Maandoverzicht: April 2024 (Dagmar)

In de afgelopen maand kwam er 45 keer een spel op tafel. Daar zaten vier spellen tussen die ik voor het eerst speelde. Over Drakenherders en Ticket to Ride: Parijs schreef ik eerder deze maand al een recensie, dus die sla ik in dit maandoverzicht over.

Ik ben deze maand voor de bijl gegaan om toch My Island te kopen. Ik kijk al sinds Spiel verlangend naar dit spel en de enige reden dat ik het niet gekocht had, was omdat ik hoopte op een Nederlandse editie. My City was per slot van rekening in Nederland ook een behoorlijk succes, dus ik zie geen reden waarom de opvolger niet uit zou komen. Maar ik wachtte tevergeefs en omdat ik verder ook nergens iets opgevangen had over een Nederlandse editie, heb ik uiteindelijk de Engelse versie gekocht. Net als dat het niet regent als je een paraplu meeneemt, zal de Nederlandse versie nu vast niet lang meer op zich laten wachten dus.

Anyway, My Island is dus de opvolger van het ontzettend leuke legacy puzzel spel My City dat ontworpen is door Reiner Knizia. In My City ging je een stad bouwen in een vallei en daarvoor gebruikte je tetris-vormige stukjes. Het spel duurde 24 potjes waarin de regels of het bord ieder potje net een beetje veranderden. Ook in My Island sla je aan het bouwen, dit keer alleen op een eiland en met tegels die bestaan uit twee of meer zeshoekige vakjes. Ook deze legacy-campagne duurt 24 potjes en ook hier verandert het spel telkens. Ik ga er natuurlijk niets concreets over verklappen, maar denk aan dat de doelen die je moet behalen om punten te scoren veranderen, dat er speelstukken bij komen en dat je stickers mag gaan plakken op het bord waardoor er zaken veranderen. Het eerste potje is simpel en speel je zo weg, maar hoe verder je in de campagne komt, hoe uitdagender en langer de potjes worden.

Ik denk dat het al heel veel zegt dat we in een maandje tijd 18 van de 24 potjes gespeeld hebben. Ik vind dit echt weer een heel leuk spel om te doen. My Island is een tandje complexer dan My City doordat het uitdagender is om met die zeshoeken te puzzelen dan dat het was met de tetris-stukjes. Ik zie toch makkelijker welke tetris-vormen ik nog in een gat kwijt kan, dan dat ik dat zie  met die zeshoekjes (al word je er gedurende de campagne wel beter in). Verder vonden we de regels een paar keer niet helemaal duidelijk, maar met dank aan Boardgamegeek en afspreken hoe we ze interpreteerden, kwamen we er wel uit. Ook zit er in de campagne ergens één element waarbij het geluk bepaalt hoeveel punten je scoort en ik vind de geluksfactor niet goed passen in dit spel. Ik had om met Bassie en Adriaan te spreken bovendien ook altijd pech en kreeg telkens de fiches met weinig punten, terwijl Niek die met veel punten kreeg en dat was in ons potje bepalend voor wie er won. Daar was ik wel een beetje zuur van. Maar deze scherpe kantjes zijn maar kleine smetjes op een verder echt super leuk spel. Ik verwacht dan ook dat het niet lang gaat duren voor we het spel uitgespeeld gaan hebben.

Het andere nieuwe spel dat ik deed was de uitbreiding voor Cascadia (Cascadia Landmarks). Ook die was ik al sinds Spiel hebberig aan het bekijken, maar ik kon mijn hebzucht beteugelen omdat ik wist dat White Goblin Games een Nederlandse editie uit ging brengen. Deze uitbreiding bestaat uit twee delen. Het eerste deel is meer basismateriaal, of te wel nieuwe tegels (met een andere combinatie van landschappen en dieren) en drie nieuwe doelkaarten per diersoort. Het tweede deel van de uitbreiding bestaat uit de Landmarks (herkenningspunten in het Nederlands) die de uitbreiding zijn naam geeft. Zodra je een vijfde tegel aanlegt aan een landschap, kan je er voor kiezen een landmark-speelstuk op deze tegel te zetten. Dit geeft je het recht om één van de landmark-kaartjes te pakken die bij dat landschap hoort. Deze leveren extra manieren om punten te scoren op.

Ik heb gemengde gevoelens over deze uitbreiding, maar misschien kwam dat omdat ik te veel elementen in één keer heb toegevoegd. We speelden meteen met de nieuwe opdrachtkaarten en met de landmarks. En dan ben je wel even aan het kijken hoe het zit en welke mogelijkheden je hebt. Achteraf had ik beter eerst de nieuwe doelkaarten een keer kunnen spelen en daarna pas aan de landmarks kunnen beginnen. Ik vind de nieuwe doelkaarten en nieuwe tegels erg leuk, ze frissen het spel weer lekker op. De landmarks vind ik interessant, maar ook lastig. In de potjes die wij deden leverden ze nog niet heel veel punten op, maar je moet wel telkens zo’n landmark-speelfiguur plaatsen waardoor je inlevert aan flexibiliteit voor de rest van het spel. En dat is een interessante afweging, die ik nog niet goed in de vingers heb. Ik wil deze uitbreiding dus graag vaker doen, maar Niek vind de uitbreiding wat topzwaar en heeft er dus minder trek in dan ik. Het is dus nog even afwachten hoe vaak de landmarks bij ons op tafel gaan komen.

En de afgelopen maand was natuurlijk ook weer de maand waarin ik mijn top 20 heb ingeleverd bij Peter Hein. Voor wie nieuwsgierig is wat op mijn lijst stond, zal ik hem hier (zonder mijn commentaar) delen. Ik ben reuze benieuwd wat de uitslag gaat zijn en of Scrabble eindelijk de eer krijgt die het toekomt.

Mijn favoriete spel aller tijden: Pandemic Legacy Season 1

De nummers 2 tot en met 10: Azul, Cascadia, Dominion, Hoogspanning, Nidavellir, Similo, Ticket to Ride, Wingspan en Wizard.

Nummers 11 tot en met 20: Carcassonne, Clank!, Keer op Keer, My City roll & write, Patchwork, Rajas of the Ganges: the Dice Charmers, Scrabble, Terraforming Mars, The Castles of Burgundy en Tai Pan.