Geplaatst door Met een heuse spellendag, een paar leuke nieuwe ontdekkingen en de hernieuwde kennismaking met een oude bekende was januari een geslaagde spellenmaand te noemen. Ik speel nog steeds te veel op BGA wat ik liever aan tafel zou doen, maar je kunt niet alles willen.
Het leukste nieuwe spel dat ik speelde was het kaartspel Ten. Het push-your-luckaspect van kaarten omdraaien en pakken kenden we al uit bijvoorbeeld Vlooiencircus en Port Royal. Ten vind ik persoonlijk net iets leuker dan die andere twee. Dat komt doordat het ‘floppen’ niet altijd dramatisch is en dat het spel ook nog een veilingaspect heeft. Ook bij de rest van mijn gezin valt het zeer in de smaak en gezien het tijdsgewricht is dat een absoluut pluspunt.
De grootste verrassing van januari was voor mij Hint. Voor haar nieuwe baan neemt mijn dochter nu wekelijks een nieuw spel mee om te leren en aan klanten uit te kunnen leggen (sorry als dit gevoelens van afgunst opwekt), en dit was er een. Ik had er nooit van gehoord, maar werd aangeprezen met ‘van de makers van Bezzerwizzer’, een spel dat ik alleen van naam ken. Kort en goed, dit is een partyspel in de sfeer van Time’s Up en 30 Seconds. Qua spelplezier zit het voor mij tussen die twee in, en dat is een goed teken. De kinderen vonden het na een tijdje wat minder omdat er wel erg veel kaarten inzitten waar ze niks van wisten. Misschien gewoon wat vaker een krant of boek lezen?
Het derde nieuwe spel was New York Zoo, het zoveelste legpuzzelspelletje van Uwe Rosenberg. Ik vond het best aardig om te doen, maar was er niet direct kapot van. In dit genre vind ik My City nog steeds het leukst, en van Rosenberg speel ik Patchwork het liefst.
Een ander spel dat meegebracht werd, was Kahuna. Het was al bijna twintig jaar geleden dat ik het speelde, daar had ik dus weinig actieve herinneringen aan. Ik kan wel zeggen dat de tijd niet mild is geweest voor dit spel. Je moet maar net de juiste kaarten hebben om de gewenste staafjes te plaatsen of die van je tegenstander te verwijderen en het is droger dan het zand in de Atacama. De frustratie werd al snel zo groot dat we er na de tweede ronde mee ophielden. Sommige herinneringen kun je maar beter niet oprakelen.
De hernieuwde kennismaking met een ander spel was van een hele andere orde. Goed, sinds ik in 2000 stopte met het kopen van nieuwe Magickaarten heb ik het af en toe nog wel eens gespeeld, maar de afgelopen weken kwam het weer vaker op tafel, vooralsnog alleen met promodecks. De koorts lijkt ook anderen in huis voorzichtig te pakken hebben gekregen. Ik heb ongeveer mijn halve kerstvakantie besteed aan het uitzoeken van de circa tienduizend kaarten in mijn verzameling, heb alles van waarde van de hand gedaan (ik wist niet dat een Revised Volcanic Island zoveel opleverde) en kwam daarbij voortdurend kaarten tegen die warme herinneringen opriepen. Binnenkort gaan we eerste voorzichtige stappen zetten met zelf decks bouwen.