Geplaatst door En toen was ook al weer september voorbij. En ondanks de zomerse dagen van de afgelopen tijd, is het toch echt officieel herfst. En dus begint de stroom met nieuwe releases in snel tempo op gang te komen zodat ze straks op Spiel en het Spellenspektakel verkrijgbaar zijn. De zes spellen die ik deze maand voor het eerst speelde, zijn dus nog de stilte voor de storm. Ik ben namelijk van plan om volgende maand (of eigenlijk volgende week al) helemaal los te gaan op Spiel en me daar totaal niet in te gaan houden wat betreft spellen spelen en kopen. Er komt een hoop leuks uit waar ik me heel erg op aan het verlekkeren ben en ik kan niet wachten tot donderdag 5 oktober de deuren van het beursgebouw in Essen zich als de magische grot van Aladin gaan openen.
Ik speelde deze maand zes spellen voor het eerst en daar zat geen slecht spel tussen, maar wel een paar hele leuke. Verder Scrabbelden Niek en ik vrolijk verder. Nou ja, vrolijk…. Ik weet niet waarom ik last van een Scrabble-vloek heb, maar ik trek alleen maar beroerde combi’s van letters en heel veel moeilijke letters, terwijl Niek ondertussen fluitend meerdere keren per potje al zijn letters weet te gebruiken en dus 50 bonuspunten binnentikt. Heel frustrerend, maar zo gaat dat soms met Scrabble. Om met mijn moeder te spreken: Iedere Scrabbelaar heeft recht op frustraties en ontberingen (ze zei alleen geen Scrabbelaar maar mens, maar dat terzijde).
Het leukste spel dat ik deze maand voor het eerst speelde was Sagrada Artisans. Dit is de legacy-versie van het leuke en kleurrijke puzzelspelletje Sagrada. Ook in dit spel ga je weer dobbelstenen draften om daarmee een glas en lood raam te maken. En ook hier moet je daarbij er weer op letten dat nooit twee aan elkaar grenzende vakjes dezelfde kleur of hetzelfde getal mogen hebben. Maar het grote verschil is dat je in Sagrada Artisans de dobbelstenen niet pakt en op je bordje plaatst, maar dat je op een kleurplaat vakjes gaat inkleuren (en het bijbehorende cijfer er op zet). De basis is dus hetzelfde, maar aan die basis worden leuke en interessante zaken toegevoegd. Maar dat valt onder het Legacy-deel van het spel en daar ga ik dus niets over vertellen.
Ik heb nu drie potjes van Sagrada Artisans gespeeld en ik vind het geweldig leuk om te doen. Ik vind het gepuzzel met kleuren en getallen net zo leuk als in het gewone spel. En tot mijn verbazing blijk ik ook nog heel veel plezier te hebben in het inkleuren van de kleurplaat (ik kleur zelfs de decoratieve randen in die niets met het spel te maken hebben). De regels van het spel zijn wel een beetje taai om door heen te komen. En dat ligt niet aan de complexiteit, maar aan de kwaliteit va het regelboek. De eerste errata zijn dan ook al verschenen. Als ik Sagrada Artisans vergelijk met andere legacy spellen dan zit het iets meer in de hoek van My City dan in de hoek van de Pandemics doordat het verhalende aspect minder belangrijk is (in ieder geval in de eerste drie potjes die ik deed) dan het spelsysteem. Verwacht dus een legacy-spel waar ieder potje iets aan de regels verandert. En natuurlijk wordt er een verhaal verteld, maar dit heeft verder geen invloed op het verloop van het spel (tot nu toe in ieder geval).
Deze maand verscheen er ook een nieuw spel in de Ticket to Ride steden serie, namelijk Ticket to Ride Berlijn. In deze variant komen verschillende twists terug die we al kennen van de grote varianten. Zo zijn er, net als in Ticket to Ride Rails & Sails, twee soorten voertuigen die ieder op hun eigen routes gebouwd moeten worden, namelijk trams die je op de trambanen kan zetten en metro’s die je op het metro-netwerk kan plaatsen. En de manier waarop de metro’s werken doet dan weer een beetje denken aan de bullet-trains Ticket to Ride Japan. Je zet er namelijk maar een van je metro’s op het spoor, maar je moet daar soms tot wel drie kaarten voor betalen. Je scoort vervolgens de punten die horen bij het aantal kaarten dat je betaald hebt. In deze variant moet je bij het plannen van je routes dus rekening houden met de mix van metro’s en trams die je nog op voorraad hebt en je route daar eventueel op aanpassen.
Ook dit is weer een leuke korte Ticket to Ride beleving. Het is Ticket to Ride, maar dan met de turbo er op. Ik heb er wel plezier in, maar speel toch liever een grote (landen) variant. Of nog liever de legacy-variant, maar dat daarvoor moet ik nog even geduld hebben.
Op Spellenpret speelde ik de uitbreiding voor Mille Fiori (The Masterpieces) voor het eerst. In deze uitbreiding komt er een speelbordje bij met een extra spoor waar je over heen kan lopen. Op dit spoor staan vakken in de kleuren van de wijken. Iedere keer dat je een wijk speelt in de kleur van de plek waar je pion staat, mag je je pion een vakje vooruit zetten. En als je geluk hebt zelfs meerdere vakjes want op elk vakje mag maar één pion staan en je mag dus de vakjes die al bezet zijn overslaan. Vervolgens voer je de actie uit die op het vakje staat waar je op land. Je kan daarbij bijvoorbeeld extra stapjes op dit spoor mogen zetten, maar je kan ook masterpiece-kaarten gaan sparen. Deze zijn er in drie kleuren (rood, groen en blauw) en met drie motieven (paard, ketting en vaasje). De kaarten die je zo verzamelt leg je in een raster van drie bij drie en als je een rijtje of kolommetje in dezelfde kleur of hetzelfde motief maakt dan scoor je daar extra punten voor. En natuurlijk is het het allerbeste als je een rijtje maakt dat zowel hetzelfde motief en dezelfde kleur heeft (drie groene paarden bijvoorbeeld).
Mille Fiori is tegelijkertijd simpel als complex. Op zich is het makkelijk wat je in beurt kan doen, maar er zijn zo veel opties waarvan je er iedere keer maar één mag kiezen, dat het toch complex wordt. De uitbreiding voegt daar nog een paar extra dingen aan toe om over na te denken. Ik had Mille Fiori te lang niet gespeeld en ik focuste me dus op het basisspel en negeerde de uitbreiding een beetje. Ik pakte per ongeluk wel af en toe een paar puntjes mee, maar dat was meer geluk dan toeval. Ik kan me goed voorstellen dat deze uitbreiding het spel weer wat frisse lucht geeft als je het al vaak gespeeld hebt. Maar zo ver ben ik nog niet, dus ik kan nog een tijdje prima zonder.
Ik speelde deze maand ook de nieuwe uitbreiding voor Zoektocht naar Eldorado (Draken, Schatten en Mysteries). Dit is de derde uitbreiding die voor El Dorado is verschenen. En net als de andere uitbreidingen, bestaat deze uit drie modules die je naar wens kan toevoegen aan het spel. Ik heb de modules draken en schatten geprobeerd (de mysteries bewaar ik voor een volgende keer). De draken-uitbreiding bestaat vier houten draken die op verschillende tegels worden gezet. Of beter gezegd: gelegd. Ze liggen aan het begin van het spel namelijk braaf te slapen tot het moment komt dat een avonturier de tegel waarop de draak ligt betreedt. Dan wordt de draak wakker en zet je het speelfiguur rechtop. Vanaf dat moment zijn de vakjes direct grenzen aan de draak verboden terrein. Als je daar toch langs wilt, dan zal je de draak eerst moeten verplaatsen. Dat doe je door handkaarten in de kleur van de draak in te zetten (de gouden draak kan je bijvoorbeeld bewegen door geld-kaarten te gebruiken). En natuurlijk kan je die kaarten gebruiken om een draak uit je eigen pad te halen, maar mag je ze ook gebruiken om de draak juist richting je tegenstanders te sturen om hen een beetje te hinderen. De schat-module bestaat uit schat-fiches die over het bord verdeeld worden. Als je naast zo’n schat eindigt dan mag je de schat pakken door bepaalde kaarten of kaarten van een bepaalde waarde te vernietigen (uit het spel te verwijderen, het is geen legacy-spel dus je hoeft ze niet te verscheuren). Als het je lukt om vier schatten te verzamelen, dan ben je net zo rijk geworden als je zou zijn als je in El Dorado was aangekomen en is het spel dus ook afgelopen (en als er dan meerdere spelers zijn met vier schatten of die El Dorado hebben bereikt, dan wint degene met de meeste obstakel-strookjes). Maar wees niet getreurd als de kans om vier schatten te vinden is vervlogen. Schatten kan je tijdens het spel ook inzetten voor twee extra stappen.
Ik vond beide modules heel erg leuk om te spelen. De draken zorgen zowel voor een extra uitdaging (reis maar om ze heen) als extra mogelijkheden (zet ze strategisch in de weg). Ik vind het ook een leuk detail dat de vier draken er alle vier anders uit zien (dus niet alleen andere kleuren, maar ze hebben ook allemaal een eigen vorm). De schatten zijn eveneens een erg leuke toevoeging. Allereerst moet je kaarten vernietigen om ze te krijgen en dat is dus een mooie manier om wat zwakke kaarten uit je hand te dumpen. Alleen dat is het al waard om een schat te krijgen. Maar daarnaast kan je er dus ook nog mee proberen te winnen en zorgt dat voor extra spanning tijdens het spel. En als het op een gegeven moment duidelijk is dat niemand meer vier schatten krijgt, dan kan je ze gebruiken om extra stappen te zetten en dat is ook al zo fijn. De schatten zijn dus op meerdere manieren waardevol. En voor wie, net als ik, graag een spel en alle uitbreidingen bij elkaar in één doos bewaart, heb ik goed nieuws. Als je de inlay van het basisspel uit de doos haalt, dan past al het spelmateriaal van De Zoektocht naar El Dorado en de drie uitbreidingen er gewoon nog in. En is er zelfs nog ruimte voor een vierde uitbreiding, mocht die er komen.
Ik ben deze maand bij mijn beste vriendin en haar gezin op bezoek geweest. Haar oudste is ernstig besmet met het spellenvirus (hij koopt zelfs spellen van zijn zakgeld) en ook de jongste speelt met plezier een spelletje mee (en gaat daarna tekenen). Een bezoek aan of van hen is dus altijd een mooi moment om een kinderspel uit te proberen. En ik viel met mijn neus in de boter: er was ook nog een vriendje over de vloer, dus ik had dit keer zelfs drie jeugdige proefpersonen. Dit keer had ik Mysterium Kids, de schat van kapitein Boe meegenomen. Net als in grote broer Mysterium moeten in dit spel spelers hun paranormale gaven gebruiken. Dit keer niet om een moord op te lossen, maar om de schat van een piraat te vinden. Kapitein Boe heeft ergens in het huis zijn schat verstopt. De geest van kapitein Boe wil de spelers graag laten weten waar. De spelers kunnen de geest niet zien en de geest kan niet praten, maar gelukkig kan hij nog wel trommelen. Het huis bestaat uit vijf kamers en in iedere kamer wordt aan het begin van de ronde een kaart gelegd met een plaatje. Denk aan popcorn, een krabbende kat of een spons. De speler die Kapitein Boe speelt, trekt een fiche dat bepaalt in welke kamer de schat ligt. De kapitein moet vervolgens met de trommel aangeven in welke kamer het is (de spelers luisteren er met gesloten ogen naar). Daarna mogen de spelers samen overleggen en de kamer aanwijzen waar zij denken dat de schat ligt.
Ik ben heel erg te spreken over deze Mysterium Kids variant. Maar belangrijker: de kinderen waren dat ook. Ze hadden de regels snel door en vonden het leuk om met de trommel geluiden uit te beelden en waren er goed in om argumenten aan te dragen naar welke kamer een bepaald geluid verwees. Na het eerste potje, wilden ze meteen nog een keer en als het aan hen had gelegen was er nog een derde gevolgd. Ik kan me wel voorstellen dat de herspeelbaarheid van dit spel wat lager is dan van het gewone Mysterium. De stapel kaarten is niet super dik en als je dit spel vaker doet met dezelfde groep dan krijg je misschien dat er vaste combi’s ontstaan waardoor bij een geluid het meteen duidelijk is welke kaart wordt bedoelt. Maar aan de andere kant, misschien is dat het moment om de trommel te vervangen door een ander instrument en het eens met een blokfluit, gitaar, piano of welk instrument ook maar voor handen is, te proberen.
Op vakantie in Engeland had het gezin van mijn beste vriendin het kaartspelletje Ecosystem: Coral Reef opgepikt. Ze waren er heel enthousiast over. Ze waren ook in hun nopjes dat ze een keer een spel hadden gevonden dat wij nog niet kenden. Ze wilden het ons dus graag leren. En zo gezegd, zo gedaan. Ecosystem: Coral Reef is een spel waarbij de spelers een stapeltje kaarten doorgeven en er telkens één van uitkiezen (draften). De kaarten die je kiest moet je vervolgens in een raster leggen. Op de kaarten staan allemaal zeedieren en ze iedere kaart scoor op zijn eigen manier. Zo scoor je een vast aantal punten voor koraal, maar alleen als het op de onderste rij ligt. En voor plankton scoort de speler die er de meeste van heeft de meeste punten, de nummer twee iets minder, etc. Voor iedere rij en kolom waarin een schildpad ligt krijg je twee punten. Er zijn ook veel dieren die punten scoren afhankelijk van naast welke andere dieren ze liggen.
Ze hadden geen woord gelogen: Ecosystem: Coral Reef is een erg leuk kaartspelletje. Het fijne van draften is dat iedereen tegelijkertijd aan de beurt is. Dit komt de speelduur ten goede, maar belangrijker nog, iedereen is continu bij het spel betrokken. Er zitten best veel verschillende dieren in het spel die allemaal op hun eigen manier scoren en daardoor is het een leuke puzzel om te bepalen hoe je je raster opbouwt. Ervaring helpt daarbij wel. Het gezin van mijn vriendin wist veel beter hoe je handig gebruik kon maken van alle mogelijkheden en speelde ons finaal van de tafel door veel slimmer hun raster op te bouwen. En dat is een goed teken: dit is geen spel dat je na één potje door hebt, maar je moet het echt vaker spelen. En dan nog zijn er meerdere routes naar de overwinning waardoor het spel leuk blijft. Voor wie Sushi Go grijsgespeeld heeft, is dit misschien een leuke opvolger.
Een spel dat op Spiel zeker hoge ogen gaat gooien is The White Castle, of te wel Het Witte Kasteel van Himeji zoals de Nederlandse editie van 999 zal gaan heten. In dit spel ben je een Japanse clan die probeert aanzien te verwerven in het Witte Kasteel. En dat doe je door jouw mensen aan mooie baantjes te helpen in het kasteel. Dit kasteel en de omliggende gebieden (tuinen enzo) staan op het bord. In je beurt kies je uit een aantal openliggende dobbelstenen er eentje uit en die plaats je op één van de actieplekjes op het bord (ja, dit is inderdaad een onvervalste diceplacer). Elk plekje levert iets anders op, bijvoorbeeld goederen, een stapje op het wie-mag-eerst-spoor of de kans om een van je mannetjes aan een baantje te helpen in ruil voor iets anders. Het spel duurt maar drie rondes van drie beurten (dus 9 beurten in totaal) en is dus voorbij voor je door hebt dat je bent begonnen.
Mijn eerste potje Het Witte Kasteel smaakte naar heel veel meer. Het spel duurt maar kort en daardoor doet iedere beurt er toe. Rustig iets opbouwen is er niet bij, je moet er meteen vol voor gaan. Er gebeurt veel in Het Witte Kasteel en daardoor was het nog wel een klusje om het spel uit de regels te leren. De eerste paar beurten was ik ook echt een beetje zoekende hoe alles in elkaar greep. Maar de puzzelstukjes vielen snel op hun plek en hoe beter ik het spel begon te begrijpen, hoe leuker ik het begon te vinden.