantie op Texel waar Niek en ik het spel voor het eerst deden (en omdat het zo leuk was meteen meerdere keren achter elkaar). Het Bob Ross spel brengt me terug naar die geweldige eerste vakantiedag in Seattle waarop we dit spel gingen kopen (half groggy van de jetlag). Als ik het door Elizabeth Hargrave gesigneerde vogelkaartje in Wingspan tegen kom denk ik even terug aan het moment op Spiel dat ze hem voor me signeerde.
In de afgelopen weken hebben Peter Hein en ik alle pagina’s van Spellengek onder handen genomen en zag ik dus heel veel spellen en spelmomenten voorbij komen. Ik moet bekennen dat daar ook spellen tussen zaten waar ik me niets van kon herinneren, maar bij heel veel spellen kwamen herinneringen boven van momenten waarop ik ze speelde en de mensen waarmee ik ze speelde. Dit was een leuke trip down memory lane waarbij veel gezichten en momenten in mijn gedachten voorbij zijn gekomen en ik me afvroeg hoe het met die mensen zou gaan (bijvoorbeeld de vaste leden van onze al lang opgeheven spellenclub Spel aan de Maas, sommige oud collega’s waar ik op spellenavonden mee heb gespeeld en vrienden en kennissen die we uit het oog zijn verloren).
Samengevat zijn spellen voor mij dus een middel om mensen bij elkaar te brengen en verbinden. Natuurlijk kan dit ook op andere manieren. Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat een hecht voetbalelftal hun sport op dezelfde manier beleefd. Maar voor mij zijn spellen het sociaal cement in veel van mijn contacten en vriendschappen. We moeten nog even een paar maanden volhouden totdat we allemaal ingeënt zijn. Maar als dat zo is, dan weet ik zeker dat de spellenwereld opgelucht adem haalt en snel wat spellendagen gaat plannen. Ik kan niet wachten tot het zo ver is!