Maandoverzicht: december 2020 (Dagmar)

Geplaatst door

December was een rot maand op veel gebieden, maar niet op spellengebied. Dankzij de lockdown in combinatie met veel vrije dagen, kwamen er bij ons veel spellen op tafel (75 keer). Het hoogtepunt van deze maand was het bezoek van Peter Hein waarbij we een hele dag ons helemaal suf gespeeld hebben (keurig op afstand met het raam open). Dit bezoek was extra fijn juist omdat ik verder bijna niemand in het echt zie. Het was heerlijk om te spelen, maar het was ook fijn om gewoon weer eens een gesprek te voeren met iemand waar ik niet mee getrouwd ben die in het echt tegen over me zat in plaats van via een scherm.

 Behalve spellen spelen  heb ik ook veel over spellen geschreven. De nieuwe website gaf mij nieuwe energie om eindelijk sommige spellen te recenseren die ik al vaak genoeg gespeeld had, maar waar ik  om verschillende redenen nog niet aan toe was gekomen. Vanaf maandag begint het “normale” leven weer en vanaf dan heb ik vast helaas ook weer minder tijd om te spelen en te schrijven. 

Ik speelde deze maand 14 spellen voor het eerst. Over Wingspan Oceanië, Blätterrauschen, Honey Moon, Volle Weide, The Castles of Tuscany, Hamstern, Wolle en Spicy heb je in de recensies al kunnen lezen hoe deze spellen me bevielen. In dit maandoverzicht zal ik me daarom beperken tot mijn eerste indrukken van Orchard, Yokohama, Paleo, Claim, Palm Island en Samoa.

Laat ik beginnen met de twee solo-spelletjes die ik speelde. Ik ben eigenlijk geen solo-speler, maar had op Kickstarter Orchard gebackt. Dit spel kan je ook met twee spelers doen, maar dan moet wel twee doosjes kopen. Daar had ik even over heen gelezen en dus kan ik het spel alleen solo doen. Orchard is een puzzel-spelletje. Je trekt 9 kaarten (uit een stapel van 18) en daarop staan drie soorten fruitbomen. Je legt één kaart neer om te beginnen en trekt er vervolgens twee. Van deze twee kaarten leg je er telkens één neer en dan vul je je hand weer aan. De kaarten probeer je zo neer te leggen dat zo veel mogelijk fruitbomen op dezelfde soort over elkaar heen worden gelegd (als de bomen niet matchen mag je op die plek de kaarten niet laten overlappen). Op deze bomen leg je namelijk een dobbelsteen die je telkens ophoogt als het lukt om nog een kaart zo neer te leggen dat er nog een extra laag wordt neergelegd. Je bent dus aan het puzzelen hoe je de kaarten slim neer legt om snel de hoogte in te gaan. Dit is best een leuke bezigheid. Ik vind het eigenlijk alleen niet echt een spel, meer een puzzel (net zo iets als Rush Hour). Als ik wel twee doosjes had gekocht, dan had ik tegen Niek kunnen spelen. Dan deed je hetzelfde puzzeltje, maar vergelijk je aan het eind je scores.  

Het tweede solo-spel dat ik speelde was Palm Island. Dit spel heb ik lang geleden op Kickstarter voorbij zien komen en het intrigeerde me doordat je dit spel (bijna) overal kan spelen doordat je geen tafel nodig hebt omdat je al het spelmateriaal (kaarten) continue in je hand houdt. Ik heb het spel toen niet gebackt omdat het primair een solo-spel is en ik eigenlijk nooit solo speel. Het spel is in de tussentijd verschenen bij Kosmos en bij mijn  “geen-Spiel-online-shopping-therapy-sessie” heb ik het in mijn online boodschappenmandje gegooid. Voor die paar euro wilde ik het wel eens zelf proberen. In Palm Island schud je een stapel kaarten en die houd je gewoon in je hand. Je bekijkt vervolgens de eerste twee kaarten en daar mag je er één van spelen. Op de kaarten staan grondstoffen en dingen die je met die grondstoffen kan bouwen. De meeste eenvoudige kaarten met grondstoffen leg je achterop je stapel en draai je vervolgens een kwartslag (zodat ze aan de zijkant van je trekstapel uitsteken) en dan zie je op het randje staan welke grondstof je hebt gekregen. Voor andere kaarten moet je eerst een grondstof betalen voor je er wat mee kan doen. Soms mag je bijvoorbeeld een kaart kantelen als je een grondstof betaalt (en krijg je dan meer grondstoffen er voor terug). Bij andere kaarten mag je de kaarten ook keren (onderkant wordt bovenkant) of omdraaien (voorkant wordt achterkant). Op die manier scoor je vaak punten. Je speelt je deck een aantal keer door en dan tel je hoeveel punten je hebt en kijk je in een tabelletje hoe goed je het gedaan hebt. Ik vind het een heel origineel idee om op deze manier (vanuit je hand)  een spel te spelen, maar vond het spel zelf een tikje saai. Het duurde me ook net wat te lang.

Ik heb vorig jaar Yokohama gebackt op Kickstarter omdat ik én goede dingen over dit spel gehoord had en ik wist dat de startspeler degene is die als laatste in Yokohama (een stad in Japan) is geweest. Als Corona het afgelopen jaar een biertje was gebleven, was ik dit jaar in Yokohama geweest (met de BGG-cruise), maar helaas het liep allemaal anders. Gelukkig heb ik het spel nog, zullen we maar zeggen. Yokohama is een soort van complexe versie van Istanbul. In dit spel bouw je met tegels de haven van Yokohama. Op elke tegel staat een locatie waar je iets kan doen.  Op sommige locaties kan je bijvoorbeeld geld of grondstoffen halen en op andere kan je deze zaken gebruiken om opdrachtkaarten te krijgen of offers te brengen in de kerk. In je beurt mag je altijd eerst kleine mannetjes (helpers) neerzetten en daarna verplaats je je grote man (de directeur) naar een andere tegel. Je moet hem alleen zo verzetten dat hij langs tegels loopt waar mannetjes van jou staan en hij mag niet over tegels lopen waar andere directeuren staan. Vervolgens mag je de actie uitvoeren op de tegel waar je eindigt. Hoe meer hulpjes je daar hebt, hoe beter de actie wordt die je daar mag uitvoeren. Yokohama is een lekker liefhebbers spel. Je kan heel veel, maar niet alles tegelijkertijd. Maar ondanks deze overdaad, speelt het spel lekker vlot weg doordat wat je in een beurt doet niet zo lastig is (kleine poppetjes plaatsen, grote pop verplaatsen en de actie die daarbij hoort uitvoeren). Ik vind het een erg leuk spel en ben, ondanks dat een souvenir is aan een droomreis die niet doorging, blij dat ik het spel gebackt heb op Kickstarter.

Paleo is een coöperatief spel waarin je als stam in het Stenen Tijdperk niet alleen moet zien te overleven, maar ook nog kunst moet zien te produceren. Het is de eerste keer dat je het spel speelt behoorlijk vaag. Peter Hein kan echt goed spellen uitleggen, maar na zijn uitleg had ik nog geen idee wat ik nou geacht werd te doen. Het voordeel van een coöperatief spel is dan dat je medespeler(s) bereid zijn om je even op weg te helpen. Het eerste potje verloren we vlot, maar daarna had ik wel een beetje een idee wat ik moest doen en het tweede potje liep een stuk beter. Dit is echt een spel dat je vaker dan twee keer moet doen om er echt grip op te krijgen. Ik onthoud me daarom van een echt oordeel. Het is in ieder geval een heel origineel spel en dat is in de huidige overvolle spellenmarkt heel knap.

Samoa is een nieuw vlot kaartspelletje waarin je een beetje moet bluffen. Op de tafel ligt een aantal kaarten met maskers er op en aan het begin van het spel krijgen alle spelers er in het geheim één toegewezen. De spelers trekken om de beurt een kaart van een stapel en leggen die aan bij één van de maskers. Deze kaarten leveren min- en pluspunten op of andere voordeeltjes (bijvoorbeeld kaarten mogen weghalen). Je kan de kaarten zowel onder als boven de masker-kaart leggen. Zodra er bij één masker vijf kaarten liggen, worden alle maskers gewaardeerd. Bij het eerste masker waar vijf kaarten liggen kijk je eerst welke kant (onder of boven) de meerderheid aan kaarten heeft. Alleen de meerderheidszijde wordt gewaardeerd voor zowel dat masker als de andere maskers (ongeacht waar hun meerderheid zich bevindt). Alle spelers schrijven vervolgens eerst op welk masker ze denken dat bij welke speler hoort. Je scoort punten als je dit goed doet en als iedereen raadt welk masker van jou is, krijg je deze ronde helemaal geen punten. Daarna scoor je nog de punten die bij jouw masker zijn blijven liggen. Je speelt meerdere rondes en wie daarna de meeste punten heeft wint het spel. Ik heb dit spel met plezier gespeeld en heel hard gelachen om alle onzin die we uitkraamden om te verhullen welk masker bij ons hoorde. Ik ben hier alleen niet zo goed in en werd meerdere keren ontmaskerd (pun intented). Samoa is misschien niet bijster origineel, maar het werkt allemaal prima.

Peter Hein had Claim meegenomen. Dit is een tweepersoons slagenspel dat je in twee fasen speelt en waar het uiteindelijk om meerderheden draait. In de eerste fase van het spel krijgen alle spelers een hand kaarten. Er zijn verschillende volken (kleuren) die allemaal hun eigen eigenschap hebben. Het doel is in deze fase niet om de meeste slagen te winnen, maar om een goede hand samen te stellen voor de volgende ronde. Iedere ronde ligt er namelijk een kaart open op tafel die de winnaar van een slag krijgt voor zijn volgende hand. De verliezer van de slag trekt blind een kaart van de trekstapel. Soms wil je dus graag de slag winnen om een sterke kaart te krijgen en soms probeer je te duiken omdat je liever een kaart van de stapel trekt dan de openliggende zwakke kaart te krijgen. In de tweede ronde helpt het wel om veel slagen binnen te halen, maar is dit wederom niet het doel van het spel. Je krijgt dit keer de kaarten die je met je slagen binnen haalt en het doel is om van de verschillende volkeren de meerderheid binnen te hengelen. Wie de meeste meerderheden wint, wint het spel. Ik vond Claim verrassend leuk. Ik heb een paar maanden terug het spel in een mini-uitvoering gekocht, maar snapte de regels toen niet helemaal waardoor het spel onderin de kast verdween. Met de kennis van nu, zou ik de grote versie hebben gekocht. Die is net wat duurder, maar speelt veel lekkerder dan die mini-kaartjes. Claim is een interessant gelaagd spel waar de eerste ronde  je moet proberen een goede uitgangspositie te krijgen voor de tweede. Maar doordat je niet precies weet welke kaarten er allemaal in het spel zijn, blijft er genoeg onzekerheid over om de tweede ronde interessant te houden. Ik vind het ook leuk dat het gaat om de meerderheden en niet om de meeste slagen. Het aantal kaarten per volk wisselt en dus kan het best zijn dat de speler met de minste gewonnen slagen wint omdat die daarmee toch de meeste meerderheden heeft weten te scoren. Ik ga mijn exemplaar binnenkort maar weer eens uit de kast opdiepen om het een tweede kans te geven!

En december was ten slotte de eerste complete maand voor onze vernieuwde site. We hebben nu voor het eerst bezoekersinformatie en het is leuk om te zien dat we per dag honderden bezoekers krijgen (soms zelfs meer dan duizend). Ik ben ook verrast over het grote aantal landen waaruit we bezoekers krijgen (inmiddels al meer dan tachtig en dat in deze tijd waarin er toch weinig vakantiegangers zijn). De bezoekers komen echt van alle werelddelen. We hebben zelfs een bezoeker gehad uit het British Antartic Teritory. Ik vind het behoorlijk gaaf dat onze schrijfsels zelfs daar gelezen worden (als jij deze lezer bent: een warm bedankje voor je bezoek). Het is niet verbazingwekkend dat de meeste bezoekers uit Nederland en België komen, maar wat me wel verbaasde was dat Amerika op de derde plaats staat (ik had verwacht dat dat Duitsland, Frankrijk of Engeland zou zijn geweest). Ik vind het verder super leuk om te zien dat al 95% van alle onze berichten ten minste één keer gelezen is. Toen we bezig waren om alle content over te zetten, vroeg ik me soms af of het wel zin had om zo veel moeite te doen voor oude berichten. Het antwoord is dus duidelijk volmondig ja. Zelfs de oude spelverslagen van onze voormalige spellenvereniging Spel aan de Maas worden nog gewoon gelezen. Super leuk! We zien ook dat bezoekers voorzichtig gebruik maken van de mogelijkheid om zelf te stemmen of een reactie te geven. Ik hoop dat dit nog wat meer gaat gebeuren, maar ik ben blij dat er een begin is en heel benieuwd of onze oordelen straks een beetje overeen blijken te komen met de stemmen van onze bezoekers.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *