Geplaatst door Maart was een hele goede spellenmaand, dankzij een spellendagje met Anton en Peter Hein, een bezoekje aan Zuiderspel, een spellenmiddagje bij Saskia, een spellenmiddagje bij Wendy en een bezoekje aan Spellenpret. Er kwamen 42 keer een spel op tafel, waaronder 13 spellen voor het eerst. Voor mijn eerste indrukken van Shake that City, Race Pace, Orichalcum en Droom Cruise verwijs ik graag naar mijn verslagje van Zuiderspel. En voor mijn eerste (hele uitgebreide) indruk van Wyrmspan naar het blogje over het verschil tussen Wingspan en Wyrmspan.
Spirit Island is een coöperatief spel waar de spelers samen de natuurgeesten zijn die een eiland proberen te verlossen van mensen die het proberen te koloniseren. Het karakter waar ik mee speelde heette “Rivier stroomt in zonlicht”. Zoals veel coöperatieve spellen zijn afwisselend de spelers aan zet (en druk bezig de vervelende kolonisten te verjagen) en het spel (die extra kolonisten op je af stuurt). Spirit Island is een behoorlijk ingewikkeld spel en laat zich dan ook moeilijk vangen in een korte samenvatting en dus waag ik me daar bij deze maar niet aan en verwijs je voor meer informatie naar de recensie van Peter Hein..
Ik vond het spel ongeveer net zo vaag als de titel van mijn karakter. Ik had wel door dat we die kolonisten moesten gaan bestrijden, maar hoe we dat precies moesten gaan doen snapte ik niet meteen heel goed. Het duurde dan ook even voor ik door had wat de acties op mijn kaarten precies deden en hoe ik iets nuttigs voor elkaar kon krijgen. Maar gelukkig is dit een coöperatief spel en kon ik dus overleggen met mijn medespelers die het spel een stuk sneller door hadden. Wat ik positief vind aan dit spel is dat je echt moet samenwerken om te winnen. Zo kan bijvoorbeeld de ene speler alle kolonisten bij elkaar zetten op een tegel en kan de volgende ze elimineren. Alle spelers hebben alleen andere kaarten en daardoor kost het best wat moeite om door te krijgen hoe je samen werkt. Dit is dus echt een spel dat je vaker moet doen om het goed tot zijn recht te laten komen. Ik weet alleen niet of ik het leuk genoeg vond om er die tijd en moeite in te gaan steken.
Mind Up! Is een kort kaartspelletje waar je sets van kaarten moet gaan verzamelen. Aan het begin van het spel worden kaarten neergelegd die aangeven hoeveel punten je eerste rijtje, je tweede rijtje, enzovoort waard zijn., zoals bijvoorbeeld 3, 5 ,2 ,4 ,1 punten. De eerste kaart die je krijgt leg je bij het eerst rijtje neer en elke kaart in die kleur is dan 3 punten waard. Als je in een volgende ronde een andere kleur scoort dan leg je die bij het tweede rijtje neer en die kleur is dan 5 punten per kaart waard. Aan het begin van een ronde worden er net zo veel kaarten opengedraaid als er spelers zijn en daarna kiest iedereen een kaart uit zijn hand om te spelen. De speler die de laagste kaart speelt, krijgt ook de laagst open liggende kaart (en de op één laagste kaart krijgt de op één na laagste kaart, etc.).
Mind Up! Is een lekker kaartspelletje waar je probeert de juiste kleuren te verzamelen om ze bij de hoge puntenwaarde neer te leggen. Maar dat valt nog niet mee want je moet daarvoor bijvoorbeeld inschatten welke kaart uit je hand je moet spelen om de op twee na laagste kaart te krijgen van de vier kaarten die open liggen. En daarbij moet je rekening houden wat de andere spelers waarschijnlijk willen en daar een beetje op proberen te anticiperen. Dat is een leuke keuze om te maken zonder dat het ingewikkeld wordt. Ik heb me hier dan ook prima mee vermaakt.
Over Mombasa wist ik weinig meer dan dat het een pittig spel is waar veel controverse over geweest is omdat er de kolonisatie van Afrika centraal in staat. Maar ik wist ook dat veel mensen dit een erg leuk spel vinden. Mombassa is een droge puntensalade waar je op verschillende manieren punten kan scoren. Op de kaart staat inderdaad Afrika, maar verder kreeg ik van het thema eigenlijk niets mee. De eerste twee bronnen van punten staan op je eigen spelerbordje, door acties uit te voeren ga je daar over een soort puntenspoor (waarvan je het ene zelfs nog eerst moet bouwen) en hoe verder je komt, hoe meer punten je krijgt. En daarnaast krijg je nog punten door aandelen te verzamelen in vier maatschappijen. De waarde van de aandelen wordt bepaald door hoeveel huisjes ze op het bord hebben gezet. Je wilt dus heel veel in dit spel, maar je mag maar zo weinig. Iedere ronde mag je een aantal kaarten spelen die bepalen welke acties je kan uitvoeren. Aan het eind van de beurt krijg je die kaarten alleen niet terug op handen, maar worden ze op stapeltjes gelegd. Iedere ronde krijg je één zo’n stapeltje terug. Je moet dus heel erg plannen welke kaarten bij elkaar in een stapeltje terecht komen zodat je ze terug kan pakken en een goede beurt kan hebben. Maar tegelijkertijd wil je ook gewoon elke beurt wat nuttigs doen en kan je niet alleen maar vooruit kijken.
Het duurde even een paar rondes voor ik door had hoe Mombassa in elkaar zat en bij een spel dat maar zeven rondes loopt, heb je dan wel een beetje de boot gemist. Mombassa is precies wat je van een gortdroge euro puntensalade verwacht: er is lekker veel om over na te denken, je wilt altijd meer dan je mag en iedereen snaait altijd de lekkere acties voor je neus weg. Ik snap dan ook wel dat hier een groep mensen heel blij van wordt, maar ik vond het te zware kost. Ik denk dat ik dit een tweede keer wel leuker zou vinden omdat ik het dan beter zou begrijpen. Het duurde nu te lang voor ik door had hoe alles werkte en dat uitzoeken voelde meer als werk dan als speelplezier.
De verdwenen ruïnes van Arnak: De Verdwenen Expeditie is de tweede uitbreiding voor Arnak. Deze uitbreiding kan je op twee manieren gebruiken. Allereerst kan je al het materiaal dat er in zit (nieuwe expeditieleiders, nieuwe artefacten, nieuwe voorwerpen en zo wat meer) gewoon in je spel mengen en gaan spelen. Maar je kan er ook voor kiezen om dat te doen en in plaats daarvan een campagne van zes spellen te spelen. In een apart boekje staat hoe ieder van deze zes spellen gaat (hoe bouw je het bord op, welke speciale regels gelden er). Het nieuwe materiaal uit deze uitbreiding wordt op deze manier stukje bij beetje toegevoegd (vaak in de vorm van beloningen die je kan verdienen als je een bepaald doel haalt). De campagne is coöperatief light en voor twee spelers (je kan hem ook solo doen). Je moet namelijk wel samen bepaalde doelen zien te halen waarbij je elkaar soms een beetje kan helpen, maar tegelijkertijd speel je wel echt voor jezelf en hoef je niet heel veel af te stemmen.
Niek en ik spelen de campagne versie. En dat zegt veel over het coöperatieve gehalte van deze versie, namelijk dat die heel laag is (Niek HAAT coöperatieve spellen). We hebben nu drie spellen er op zitten en ik vind het erg leuk om te merken hoe verschillend die zijn. Het is Arnak, maar dan net anders waardoor je gedwongen wordt anders te spelen. Ik moet er wel iedere keer echt even goed voor gaan zitten om het spel klaar te zetten en de regels te lezen voor de nieuwe campagne, dus het spel is niet geschikt voor een snel potje tussendoor. Maar dan heb je ook wat. Ik speel dit met heel veel plezier en ben benieuwd naar de volgende drie spellen in de campagne.
Niek speelt heel veel Cøpenhagen op Boardgamearena en toen ik op Zuiderspel de Cøpenhagen Queenie Box zag liggen besloot ik die dus mee te nemen. Waar je in Cøpenhagen alleen bouwt met tegels in één kleur, brengt deze uitbreiding tegels in meerdere kleuren in het spel. Om zo’n tegel te betalen moet je kaarten afleggen in de kleuren die op de tegel staan. Je kan daarbij één korting krijgen als je een kleur aangrenzend plaatst aan een eerder geplaatste tegel in dezelfde kleur (de korting kan niet gestapeld worden, dus max één korting per tegel, zelf als je meerdere vakjes juist passend weet neer te leggen).
Ik vind Cøpenhagen een erg leuk spel en het idee van tegels in verschillende kleuren sprak me dan ook erg aan. Maar tijdens het spelen kwam ik er al snel achter dat het het spel niet leuker maar juist minder leuk maakt. Het is namelijk veel makkelijker om grote tegels te bouwen doordat het veel makkelijker is om met een handlimiet kaarten van verschillende kleuren te sparen dan kaarten van dezelfde kleur. En zo zie je maar weer dat een idee nog zo leuk kan klinken, maar dat je pas in de praktijk merkt of het werkt.
Dog Lover is de tegenhanger van Cat Lady. In dit spel ben je alleen geen kattenbaasje maar een de baas van honden. Beide spellen vertonen grote overeenkomsten, maar er zijn ook verschillen. In beide spellen ligt een raster van kaarten op tafel waar je er elke ronde een aantal van mag pakken. Bij Cat Lady is dat altijd een rijtje, maar bij Dog Lover kan je kaarten verzamelen waarmee je je hond trucjes leert waardoor je ook kaarten in een ander patroon mag pakken. En zo verzamel je honden, hun voedsel, favoriete speeltjes, laat je ze uit en train je ze. De verschillende soorten kaarten leveren op verschillende manieren punten op.
Ons eerste potje Dog Lover viel een beetje tegen. Bij Cat Lady is het nog best een uitdaging om genoeg voedsel voor al je katten te krijgen, in ons potje was het een uitdaging om genoeg honden te krijgen om al het voer op te eten. Dat haalde een stuk van de spanning weg. Het spel ziet er verder wel erg leuk uit. De plaatjes van alle honden zijn weer super leuk getekend. En er zit zelfs een hond met drie pootjes tussen (wat wij als eigenaar van een kat met drie poten erg leuk vonden). Het is maar een eerste indruk, maar die is wel dat Cat Lady leuker is dan Dog Lover. Maar we moeten het nog eens een keer proberen, misschien dat het dan beter valt.
Red 7 is een kaartspelletje waar je moet proberen zo lang mogelijk in de race te blijven om de ronde te winnen. Het deed me een beetje aan Fluxx denken, maar dan gelukkig minder chaotisch. Aan het begin van het spel ligt er één kaart met een winconditie op tafel (de hoogste kaart wint). De eerste speler kan dan gewoon een kaart spelen en die voldoet dan aan de winconditie. De volgende speler moet vervolgens een hogere kaart spelen en als dat niet lukt de winconditie aanpassen zodat hij of zij met zijn of haar gespeelde kaart(en) wel wint. En zo ga je de tafel rond en probeer je zo lang mogelijk mee te blijven doen. De speler die als laatste over is, wint de ronde.
Ik vond Red 7 verrassend leuk. Het speelt simpel weg, maar er is genoeg te kiezen. Welke kaart speel je, welke houd je vast om later neer te kunnen leggen. Welke kant probeer je het spel op te sturen? Soms heb je gewoon pech en niet de juiste kaarten, maar vaker kan je door slim spelen je kansen vergroten. Aanrader!
Ik heb lang geleden heel lang getwijfeld of ik Oceans via Kickstarter wilde aanschaffen omdat het spel er zo mooi uit zag. Maar ik gokte er op dat het spel ook wel in de gewone verkoop zou komen en ik dan waarschijnlijk goedkoper uit zou zijn. En dat bleek ook zo te zijn. Vervolgens lag het spel nog lang op mijn shelf of shame te wachten om op tafel te komen, maar met Pasen was het eindelijk zo ver. Oceans is een spel in de Evolution-serie. In al deze spellen speel je de evolutie en de strijd om te overleven centraal. Ik heb de andere spellen uit deze serie niet gedaan dus ik kan niet vertellen hoe ze van elkaar verschillen. In Oceans staat, de titel zegt het al, het ontstaan van leven in de oceaan centraal. In je beurt speel je telkens een kaart met een eigenschap uit (bijvoorbeeld een beest dag de restjes van andere dieren op eet, een dier dat heel goed kan aanvallen, een dier dat heel goed kan verdedigen, etc.). Met deze kaart kan je of een nieuwe diersoort starten of een bestaande diersoort versterken. Vervolgens mag je één van je diersoorten laten eten. Doordat veel dieren van elkaar profiteren, kan het dan zijn dat ook andere dieren een hapje mee eten, denk aan het dier dat restjes van een ander eet. Voor iedere diersoort die je in leven weet te houden in een ronde, scoor je vervolgens punten.
Oceans is een behoorlijke brainburner. Zeker in het begin is het een flinke uitdaging om een diersoort te laten ontstaan en floreren. Voor je het weet komt er weer een grote prooi-eter voorbij en vreet die je met huid en haar (of met schelp en schalen) op. Maar het is dan wel heel bevredigend als het op een gegeven moment lukt om een ecosysteem te creëren waar verschillende soorten tot bloei komen. En al helemaal als je daarbij meelift (of nog beter plundert) bij de buren. Als je op zoek bent naar een pittig spel met flink wat interactie, dan is dit een spel om eens uit te checken.